Stroeve Communicatie
Onder de rubriek gratis ophalen, plaatste ik een mooie serie over Interne Communicatie. Uiteindelijk ben ik, behoudens wat communicatie met mijn diertjes, thuis uitgeluld.
Veertien dagen geleden reageerde ene Ayman: “Geachte meneer Arnold Kroon, Ik wil graag het handboek interne communicatie. Waar en wanneer kan ik hem komen ophalen. Alvast bedankt Groeten.” Het deed mij deugd dat ik voor dit mooie naslagwerk een nieuwe baas had gevonden. Dus reageerde ik direct. Toen bleef het heel lang stil.
Zelfs al zou mijn digitale bericht met een postduif zijn bezorgd, had ik al lang verdere actie mogen verwachten. Aan de prijs van ‘gratis’ lag het niet, hoewel ik er toe neigde om nog een berichtje te sturen, met een extra ‘vlugge-vogels-korting van 50%.’ In plaats daar van raakte het in de vergetelheid.
Gisteren kreeg ik een 06telefoontje met ruis en brabbelen als mix. Onverstaanbaar, waar ik Interne en Communicatie goed luisterend uit wist op te maken. Doordat het persoonlijk berichtje op FaceBook van Ayman mij weer voor de geest kwam, nam ik de regie van het gesprek verder over. Mijn diepte interview kreeg de ene na de andere bevestiging, gelardeerd met allerlei onverstaanbare toevoegingen. Deze jongeman beheerste zó slecht onze Nederlandse taal, dat ik ging vermoeden dat hij belde vanaf zijn bootje richting het Griekse Lesbos. Door een aantal keren mijn adres te noemen, met de super Jumbo heel nadrukkelijk als oriëntatiepunt, spraken wij over een klein uurtje af.
Netjes binnen de tijd stond Ayman bij mij voor de deur. Heel verlegen ging hij op mijn uitnodiging in om verder te komen. “Heb je dit naslagwerk voor je studie nodig?” Hij schudde internationaal van “Nee.” Van de verdere communicatie valt absoluut geen verslag te maken. Het was onverstaanbaar gebrabbel met een Arabische tongval. Ik moest het doen met wat trefwoorden, waaruit ik zelf zijn verhaal moest componeren. Hij zat nog op school; was drie jaar in Nederland, (wat ik wel verkeerd begrepen móet hebben); wilde de naslagwerken gaan gebruiken om onze taal beter (is het begrip ‘beter’ hier wel op z’n plaats?!) te leren en begrijpen; komt uit Irak; vindt het moeilijk om zich bij onze taal en cultuur aan te sluiten, maar heeft door de oorlogsdreigingen geen keus en ja eigenlijk was het vóór de val van Saddam Hoessein voor hem beter.
Dit alles vertelde hij heel beleefd, bijna onderdanig, waarbij er tussen elke zin een stilte viel. Wat heeft hij zich ongemakkelijk moeten voelen. Het was een leuke vent om te zien en wie weet is hij onder eigen scene wel een praatjesmaker. Voor mij werd het ook ongemakkelijk, want ondanks dat communicatie ooit mijn studierichting was, kreeg ik maar geen grip op deze conversatie. Om nog een lange stilte te voorkomen, overhandigde ik hem de boekwerken. Hij dook op z’n knieën om ze in zijn rugzak weg te douwen.
Eenmaal terug in de sta/loop-stand reikte hij mij zijn hand en brabbelde iets over het prettige van de kennismaking, waarna hij mij zwijgend lang aan bleef kijken. Hiermee gaf hij het gevoel dat ik aan bal was. De gekende gastvrijheid van zijn volk schoot door mijn hoofd: “Zal hij verwachten dat we nu samen een kop thee drinken?!” Ik sluit het niet uit. Voor mijn gemak deed ik een paar passen richting de deur. Hij volgde en pakte opnieuw mijn hand. Onze ontmoeting sloot ik af bij het openen van de deur.
Achteraf werd Ayman mijn naslagwerk in m’n hoofd. Had ik niet zus of had ik juist zo?! Alleen door mijn twijfels, over wat ik lees en wat ik zie, ben ik heel ingetogen gebleven.
Wie weet ben ik daarin heel ongastvrij geweest.
0316
