Zeg jij het maar
Jack was een van de mannen die, min of meer ongevraagd, zich aansloot bij de gezellige nazitters van onze wekelijkse sportprestatie. Dorstig van het sporten, maar ook door elkaars drankmoyenne aangemoedigd, werd het ene na het andere rondje ons voorgeschoteld. “Geef hier nog eens wat van mij”, was binnen onze vriendenkring een steeds terugkerende tekst. Zonder dat er op werd gelet, leverde een ieder wel zo zijn bijdrage aan ons drankgelag.
Bijna iedereen, want het viel wél op dat Jack bij het leeg raken van de glazen, steeds weer opnieuw het toilet moest opzoeken. Omdat wij er van overtuigd waren, dat hier geen incontinentie debet aan was, maar eerder zijn sobere uitgavenpatroon, hadden we ons voorgenomen Jack hier eens op te pakken. De gelegenheid deed zich voor, op het moment dat hij zijn blaas op het moment suprème weer eens had leeg geperst.
Terug aan de bar vroeg ik het hem joviaal: “Jack zeg jij het, of moet ik het zeggen?” “Zeg jij het maar”, struikelde Jack bijna over z’n woorden, waarbij hij niet wist te verhullen hoe opgelucht ie was. “Millie, geef ons hier wat van Jack te drinken” “Nee wacht even…”, protesteerde Jack, “jij zou het toch zeggen…” “Nou ik zeg het toch, geef hier wat van Jack te drinken…”
De uitnemer begreep nu niet meer onder dit rondje uit te kunnen komen en liet het hoongelach, inclusief het “Proost Jack!”, zich gelaten welgevallen. Na die tijd werd er rond de bar van het sportcentrum nimmer iets van Jack vernomen.
0611
