Na 30 jaar
In 1986 trokken wij het laatst in Parijs met elkaar op, dertig jaar na dato, deden we dat vandaag in Amsterdam nog eens dunnetjes over. Alsof de tijd heeft stil gestaan. Onze Française was toen al single, ongewenst werd ik dat vijf jaar geleden. We hebben altijd kerstkaartencontact gehouden. Vooral dit jaar liep onze frequentie van schrijven op. We gingen elkaar verhalen over alle gebeurtenissen, die wij in de loop der tijd hebben meegemaakt.
De dolle verhalen waarvoor mijn scene, tijdens verjaardagen en zo, aan mijn lippen hangen, verbleken bij alles wat zij wereldwijd allemaal heeft meegemaakt. Wat een avonturierster! Nu ik dit neerschrijf, heb ik binnen mijn jofele vriendenkring nog een mevrouw, ja die van FaceBook, die door haar avontuurlijke leven mij onbedoeld als watje neerzet. Ach, ik kan dat hebben, want zij zijn wél mijn vriendinnen.
Met Patricia, want zij was het die ik vandaag weerzag, die overigens niet op FaceBook te vinden is, kon ik vandaag als vanouds zes uur lol maken. Als een date namen we eerst een kopje koffie. Even samen de voelsprieten uitgezet, of het nog wel zo zou clicken, zoals dat dertig jaar geleden was. Het lepeltje in haar koffie had nog maar één rondgang gemaakt, toen we er al zeker van waren. We zijn nog steeds de vriendjes van weleer.
Omdat zij in de jaren tachtig voor het laatst in Amsterdam was, er nu helaas niet te veel tijd was in te plannen, wij natuurlijk samen nog uitgebreid wilden lunchen, kozen we de vaarweg van de minste weerstand. Rederij Plas lieten ons vanaf het water, door de grachten heen een mooi stukje Amsterdam zien, waarbij we voor in de boot op een lollige manier persoonlijke aandacht kregen.
Uit de boot natuurlijk ook even de Zeedijk op, waar ik de grootste whiskywinkel van Nederland wist. Wat heet weten, tot twee keer aan toe liepen we eraan voorbij. Tijd om het aan Locals te vragen. “Na dat bruggetje links, de derde winkel. Maar het is een klere vent hoor!” “Die ouwe, bedoel je?” “Schei maar uit, die zoon valt wel mee, maar die ouwe klerelijer…” En ja, we vonden de whiskywinkel, maar die bleek nog gesloten te zijn.
Omdat we ons aan een strak schema moesten houden, besloten we maar terug te gaan, om bij Loetje tegenover het Centraal Station te gaan lunchen. Daardoor kwamen wij opnieuw langs de Locals. “Het is inderdaad een klerelijer, want z’n tent is nog gesloten,” deed ik het plaatselijke volk een plezier, wat zij bulderend van het lachen in ontvangst namen.
Bij Loetje konden we op het terras alleen maar bij een ouder stel aansluiten, die vanuit Utrecht in Amsterdam lol kwamen maken. Met “Het kan alleen maar gezelliger worden,” kregen wij toestemming bij hun aan te schuiven. En dan gebeurt mij iets, waarmee mijn ouder worden toch wordt bevestigd: “Ja, dit is een vriendin, die ik vandaag na dertig jaar terugzie.” Wel een opmerking waarmee ik scoorde. Maar, door de opmerking van de mevrouw kreeg ik het idee, dat zij maar niet los weet te komen van het TV-programma Memories. Zij vroeg zich namelijk af, of het na dertig jaar nog wel zo fijn met elkaar zal zijn. Dat je mogelijk uit elkaar bent gegroeid. Ik vond het niet nodig de volledig tip van de sluier op te lichten. Het zal mij niets verbazen, als ik haar nog eens bij Anita Witzier op TV terugzie.
Na een heerlijke lunch, met het uitwisselen van veel levenservaringen, gingen we naar Malta, nog geen tien minuten lopen vanaf Loetje. Patricia, mijn Française dus, was hier gisteravond met de Azamara aangemeerd. Met dit cruiseschip onder Maltese vlag, deden zij een dagje Amsterdam, om daarna door te gaan naar Kopenhagen, Helsinki. St. Petersburg, Estonia en Stockholm en tien dagen verder in Engeland weer het normale leven als lerares op te pakken.
Zij had ervoor gezorgd dat ik als Visitor een kijkje op het schip kon nemen. Heel imposant, maar ik twijfel eraan of ik dit een vakantie lol maken zou vinden. Erg onverwachts, dus zonder dat ik mij hierop had kunnen voorbereiden, moesten we langs een Security Gate, waar ik na vier keer piepen (horloge, riem, pillendoosje en smartphone) uiteindelijk door mocht. Gelukkig zonder de rest van de passagiers, het was nog stil, op te houden. Na alle mooie plekjes aan boord, met ontzettend vriendelijk personeel, “Welcome tot the Azamara Sir!,” te hebben gezien, zouden we nog even wat drinken. “Lekker biertje graag.” “Sorry Sir.” Als Visitor mocht je alleen maar alcoholvrije versnaperingen nemen, zodat mijn Franse maatje een colaatje nam, wat aan het tafeltje van eigenaar wisselde.
Veel eerder dan ons lief was, moest ik het schip verlaten. Na een paar fantastische uren met elkaar door te hebben gebracht. Zij het zeegat uit, ik met de NS terug naar Alkmaar. Vanzelfsprekend hebben we een Follow Up in onze agenda vastgelegd.
Eenmaal in de trein moest ik, ter hoogte van Castricum, een heel vriendelijke jongen uit Eritrea, voor het eerst in Amsterdam, uitleggen dat Lochem niet richting Den Helder ligt.
Ook deze aardige gozer heb ik toen vanuit de coupé uitgezwaaid.
0716