Een vlam
Vandaag is het al weer de zesde keer dat mijn Truus d’r verjaardag in haar geboortedag is omgezet. Geen kaarsjes op een taart, maar kaarsjes in de kerk. Hiervoor was ik opnieuw in de gastvrije St. Jan de Doper in Noord-Scharwoude, een dorpje nog geen 13 kilometer van mijn huis.
Zoals altijd stond de kaarsenstandaard, opgesierd met zilverzand op de bodem, voor mij klaar. Het ritueel, waar ik inmiddels gehecht aan ben, kon beginnen. Eén voor een prikte ik de kaarsjes op de standaard om ze, nu 68 in getal, later aan te kunnen steken met de eveneens klaarliggende lucifers.
Bijna goed, want alle lucifers in het doosje met de Zwaluw waren stuk voor stuk opgebrand. Er was geen vonkje in de omgeving van het beeld van de Heilige Antonius te bekennen. Ondanks dat ik buitenkerkelijk ben, ben ik zo langzamerhand in deze kerk goed thuis. Dus wist ik dat aan de andere kant van de kerk de Mariakapel is, waar ongetwijfeld ook kaarsjes branden.
Eerst kocht ik een extra kaars, die ik heel terecht uiteindelijk voor mijn moeder (verder) zal branden en nam in de Mariakapel een vlammetje over. Maar ja, toen moest ik met mijn vlam 46 meter overbruggen om bij de Heilige Antonius terug te komen. Met de kaars recht voor mij uit, mijn hand voor de vlam, schreed ik voort.
Even beeldde ik mij in van boven uit de gewelven wat gegrinnik te horen, waarna mij een ‘gedachtenflits’ werd ingegeven. Ik was even een deelnemer aan een soort éénmans-processie.
0717
