Baasspeler kwakt bestuurslid uit de club
(concept)
Denk nou niet dat dit verhaal* een vertaling is van een bericht uit Noord-Korea. Ook vind je in deze story geen smeuïge details en/of zijn er verschrikkelijke dingen beschreven. (Tenminste…, maar dat zal blijken). Maar vrees niet, want deze gebeurtenis is zó onwaarschijnlijk, kent geen tweede voorbeeld, zodat herhaling hiervan nauwelijks denkbaar is.
De baasspeler is zo’n anderhalf jaar lid van het hoofdbestuur c.q. algemeen bestuur. Daarin zou hij zich onder meer bezig houden met het naar deze tijd aanpassen van de verenigingsstatuten. Tot op heden is hij daarin niet geslaagd. Misschien heeft het zijn interesse ook niet meer, want inmiddels heeft hij zijn aandacht meer gericht op de bestuurszaken binnen de petanque-afdeling, waar zijn vrouw sinds een aantal maanden voorzitter van is.
Het is juist die afdeling Jeu de Boules (ander woord voor petanque) die groeit als kool, terwijl de korfbalafdeling tanende is. De baasspeler ziet kansen liggen. Denkt dat het succes van de petanque deelbaar is door meer samen te werken. “Bruggen te bouwen, ”zoals zijn voorzitter (hoofdbestuur) die mening deelt. En ja, nu er twee bestuurders achter één voordeur de handen in een kunnen slaan, gezamenlijk plannetjes kunnen bedenken, wordt het tijd dat hij opstaat. Zal hij vinden.
Aan de bar
Het eerste proefballonnetje kon, zelfs voordat zijn vrouw haar eerste (afdelings) bestuursvergadering voor had gezeten, worden opgelaten. Daarvoor zou hij één van de populaire winter evenementen, waar zo’n 12 teams van zes spelers aan deelnemen, uit de kalender schrappen. Dat moest even, buiten de petanque-bestuursvergadering om, aan de bar met meeste stemmen onder de bestuursleden worden geregeld. Alleen de secretaris petanque was niet aanwezig, zodat hij hieraan zijn stem niet heeft kunnen geven.
Trouwens, dat had hij ook nooit gedaan. Verontwaardigd en met de juiste argumenten wist hij de penningmeester er van te overtuigen dat het Sextetten op de agenda moest blijven. De rest, op de voorzitter na, kwam ook op hun aanvankelijke besluit terug. De baasspeler had één van die data echter al in beslag genomen om een Algemene Ledenvergadering te kunnen houden. Tandenknarsend heeft hij die datum terug moeten geven. Reden om zich thuis te beraden op een volgend treffen met het petanque-bestuur. Dat deed in december zich voor, waarbij hij de secretaris van de petanque buiten spel kon zetten.
Tijdens het wintertoernooi had zich een conflict voorgedaan tussen iemand die zich vaker vervelend gedraagt en twee gewaardeerde leden die menig petanque- clinic voor hun rekening nemen. Deze kwestie werd in huize baasspeler besproken, hij ging daarvoor zelfs op de stoel van de secretaris-petanque zitten, om een vermanende brief aan betrokkenen te schrijven. Omdat kort daarna er een afdelingsbestuursvergadering was, werd volledigheidshalve de conceptbrief daar besproken.
De secretaris-petanque maakte bezwaar tegen zowel de inhoud als de Tone of Voice en vond het niet acceptabel dat de brief ‘namens het petanque bestuur’ werd verzonden. Kennelijk deed zijn latere uitspraak, “ik ben de baas’, toen al opgeld, want de brief werd tóch namens het petanque bestuur verzonden.
Vrij kort daarna werd er ook een vervelend brief, met eenzelfde nare Tone of Voice, aan de toenmalige organisator van het wintertoernooi gestuurd. Óók namens het petanque bestuur, terwijl dit bestuur hier zelfs niets van af wist. De baasspeler liet zich zo aardig gelden en leek zo steeds meer grip op het petanque bestuur te krijgen. Ook uit het volgende voorval mocht dit blijken.
Op besluit teruggekomen
Het petanque bestuur had unaniem besloten om een wervingsfolder huis-aan-huis te laten verspreiden. Het plan zou conform het in de begroting opgenomen bedrag worden uitgevoerd. De secretaris petanque was belast met de uitvoering, op zich begrijpelijk omdat hij in zijn arbeidzame leven in de PR en reclame voor de dagbladen heeft gewerkt. Hij genoot dan ook alle vertrouwen voor de uitvoering. Alleen op tekst en lay-out zou het bestuur een akkoord per e-mail geven.
Een dag voor de deadline kwam de voorzitter op haar besluit terug. Zij wenste alsnog er over bij elkaar te komen. Het lijkt erop dat de baasspeler thuis aan de noodrem heeft getrokken. Het moest te duur worden gevonden. Uiteindelijk mocht er plots niet meer dan 75% van de begroting worden besteed en moesten de leden in een veel kleiner gebied zelf verspreiden. Het aanvankelijke geplande succes bleef dan ook uit.
De secretaris petanque begreep nu wel ‘hoe de hazen lopen’ en vroeg subtiel of er sprake van een dubbele agenda kon zijn. De hevig emotionele reactie van de voorzitter hierop, waarmee tegelijk een ingelaste bestuurs-vergadering abrupt werd afgebroken, sprak boekdelen. De baasspeler kon niet verkroppen dat de secretaris petanque het machtsspel doorzag en zon op wraak.
Partij kiezen
Om in de eerstvolgende petanque bestuursvergadering tot actie te komen, moest de secretaris worden uitgelokt. Dit plan mislukte, maar het werd wel zichtbaar dat medebestuursleden (met één nieuw, onervaren lid en de penningmeester) ongefundeerd partij zouden kiezen. Wat het vijfde bestuurslid, ondanks haar vakantie, ’in the blind’, ook deed. De baasspeler stond op scherp. Zijn herkansing zou heel snel komen.
Tijdens de petanque bestuursvergadering werd unaniem besloten dat zij als petanqueafdeling hun website (hoog nodig )zouden laten aanpassen. Met een eigen site als ervaring, zou dit door de secretaris petanque worden uitgevoerd. In een eerder stadium had hij daarvoor al zijn plannen ingediend. De baasspeler kreeg die plannen, achter zijn huisdeur, te horen. Met als gevolg dat zijn partner haar toestemming introk. Geen nood, dan bleven er nog vier stemmen over.
Toen de baasspeler echter verlangde om óók eerst een gesprek met de webdesigner te hebben, trok de secretaris petanque zich subiet terug. De penningmeester, van beide afdelingen, had daardoor ook zitting in het hoofdbestuur, moedigde de secretaris aan om vooral door te gaan, omdat het een besluit was van het petanque afdelingsbestuur. De secretaris kwam daardoor op zijn schreden terug.
Strenger regiem
De baasspeler accepteerde dit niet en zag hierin zijn kans om ondemocratisch het regiem binnen de vereniging verder naar zijn hand te zetten. “Ik zal hem leren; ik ben hier de baas,” zal hij ongetwijfeld toen ook al hebben gedacht. Zijn voorzitter (hoofd- c.q. algemeen bestuur) heeft hij, met haar wens tot bruggen bouwen, daarin al mee.
De secretaris van het hoofdbestuur wilde hierin ook wel mee gaan om, naar zijn zeggen, zo te realiseren dat er een gesprek zou volgen. Met de penningmeester moest eerst nog even een goed gesprek worden gehouden. Hij moest immers, naar inzicht van het hoofdbestuur, inzien dat hij het licht niet op groen had mogen zetten.
Om daarover duidelijkheid te verschaffen (“transparantie”, zoals de voorzitter hoofdbestuur dit graag noemt) werd van de penningmeester verlangd, dat ook hij een gezamenlijke brief zou ondertekenen, waarin op basis van de gebeurtenis(?) de secretaris petanque zou worden geschorst. Kennelijk onder de belofte dat hij door zijn collega’s verder uit de wind zal worden gehouden, ging de penningmeester door de knieën.
“Zie je dat ik de baas ben,” kon de baasspeler apetrots achter zijn huisnummer 20 zeggen. “Twee keer het huisnummer van Downing Street,” kon hij grappen. “Van wat?” “Het adres van de premier van het Verenigd Koninkrijk; Engeland!,” zou hij met een gelaatsuitdrukking van een Koot & Bie-typetje gezegd kunnen hebben.
IJzersterk zal hij zijn actie hebben gevonden. Wat zal die secretaris zijn geschrokken. Veel belangrijker, weet ook hij nu wie de baas is binnen de vereniging is. Maar ja, eigenlijk was er geen reden om een bestuurslid met een afwijkende mening te schorsen.
Dat doe je niet zomaar
Terecht ontstond er veel verontwaardiging onder de leden, was er zelfs een handtekeningenactie om de schorsing ongedaan te maken. “Niet op reageren, de secretaris petanque heeft niet naar ons geluisterd, klaar!” “Ja maar, hij had de steun van het petanque-bestuur, zelfs van onze penningmeester.” “Dat kan zijn, maar wij hadden hem uitgenodigd om met ons er over te praten en dat wilde hij niet.” Ook dát is het niet onlogisch. Bij een gezamenlijk besluit zou je je ook gezamenlijk moeten verantwoorden. En dan nog, “dan schors je iemand toch niet zomaar?!”
“Ach, quatsch, we verzinnen er nog wel wat bij. Ik ben gewend om waarheden te ontzenuwen,” lijkt het argument om het toch door te zetten. Natuurlijk stuurde de secretaris petanque zijn repliek, wat het schorsen steeds dubieuzer maakt. Nodig hem maar uit om op 19 maart alsnog met het hoofdbestuur te komen praten daarna zien we wel verder,“ schoof de baasspeler alles voor zich uit. De schorsing bleef gehandhaafd.
De penningmeester zag er echter tegenop om dat gesprek bij te wonen. “Ik weet niet hoe ik moet reageren, als hij over mijn aanmoediging begint. ” ”Dan blijf je toch gewoon weg, ook de afgevaardigde van de korfbal is hier niet bij nodig, we regelen het wel in een petite comité.”
Verontrustende machtspositie
Die 19 maart verliep niet naar wens van de baasspeler. Ook al omdat er eigenlijk geen reden meer was tot gesprek. De secretaris had immers 14 dagen daarvoor zijn bestuursfunctie neergelegd. (Langer) schorsen, of erger, kon niet meer aan de orde zijn. De voormalig secretaris bleef verontwaardigd over zijn schorsing. Hij kon maar niet begrijpen dat, door het niet eens te zijn met het beleid, er kon worden geschorst. Zo’n machtspositie verontrustte hem.
Op het moment dat het hoofdbestuur uitte “dat een bestuurder eigenlijk geen twee petten op mag hebben,” doelend op de penningmeester, zei gedaagde terecht: “dat je binnen een vereniging ook niet twee bestuurders uit één gezin moet hebben.” Veel betekenend antwoordde de baasspeler letterlijk met: “Handig om bepaalde zaken recht te zetten.”
“Had maar op onze eerste uitnodiging ingegaan, dan had het niet zover hoeven komen, ”leek de voorzitter de juiste draai aan het gesprek te geven. Voorts vroeg zij “wat de voormalig secretaris nu nog wilde.” “Niets anders dan een streep eronder trekken, om weer gewoon te kunnen spelen,” leek de zaak te worden afgerond. Ook opmerkingen van de secretaris hoofdbestuur, “….en het is niet onze intentie om jouw plezier van het spelen te ontnemen,” paste in de constructieve wending van het gesprek.
Wij bellen
“Maar, wat zeg je als leden naar jouw schorsing vragen?” “Nou, gewoon, datgene er is gebeurd. Niets meer dan dat.” De baasspeler verschoot van kleur. Dit kwam ongetwijfeld als bedreigend voor hem over. Opnieuw gaf hij te kennen dat gedaagde onvoldoende de structuur binnen de vereniging begrijpt. Iets wat trouwens voor een ‘gewoon lid’ veel minder van belang is. (Later bleek het voor veel leden redelijk ondoorzichtig te zijn.)
Geholpen door zijn voorzitter werd het gesprek toch weer met de vraag: “Waar had jij iets anders kunnen doen? Waar is jouw zelfreflectie?,” in de kritische modus gezet. Een type examenvraag waar in deze situatie moeilijk antwoord op viel te geven. Met een variant op “U hoort nog van ons,” werd het gesprek beëindigd. De baasspeler had inmiddels, door uit het raam te staren, zijn rug al naar de gedaagde toegekeerd.
Na veel aandringen zou die middag telefonisch de uitkomst van het gesprek volgen. De voorzitter meldde: “Wij hebben besloten om de schorsing aan te houden en je per 1 juni a.s. te royeren, met als motief dat wij de rust binnen de vereniging terug willen hebben en er niet in geloven dat jij daar een bijdrage aan zou kunnen leveren.”
Stemmen ronselen
“Door een veronderstelling royeren??? De schorsing kende al geen enkele grond en nu dit, wat bezielt dit bestuur???” Juist nu ontstonden er twee kampen. Helaas niet bij iedereen gebaseerd op feiten, maar slechts op persoonsvoorkeur.
De prangende vraag “waarvoor is de secretaris petanque nou geschorst?,” kan men niet beantwoorden. Laat staan: “waarom is hij uit de vereniging gezet?” Eigenlijk weet alleen de baasspeler de échte reden. Maar dat zou niet aan de leden te verkopen zijn. Nu zag hij zich voor de taak staan om zo overtuigend mogelijk over te komen. Gelukkig had hij daar nog 7 weken de tijd voor.
De wervingsmachine kwam op volle toeren te draaien. Daar was bijna elke clubdag gelegenheid voor. Met veel oud gedienden en NJBB-spelers zouden ze heel ver komen. De voormalig secretaris petanque is relatief nog maar kort lid, zal daardoor minder medestanders weten te vinden én mag niet aan de club komen. De vertragingstechniek, het speelt al sinds 1 maart, valt ook ten gunste van de baasspeler uit.
De leden raken het zat, willen weer gewoon lekker boulen. De baasspeler had het goed gezien om extreme straffen uit te delen. Niemand zou dit kunnen geloven, zodat er verder werd gespeculeerd, met valse roddels en smaad als een prettige bijvangst. Hiermee kon ná schorsen én royeren alsnog meerdere (fop) motieven worden gebruikt. “En we hebben altijd nog 60 leden van de korfbal,” kon er triomfantelijk worden gezegd. Aan het verzoek tot onsportief gedrag werd door 40 korfballers, als een soort ‘vriendendienst,’ blindelings (“Ik ken die hele man niet eens.”) gevolg aan gegeven.
Toetsen
Het kwam er nu op aan om de regie tijdens de bijzondere algemene ledenvergadering goed in handen te houden. De werkelijke reden voor deze vergadering, ‘toetsen of het bestuur de juiste besluiten heeft genomen, waarbij voors en tegens de revue moeten passeren, werd bewust aan voorbij gegaan. Discussies werden niet meer toegelaten. Stemmen en basta!
Het werd een schertsvertoning. Zou het eerlijk zijn gespeeld was het alleen een petanque aangelegenheid geweest. Het ging primair immers over een besluit van het petanque-bestuur over de petanque website. Nu werd een groot deel van de leden geronseld, om tégen de voormalig secretaris te stemmen. Korfballers hadden sowieso niet gekomen, getuige de laatste ledenvergaderingen waar hooguit vijf man aanwezig was.
Er zullen maar weinig petanque leden zijn geweest die vol overtuiging, met échte motieven hebben gestemd om de voormalig secretaris de vereniging uit te jagen. Er zal helemaal niemand gevonden kunnen worden die zoiets, op vergelijkbare gronden, eerder heeft meegemaakt. Het zelfs niet van horen zeggen kan hebben. Deze gebeurtenis is in negatieve zin ‘uniek’. Een zwarte bladzijde in de geschiedenis van Celeritas petanque.
Juridisch?
Had die schorsing/royering, met die fop-argumenten, op juridische gronden wel gekund? Die weg is niet rechtstreeks bewandeld. Simpel omdat de kosten hiervoor, zoals een advocaat, voor eigen rekening is. Mocht je die zaak winnen, krijg je het natuurlijk terugbetaald. Maar dat blijft toch een gok, in de wetenschap dat er weer ‘getuigen van welke aard dan ook’ door de baasspeler geronseld kan worden.
Dan maar voor een andere vereniging kiezen? Daarmee is het probleem van onbehoorlijk bestuur sowieso niet opgelost. Bij Celeritas zou men zich moeten inspannen om die zwarte bladzijde enigszins weg te poetsen. Ook blijft ‘door Celeritas 92 dagen geschorst én geroyeerd als brandmerk bestaan. En dat is onacceptabel.
Het is toch te gek dat een bestuur van een vereniging, waar je met veel plezier petanque speelde, je leuke boule-vrienden opdeed en waar je als secretaris aantoonbaar goed werkt hebt verricht, je in de finale van je leven reputatieschade toe kan brengen! Om werkelijk NIETS.
0619
*Dit verhaal is op de feiten gebaseerd, maar omwille van de leesbaarheid kan de tekst niet in alle opzichten letterlijk worden genomen. Dit doet de waarheid echter geen geweld aan. Het is vooralsnog via een link, alleen voor de petanque-leden bereikbaar. Later zal het als column worden herschreven, om onder de rubriek ‘kroniek’ te worden gepubliceerd.
