De onhandige boekhouder

Alsof er sprake was van een mise-en-scène, toen ik een ISO scooter bij een muur zag staan. Mijn gedachten gingen direct terug naar het jaar 1960, met de Haagse Delftselaan hoek Vliegerstraat als locatie en meneer Van der Marel in de hoofdrol.

Hij was een oud-Indiëganger, die meneer van der Marel. Hij kon heel vroeg met pensioen, nadat hij acht jaar als administrateur in de West voor ons land had gediend. Daar hield hij een leuk spaarpotje aan over. Daarbij opgeteld de fikse erfenis van zijn vader, die bijna zijn hele leven als Stip (hij had er zelfs twee ofwel onderluitenant) bij het KNIL had gediend.

De welgestelde meneer Van der Marel reed op een heel oud Kaptein Mobylettje, die hij regelmatig bij mijn vaders motorenzaak, toen nog in de Bautersumstraat, in onderhoud gaf. Altijd bleef hij erop wachten, bleef over de schouders meekijken, waarbij hij graag zijn carrière ongewenst de revue liet passeren. Nog maar kort zijn eigen bedrijf, werd dit irritante gedrag door mijn vader gedoogd.

Tot dat ene moment dat meneer Van der Marel weer over zijn opgebouwde vermogen begon. “Met zoveel geld moet je op z’n minst aandeelhouder van Kroon Motoren worden,” grapte mijn vader. “Kan dat dan?,” leek er interesse te zijn. Kortom, nadat het Mobylettje weer van nieuwe bougies was voorzien, werd in het kantoortje niet alleen afgerekend. “Kopje koffie?,” waar hij natuurlijk geen nee tegen zei.

Dit keer nam mijn vader het woord, vertelde over de prachtige motorenzaak op de Delftselaan, die hij van meneer Van Hooft zou kunnen kopen. Kortom, hoe de overeenkomst ook tot stand kwam, meneer van der Marel reed binnen de kortst mogelijke keren op een gloednieuwe Berini m21, als boekhouder naar de nieuwe zaak van mijn vader op de Delftselaan.

Meneer Van der Marel was niet onaardig, deed wel erg stuntelig en kon zo vreselijk zeveren, wat door mijn ouders werd afgedaan met “Laat ‘m nou maar.” Dat zijzelf daar ook vaak moeite mee hadden, begreep ik doordat mijn kinderoortjes altijd op scherp stonden.

Het was zaterdag, prachtig weer en loei druk in de winkel. Mijn vader stond buiten aan de nieuwe eigenaren van een gloednieuwe ISO-scooter uit te leggen, hoe makkelijk je er mee weg kon rijden. Net nadat hij ‘m had gestart, werd hij door een telefoontje, “ik ben zó terug” even weggeroepen. Meneer Van der Marel had op een paar passen afstand vol interesse de uitlegklus aangekeken.

Doordat meneer Van der Marel, bij de aankoop van hun nieuwe scooter, het jonge stel een kopje koffie had gebracht, vonden zij het niet raar dat hij even aan het gashendel van de ISO draaide. “Wat een heerlijk geluidje hè,” keek hij verlekkerd naar de kopers, die het enigszins verlegen, glimlachend lieten gebeuren. “Die spiegel staat niet goed hoor,” en op het moment dat de boekhouder van Kroon Motoren met lompe kracht de spiegel een andere kant uitdrukte, vloog de ISO van zijn standaard.

Van de schrik reageerde meneer Van der Marel impulsief totaal verkeerd, door het gaskraan verder open te draaien. De scooter vloog de straat over, waarbij de onhandige medewerker van Kroon Motoren zijdelings werd meegesleurd. De instructie “gas dicht, gas dicht!” kwam niet boven het kabaal uit, zodat de gloednieuwe scooter tegen de overzijdse blinde muur pletterde. Meneer Van der Marel kwam met een pleister boven zijn rechteroog er goed van af. De ISO werd met 000000.2 km op de teller total loss verklaard en het jonge stel moest een extra weekje wachten op hun nieuwe ISO.

Hoewel ik niet weet of het met elkaar heeft te maken gehad, deed mijn vader nadien de boekhouding zelf en verhuisden Kroon Motoren enkele maanden later naar een nieuwe locatie aan de Hilverssumsestraat. Nog steeds werden er veel ISO-scooters verkocht.

 

0717

Papillenplezier | Meer kroontjes