Inspecterende rondgang

Alsof het een hedendaagse bezorgservice betrof, werd Kiwi rond het middaguur door zijn baasjes bij mij thuis gebracht. Zijn eerste reactie binnen mijn Kroondomein was heel wonderbaarlijk. Sowieso leek het ons handig om hem in de directe omgeving van zijn nieuwe kattenbak uit zijn reismandje los te laten.

Een vluchtige snuffel aan de bak was voor hem voldoende. Al miauwend startte hij direct zijn verkenningstocht. Badkamer: ‘check,” logeerkamer: “check,” lange gang: “check;” slaapkamer: “check;” tuinkamer: “jemig, wat een mooie kattenmand; check;”werkkamer: “check;” woonkamer: “check;” op het aanrecht, wat verboden gebied voor hem gaat worden: “check. Aha, ze hebben ook een lekkere tuin. Wedden dat ik daar de eerste tijd niet mag komen?!” Desalniettemin kreeg zijn nieuwe baas een vluchtig kopje. Wauw! Toch meer iets van: “Tuurlijk herken ik jou. Je was pas bij mij thuis.”

Meer wilde hij voorlopig niet van zijn nieuwe huis weten en verdween geruisloos onder bed. Na enige tijd irriteerde hem dat zijn vrouwtje, met d’r kont omhoog en betraande ogen, hem gedag kwam zeggen. Alsof zij nooit meer terug zou komen. Vooralsnog viel dit in dat kleine katerkoppie niet te bevatten.

Dat was heel begrijpelijk. Ruim acht jaar heeft hij bij Marlou en Cas een pracht leven gehad. Niets was te gek en hij kon krijgen wat hij wou. “Maar ja, nadat het vrouwtje steeds dikker werd en moeilijker ging lopen, was er plots nóg een vrouwtje. Maar wel een die veel harder kan blèren, overal haar zin in kreeg en waar toen alle aandacht naar uit ging. Toch niet gek dat ik mij achtergesteld voelde.”

Kiwi ging zich enigszins realiseren dat Haarlem voor hem passé was en dat die aardige meneer van vorige week zijn nieuwe baasje moest gaan worden. “Dat heb ik toch niet aan jullie verdiend,” lag hij onder bed te mokken. Met het horen van de buitendeur verstomde gelijk de stemmen van zijn baasjes. Alle reden om niet onder bed uit te komen. Hoewel…

Die nieuwe kwibus lijkt toch geen onaardige vent. Door hem werden die Lekkere koekjes van thuis naast het bed gelegd, waardoor Kiwi zijn koppie onder het bed vandaan stak. Met zal ik wel, zal ik niet, kwam de prachtige kater dichterbij. “Oef, toch maar niet.” Kiwi vloog naar de zijkant van het bed, waarna hij zowaar er bovenop sprong. Maar om nou direct die koekjes te pakken…

Maar ja, die kwibus ging even weg en kwam weer terug met een camera. “Oh, ben je er zo eentje,” vloog hij opnieuw onder bed. Tot twee keer aan toe, zelfs met een pose waarbij hij z’n pootjes onder z’n lijf verborg, lag hij opnieuw op bed. Minder ontspannen dan hij wilde doen geloven.

Die kwibus deed alsof er niets aan de hand was en imiteerde mijn baasjes met “eten, Kiwi, eten,” tja, alsof ik daar in zou stinken. ”Denk nou niet dat ik mij door een hap voer laat paaien,’ verliet Kiwi zijn schuilplaats niet. Even later zette Kiwi zijn miauwtje in de ‘zielig zijn’ modes. Maar wel kort, alsof hij hier ook in Alkmaar weer betere tijden kan verwachten.

1219

Baasspeler kwakt bestuurslid uit de club | Opeenvolgende fases