Papillenplezier

Na mijn vallen en opstaan in 2013, wat zich zes maanden ‘af en aan’ in het MCA heeft afgespeeld, heb ik ’s avonds geen fut meer om te koken, waar mijn papillen overigens niet rouwig om zijn.

Inmiddels had ik de lekkere kant-en-klaar maaltijden van de Keurslager ontdekt, waarvoor ik nog slechts 10% van mijn fraaie keuken nodig heb. O nee, mijn keuken veranderde ik daarvoor niet in een ‘magnetronhoek’, om de rest van de fraaie ruimte bij mijn woonkamer te trekken.

Eens per dag of tien bezoek ik de slager om mijn maaltijden in te slaan. Met de warme dagen moet ik die frequentie verhogen, doordat de slachter minder voorraad houdt. Kennelijk omdat er veel meer vlees op de grill of barbecue terecht komt.  “Ga nou toch eens naar die groenteman, pal naast diezelfde slager!,” kwam als aanmoediging bij mij in herinnering, toen ik weer eens naar de sobere voorraad van de slager stond te staren.

Ach, waarom ook niet?!, dus stapte ik een winkel binnen vol prachtig, veel kleurend groenten en fruit. “Kan ik u helpen?,” richtte een vriendelijk ogende groenten-meneer zich tot mij. “Als u kant-en-klaar maaltijden hebt, heel graag,” ging ik recht op mijn doel af. “Aha, u bent hier voor het eerst,” waarna de man vanachter zijn toonbank met uitgestoken hand direct op mij af kwam. “Hartelijk welkom meneer. Hier vindt u onze verse maaltijden. Heerlijk als je een dagje niet wilt koken.” Kennelijk zag de man in mij iemand die culinair niet op zijn achterhoofd is gevallen. Pfff en dat ben ik juist wel.

“Uhh, na dat dagje niet willen koken volgt bij mij nóg een dagje en nóg een dagje. Eigenlijk élk dagje,” introduceerde ik mij als grootverbruiker. “Ik kom al een hele tijd hiernaast bij de slager voor mijn kant-en-klaarmaaltijden.” “Aha, naast een balletje gehakt uit eigen keuken, zijn onze maaltijden vooral zonder vlees, maar wel heel afwisselend,” ging hij straf de concurrentie met de vleesleverancier aan. “Knok er maar voor,” gaf ik er blijk van vlees zo langzamerhand niet zo belangrijk meer te vinden.

“Neem nou deze heerlijke zomerzuurkool met ananas, daarvan proeft u echt dat het door een groentespecialist is klaargemaakt.” “Prima, die wil ik graag proberen.” “Zal ik daar dat lekkere balletje gehakt bij doen?!,” waarop ik lachend knikte. “Beetje jus bij doen?” “Nou nee, laat maar,” wijzend op mijn pens. “Doe ik er toch heel een klein beetje bij.”  “Uhh, nee hoeft niet.” “Het is écht lekkerder, zelfs met een klein beetje.” Even voelde ik mij terug aan de eettafel van mijn moeder, die ons zo heel veel onbekends heeft leren eten. “Nou, een beetje dan.” En als een puber die toch zijn zin heeft gekregen, verdween hij vrolijk achter de coulissen. “Kijk nou toch wat een plaatje,” wilde hij graag horen dat zijn doordrammen voor mijn eigen bestwil was.

Dát plaatje bracht mij ertoe om dan ook maar de andijviestamppot met een balletje te nemen. Ik kon hem geen groter plezier doen. Deze groenteman wist mij zo, zonder opdringerig te zijn, kooplustiger te maken. Want ook de pruimen lagen naar mij te lonken. “Kan ik die een week goedhouden?” “Natuurlijk, het zijn van die Spaanse sap slurpende pruimen, die ik eerst achter heb laten rijpen. Nu gaan ze zeker nog een week mee, maar let op met uw kleren, want je moet ze echt slurpen.”

“Die gevulde paddenstoelen, kan ik die in de oven doen?” scande ik de vitrine af. “Ja, maar eigenlijk is het te weinig voor een maaltijd.” “Maar ik neem een verse soep vooraf,” onthulde ik mijn menu. “O ja, dan kan het wel.” “Geef er toch maar twee.” “Eén is echt genoeg hoor,” adviseerde de groenteman zonder aan zijn kassa te denken. Vooral om mijzelf te plezieren werden het er toch twee, met een bakje aardbeien en komkommer met tzatziki.

Ik heb de ouderwetse groenteman herontdekt. Terug in de tijd, wat zal dat smaken.

0717

Goed geschoten | De onhandige boekhouder