Reserve fiets
Het is werkelijk een feest om The Day Before in Utrecht aan de start van de Tour de France 2015 rond te scharrelen. Tuurlijk, ik heb wat met de wielersport. Zelf werd ik in 1960 kampioen van Den Haag, op de grote hometrainers (made by Bob Kroon), waarbij ik direct het gevoel had deze prestatie nooit meer te kunnen overtreffen, zodat ik op dertienjarige leeftijd een punt zette achter mijn geslaagde wielercarrière. De wielersport leefde binnen mijn omgeving voort. Mijn 14 maanden oudere broer Edward†, zelf in zijn leeftijdcategorie toen eveneens winnaar, zag dit succes meer als opstapje tot hogere doelen.
Zijn daarop volgende palmares hebben mij nog wel eens doen twijfelen, of ik niet te vroeg was afgestapt. Vele criteria schreef hij op zijn naam, met als hoogtepunt “Kampioen van Nederland achter de grote motoren.” Binnen onze familie was hij niet de enige die grote successen boekte. Mijn zwager, ene Bertou, won maar liefst twee keer achter elkaar de zware internationale klassieker Enschede-Münster, die nadien ook nog eens door ene Merckx werd gewonnen. Die kansen heb ik mijzelf nooit gegeven, ondanks dat ze voor mij ook voor het oprapen lagen. Nota bene beloonde m’n vader mijn kampioenschap met dé l’ Expresse, een goudkleurige racefiets, waarop de Belg Stan Ockers (wereldkampioen 1955) ooit furore maakte.
Voor mij was het genoeg, bleef nagenieten tijdens mijn kilometervretende toertochten, op m’n door Bustraan op maat gebouwde brandweerrode RIH. (bij deze te koop aangeboden). Als ik voor toeristische uitstapjes terug ben in Den Haag, blijft het leuk om je heen het gefluister te horen: “Kijk, daar gaat Arnold Kroon, Haags kampioen, die als outsider ooit ene Tax verrassend versloeg.”
Wel is mij nu opgevallen dat mijn titel rond het Utrechtse de Haagse waarde mist. Daar heb ik begrip voor en kan er niet rancuneus over zijn. Sterker nog, mijn wielerverleden wil ik in Utrecht graag inzetten voor de Nederlandse renners van nu. Ongevraagd ben ik daarom het ruim 13 kilometer lange tijdritparcours aan het verkennen geweest. Het is een pracht omloop, maar mannen, op dit traject moeten jullie het koppie er wel goed bijhouden.
Met slimmigheidjes kan je tellen winnen. Als het even kan roetsj het fietspad af, de snellere ringweg op. Je komt echt geen politie tegen, die mannen hebben hun handen vol aan het publiek rond het parcours. Daardoor kan je ook makkelijk bij 60% van de stoplichten door rood rijden. Ben je eenmaal langs het stadion Galgenwaard, krijg je de wind een paar kilometer pal op kop. Daar waar je verderop naar links af moet buigen, moet je zéker het fietspad af, om op het asfalt door de tunnel het parcours in te korten, wat zeker ook zo’n zestig tikken zal schelen. Trouwens, pal voordat je het viaduct induikt, sta ik voor een eventuele afloper met mijn Engelse Brompton klaar. Wel in gevouwen toestand, omdat ik anders te veel opval. Ik verzeker je dat binnen 45 tellen je uitgevouwen en wel op de meet af kan spurten.
Nog één dingetje, als oud kampioen ken ik nu niet alle Nederlandse coureurs. Maar daar komen we dan wel weer met een listigheidje uit. Moet je van mijn Engelse vouwgenot gebruik maken, roep je mij aan met: “Scheveningen,” een truukje die wij Hollanders in de Tweede Wereldoorlog ons eigen hebben gemaakt.
Mannen, veel succes. Tot in Parijs.
0715
