Was het dan toch gepaste stilte.
In zakelijke sfeer heb ik inmiddels heel wat nieuwe auto’s mogen aanschaffen, waarbij ik niet bepaald merkvast ben gebleven. Kort geleden realiseerde ik mij, bij het bestellen van een nieuwe auto, dat dit mijn laatste bedrijfsauto zou zijn. Dat bracht mij op de gedachte, dat deze nieuwe auto tegelijk met mij de onderneming zou gaan verlaten. Op voorhand schept dat al een band.
Stel je nou eens voor dat ik met ingang van de VUT mijn laatst gereden auto privé over zou kunnen nemen…Tja, dan spelen er ineens geheel andere variabelen een rol bij de keuze van je auto. De bloedsnelle bak, Seat Leon 1.8 20V Turbo 132 kW Sport, met 100 km in 7 seconde zou niet worden opgevolgd. Lekker relaxed rondrijden werd nu het credo. MPV was daarbij het sleutelwoord. Een auto, met zo’n lekker hoge instap. Dan is het compleet toeval, dat ik uitkwam op een Volkswagen. En zeker op een Golf. Heel lang vond ik dat echt zo’n huppelkutjesauto, van jong, dynamische, vrouwelijke accountmanagers, die direct uit school van hun eerste baas zo’n auto onder hun kontje kregen geschoven. Wat mij heel lang heeft geïrriteerd, omdat ik juist deze Lady’s de explosieve groei van files had aangerekend.
Maar goed, ook ik viel voor een Volkswagen Golf. Ja ho, wacht even, wel een Golf Plus. Veel breder, hoger, mooier en imposanter. (Maar…, wel een Golf). Zo bijzonder ik deze auto vond, zo bijzonder werd de aflevering van deze auto. Wat nooit eerder was vertoond, gebeurde nu, mijn vrouw ging mee naar de uitreiking. Enigszins verbaasd constateerde ik dat ‘mijn Plus’ niet op de parkeerplaats voor het pand van de dealer klaar stond. Toch werden wij ontvangen, alsof wij werden verwacht. En dat was hoopvol, zo ook de ontvangst door de verkoper. “Loopt u even met mij mee, dan kunt u in alle rust uw auto in ontvangst nemen.”
Wij kwamen in een heel bijzondere ruimte, apart van de showroom, wat aan een serre deed denken. Onder een donkerblauw, zijden doek stond daar het silhouet van een auto, wat wel eens mijn Golf Plus kon zijn. De verkoper verzocht ons aan een klein barretje plaats te nemen en liep even weg om de geoffreerde koffie, zwart geen suiker, op te halen. Dit duurde net even te lang, waardoor mijn verbazing plaats maakte voor m’n levendige fantasie. Een auto onder donkerblauw, bijna paars kleed, in een stilteruimte, samen met mijn vrouw, in afwachting van koffie, met misschien wel een plakje cake. Het deed mij steeds meer aan een ‘omgekeerde’ crematie denken. Een gedachte waarover wij natuurlijk lacherig werden.
Het verdere verloop van de auto-overdracht verliep prima, ondanks dat zij de geluidsinstallatie niet conform opdracht hadden uitgevoerd. “Maar dat maken wij binnenkort in orde”, werd mij geruststellend verzekerd. De eerste 1.800 kilometers genoot ik met volle teugen van mijn Golf Plus. Waarna ik een teleurstelling had weg te slikken. Er begon een rood lampje vervaarlijk te knipperen. Mijn instructieboekje verklaarde het knipperende symbool als zijnde van de remmen en als dit in combinatie met het ABS-lampje brandt, wat het deed, werd dringend verzocht de auto direct aan de kant te zetten. Had ik 30.000 kilometer verder geweest, had ik mogelijk ietsje minder volgzaam geweest. Nu parkeerde ik en belde mijn dealer, die mij op vijftig kilometer afstand adviseerde van de mobiliteitsgarantie gebruik te maken.
Ruim een uur verder keek een monteur op mijn dashboard, dook ook nog even onder mijn motorkap en verzocht mij toen rustig achter hem aan te rijden, naar hun werkplaats. Wat had het mij goed uitgekomen, als zij dit advies telefonisch hadden gegeven, zodat ik ruim een uur eerder op navigatie zelf naar de dealer had kunnen rijden.
Maar goed, een beetje pech na aflevering van een nieuwe auto kan gebeuren. Alleen vind ik het geen ‘beetje pech’ meer en ontgaat mij de Deutsche Grundlichkeit. Mijn auto staat nu ruim twee werkdagen bij de dealer en nog steeds hebben zij niets laten horen. Leken zelfs verbolgen toen ik vanochtend rond 9:30 uur informeerde of zij na zo’n 10 werkuren nog steeds niets konden zeggen. “Dan hadden wij u wel gebeld meneer”,was het antwoord waar ik niet op zat te wachten. Ik drong verder aan: “Maar omwille van mijn agenda, vraag ik u toch iets meer te zeggen. Is het euvel wel bekend, heeft u iets in bestelling?” “Als dat zo was, hadden wij u ook al gebeld, meneer.” Hij zij het allemaal net correct genoeg, alleen begreep ‘die hufter’ niet, dat hij een klant daarmee de gordijnen in joeg.
Hoe kan een leek, wat ik ben, nou begrijpen dat een auto 10 werkuren, inmiddels zelfs 18 werkuren, in de garage staat, zonder dat er een diagnose is vastgesteld?! Met simpel redeneren denk ik dan dat, als een spiksplinternieuwe auto het na 18 uur niet doet, het dan nooit (meer) zal doen. Stond ik dan toch bij de crematie van mijn auto.
0206
