Pijn opgelopen
Click op de foto voor de reactie van de Rode Kruis
Na een verregend weekend kon ik gisteren met schitterend weer gelukkig weer mijn wandelschoenen aan. Op naar Nijkerk. De tweeëntwintigduizendmeter beloofde iets moois te worden. Beloofde, want na pak weg vijf kilometer hoorde en voelde ik op een bospaadje een knak in mijn rechterknie. Pfff, en nu? Gewoon doorgaan dus. Er volgde een periode van het valt wel mee, ik lijk het eruit te lopen tot ondragelijke steken.
Weer vijfkilometer verder was er een controlepost, waar ook de EHBO van het Rode Kruis aanwezig was. Een verstandig moment overviel mij. “Juffrouw, een knak in mijn knie…” Natuurlijk wilde zij er even naar kijken. “Tja, het lijkt hier wat dikker, alsof er vocht in zit’, was al snel haar diagnose. “Maar, de pijn zit meer naar links en van onder.” “Uhh, ja eigenlijk is er niets bijzonders te zien,” misschien wel onder de indruk van mijn forse onderstel.
“Heb je voor mij een paracetamol tegen de pijn?” ”Nee, meneer, die zouden we ook niet mogen geven. Wij zijn geen arts,” kwam haar oudere collega ‘te hulp’. “Arts, voor paracetamol?”, kwam er hoorbaar wat irritatie in mijn stem. “Als het nou niet meer gaat, wil ik er wel ijs opdoen.” “Kom ik je onderweg dan nog een keer tegen?” “Nee, dat niet.” Ze had haar bereidwilligheid slecht onderbouwd, dus ging ik maar verder, om vooral te voorkomen dat bij lang zitten de pijn zou verergeren. Maar die verergerde, was steeds dominanter aanwezig. Rond de vijftien kilometer passeerde ik langs de Nijkerkerstraat een grote boerderij, waar een mevrouw met twee grote, angstaanjagende honden op het erf bezig was. Toch maar even gevraagd. Ja hoor, heel bereidwillig gaf zij mij een stripje met twee pillen.
Het leek ietsje te helpen. Gelukkig maar, want een paar kilometer verderop kwamen alle afstanden bij elkaar. Inclusief de vijf kilometer, waaraan alle scholen van de regio deelnamen. Naar ik achteraf hoorde, met totaal duizenden kinderen. Ik begreep direct waar de Nijkerkers zich tijdens de Zondagsrust mee bezighouden. Wat ik inmiddels ook wist, was dat deze 56e Veluwe Wandeltocht een groot jaarlijks festijn is, waar heel Nijkerk voor uitloopt. Inclusief het inhalen van de wandelaars door een aantal muziekkorpsen en drumbands. Het werd moeilijk manoeuvreren door de feestelijk ronddollende kinderen, met nog die vijf kilometer te gaan. De pijn speelde weer wat op.
Met het bereiken van het stadje waande ik mij een moment bij de intocht van de Nijmegense 4daagse. Tjonge wat een volk. Ik had nu natuurlijk wel mijn cover op te houden. Gelukkig verstopte mijn grote zonnebril en pet voor een belangrijk deel mijn grimas. Door mee te fluiten met de muziek was de gewenste pose compleet. Mijn enige zorg was nog om niet in de ‘hinkmodus’ terecht te komen. Nog een mazzel dat je als Hagenees je altijd groter weet voor te doen dan dat je uiteindelijk bent. Ogenschijnlijk zonder een centje pijn bereikte ik dan toch de finish. Hier was ook het ‘hoofdkantoor (tent) van het Rode Kruis.
Ik wilde er toch zeker van zijn dat zij geen paracetamol mogen verstrekken. “Nee, meneer, wij zijn geen arts”, kreeg ik het vele malen getrainde antwoord. “Stel je nou eens voor dat u…” “Dat weten ze bij Kruidvat ook niet’, weerhield ik de vrijwilliger er van nog verdere onzin uit te kramen. Paracetamol, het eerste wat je bij pijntjes krijgt aangereikt, mag iedereen behalve de EHBO en Rode Kruis verstrekken?! Zal dit ook weer zo’n alleen-maar-rechte-komkommers onzin-wetgeving van de EU zijn? Ga ik toch even uitzoeken, alvorens ik donderdag naar de stembus ga.
n.b. Achteraf keek ik nog even naar de lege capsules van de paracetamol. Misschien was het wel een pijnstiller. Het was: DNH/DRUGS/NH/34 FFYIN1 Bij nazoeken zag ik hiervan op internet de beschrijving: ffyin1 购买心得评价- 淘！我喜欢 – 淘宝网 Google Translate vertaalde: “ffyin1 Koopervaring Evaluatie – Amoy! Ik vind het leuk -Taobao.”
Tja, dat verklaar alles, pfff.
0514
