Zijn stoere einde

Met z’n 18 jaar en 5 maanden had Morro al een mooie leeftijd, maar ik wist dat zijn einde naderde. Hij leefde al een tijdje in blessuretijd, nadat de arts voor slecht functionerende nieren dieetbrokken had voorgeschreven. Om z’n baasje ter wille te zijn, heeft hij er een paar keer van gegeten. Op zoek naar andere smaakjes heb ik nog een paar keer dieetbrokjes bij hem naar binnen gekregen. Maar daar bleef het dan ook bij. Zonder dat ik ‘m een menukaart voorhield, bepaalde hijzelf wat ie zou eten. De arts had geen alternatief, zoals ‘een pilletje,’ voor het niet willen eten van de dieetbrokken.

Voor mijn ‘hartstikkevriend’ bleef niets anders over dan hem maximaal te verwennen. En dat ging redelijk ver. Had meneer in het ene blikje geen zin, trok ik een ander blikje voor hem open, met als gevolg dat zijn eten steeds meer op ‘rijsttafelen’ ging lijken, met een tufje slagroom als toetje.

Ogenschijnlijk leek het redelijk goed met hem te gaan. Maar zijn loopje werd wat houteriger en hij sliep regelmatig op de patio enigszins achter m’n fiets verscholen, om uiteindelijk met z’n koppie zo dicht mogelijk tegen de muur te liggen. Vooral naast mij op bed zag ik hoe erg hij achteruitging. Zijn verliggen werd steeds krakkemikkiger.

In doen en laten bleef hij echter ‘de oude Morro.’ Elke avond, meestal net voordat Pauw op TV begon, werd ik door hem naar bed gehaald. Was hij inmiddels eraan gewend, dat ik hem op mijn hoge bed tilde, waarna de traditionele knuffelcessie kwam, om vervolgens languit zich zeer tevreden neer te vleien. Zo bleef hij een aantal uren naast mij liggen. Tot voor kort ging hijzelf dan van bed, waarvoor ik een krukje naast het bed had gezet. Later met een keukenkrukje als extra trede. Ik was als de dood dat hij van bed zou vallen en daarmee iets zou breken.

Nog was ik niet gerust, dus zodra hij aanstalten maakte, sprong ik uit bed om hem van bed te tillen. Meestal rond 3:00 uur in de nacht. Algauw had hij ook deze ‘bed-service’ in de gaten, zodat hij zijn wens om het bed te verlaten via mijn been kenbaar maakte. Zijn dankbaarheid kende geen grenzen, wat hem nóg aanhankelijker maakte. Als hij op de patio in zijn mandje lag, ik passeerde, keek hij mij hunkerend aan. Bleef ik even staan, was hij al uit z’n mandje om lief tegen mij te doen. Ook als ik in mijn fauteuil zat, kwam hij graag op de leuning balanceren, om te knuffelen. Hij was echt een ‘knuffelkater.’

Ook kletste hij graag met mij. Hoewel, tijden was hij al zijn stem kwijt, dus was het meer ‘playbacken.’ Altijd en op elk moment. Kwam hij vanuit de tuin aanlopen en we hadden oogcontact, zag ik zijn bekkie miauwen. Hij heeft wat af geluld en, eerlijk gezegd, ik ook. Hij was echt mijn ‘dievie-van-hart,’ en het laatste levende wezen die ik na het overlijden van mijn Truus nog had. Lotta moest, ook bijna 18 jaar oud, een jaartje eerder afhaken. Wat zag ik op tegen het naderende einde van Morro. Vooral hét moment dat ik moest besluiten om hem een enkele reis naar de dierenarts te geven.

Het eerste wat Morro ’s ochtends wilde, was naar buiten gaan. In de tuin had hij op een vaste plek zijn tweede kattenbak gecreëerd. Ik wist niet of zijn, tenminste vijf keer onrustig naar binnen en buiten gaan, met een moeilijke ‘kattenbakgang’ had te maken. Zijn laatste zondagmorgen (8 nov.) verliep niet anders. Hoewel, het was vroeger dan normaal. Het was nog donker, maar gezien zijn ‘kattenbakbehoefte’ liet ik hem er toch maar uit. Na enige tijd doemde hij weer uit het donker op en net dat ik de tuindeur voor hem opendeed, maakte hij rechtsomkeer, om nooit meer terug te komen. Dat laatste oogcontact met hem staat op mijn netvlies gegrift.

Morro had álles uit het leven weten te halen, was nu compleet uitgeteerd, gewoon op. Natuurlijk heb ik hem niet teruggevonden en is het vreselijk om je diertje zó te verliezen. Toch had ik er, met veel verdriet, snel vrede mee. Vond hem zelfs heel stoer. Mijn Katerkoppie bespaarde mij het afschuwelijke moment, dat ik moest besluiten hem het finale spuitje te moeten laten geven. ”Ik regel het zelf wel, baasje.”  Vanaf dat moment viel de regen een paar dagen met bakken uit de hemel.

Ik hoop van harte dat mijn diertje tenminste snel in een soort trance is geraakt en zo vredig is ingeslapen. Mogelijk ligt hij nog ergens verstopt in mijn omgeving. In de hoop dat hij wordt gevonden, heb ik de dierenambulance geïnformeerd. Meer heb ik niet voor mijn Morro kunnen doen. Hij heeft het niet anders gewild.

-o-o-o-

n.b.:
16 weken na zijn verdwijnen, maart 2020, was Morro gevonden.
Het lijkt erop dat hij zich vanuit de tuin in het water heeft laten
vallen, om zo zichzelf te verdrinken.

1219

What’s in a name | Vanaf Kiwi’s eerste dagen in het kroondomein