Dé beschonken Mens
Met een click op de foto verschijnt het ware gezicht
Vier oud-politici, Wouter Bos, Jan Marijnissen, Marco Pastors en Kay de Linde, keken gisteravond terug op de monsterzege van Pim Fortuyn, tijdens de gemeenteraadsverkiezingen, precies tien jaar geleden. In een totaalshot was een vijfde man zichtbaar.
Aan diens slow motion hand reikend naar zijn gezicht; aan z’n lodderige blik en glimmende ogen zag je direct dat de vijfde lazerus was. Nee, niet die Bijbelse meneer, maar die uit het gezegde. Toen de dronkaard het woord kreeg bleek het Harry Mens te zijn. De man die altijd over zijn vriendschap met Pim Fortuyn hoereerde. De oud politici hadden boeiende anekdotes en analyses over het historisch van groot belang zijnde Fortuyn-tijdperk. Politiek zou in het vervolg heel anders worden bedreven. Waarbij Jan Marijnissen het misverstand wenste weg te nemen, dat dit het populisme genoemd kan worden.
Dronken Harry viel daarbij regelmatig in de rede. Ontfutselde anderen het woord om, vooral in de ik-vorm, te melden dat Pim niet alleen een grote vriend van hem was, maar dat hij vaak op belangrijke momenten door Pim werd gebeld. Het gezelschap ging de onzinnige verhalen met een hoog ik-gehalte van de makelaar uit Lisse steeds meer negeren. Niet de cameraman, die leek er plezier in te hebben leuke shot van deze beschonken man te maken.
Ik-ik-Harry schoot in de verdediging, voor zijn goede vriend Pim natuurlijk, toen ook een voorbeeld werd getoond waarin Fortuyn liet zien niet tegen zijn verlies te kunnen en, evenals Hans Dijkstal in 2002, vroegtijdig het debat verliet. Zelfs zonder de uitgestoken hand van Paul Rosenmüller aan te nemen. Paul had hem namelijk in het debat schaakmat gezet. “Ik weet nog heel goed”, aldus Mens, “waarom Pim toen wegliep. Iets wat verder niemand wist. Drie uur voor het debat was namelijk zijn moeder overleden. En ik weet heel goed wat dat is, want van de week is mijn moeder overleden”. Heel professioneel wist Paul Witteman toen de stilte op te vangen met een “nog gecondoleerd.”
“Het was overigens zijn vader die pas was overleden”, kwam er uit de politieke hoek. “Zijn moeder, ik weet het zeker”. De vriendschap die Pim Fortuyn met Harry Mens had, bleek minder innig dat Harry wilde doen geloven. Want het was inderdaad het overlijden van zijn vader. Van Kay de Linde kwam het overtuigende bewijs: “Toen ik eens bij Pim Fortuyn aan zijn bureau stond, zag ik een foto van zijn moeder en van President Kennedy hangen. Toen ik hem naar die foto’s vroeg , antwoordde Pim dat zijn moeder hem altijd voorhield dat, als hij de politiek in zou gaan, hij net als John F. Kennedy door zijn kop geschoten zou worden. Pim ging pas de politiek in toen zijn moeder was overleden”. “Nou ja, ik dacht toch dat het z’n moeder was, omdat…, waarna Mens gelukkig in de rede werd gevallen.
De rest van het gesprek bleef Harry Mens met onzin-opmerkingen de stoorzender, zoals je die aan de bar van een kroeg ook wel eens aantreft. Wat zal (dat) Mens zich schamen als hij de volgende dag, hersteld van zijn kater, het programma terugziet. Misschien moet ik zondagmorgen, bij hoge uitzondering, eens kijken naar zijn tv-programma Business Class. Wie weet, zal hij nog een draai aan zijn uitglijder weten te geven.
0312
