Overtreffen
Voor mij lag in ieder geval het finishdoek één dag verder en hoera, ik heb het op 9 november 2015 gehaald. Eigenlijk een veel te vrolijke opening voor iets wat tegelijkertijd triest is. Ik heb het er over dat ik nu zegge en schrijve één dag ouder ben, dan dat mijn geweldige moeder met 68 jaar is geworden. Veel eerder was mijn overleving al ten opzichte van mijn vader, die slechts 61 jaar werd. Opa Kroon moest het door zijn sterven in de Hongerwinter met zijn 66 jaar ook al tegen mij afleggen.
Ik geef toe, het lijkt er op dat ik een heel morbide competitie ben begonnen. Geloof me, daar wilde ik het nooit op uit laten draaien. Het is iets wat onwillekeurig naar boven komt, op het moment dat je wát ouder wordt. Je gaat je afvragen in hoeverre jouw genen het vol houden, om nog verder van het leven te kunnen genieten. Vanzelf kijk je dan naar de eindleeftijden binnen jouw stamboom, om te begrijpen hoe sterk jouw geslacht is. Uiteindelijk bepaalt dat mede jouw kansen.
Zowel opoe Kroon als oma Wanmaker is ergens in de tachtig geworden, dus lijken mijn vooruitzichten gunstig te zijn. Zeker er van uitgaande dat ik nog wel eens als vrouwenmens word bestempeld. Liever niet te verwarren met een verwijfd type, maar dit terzijde.
Ten volle geniet ik al van het gevoel voor humor, wat door al mijn voorgangers mijn genen in is gedonderd. Maar hun eindleeftijden zijn toch te grillig om er iets van te veronderstellen. Hun gemiddelde leeftijden ga ik zeker niet voor. Daarom kijk ik maar pragmatisch uit naar de volgende leeftijdsscore. En die is van Opa Geessienus Wanmaker, de vader van mijn moeder, hij werd 73 jaar. Dus ga ik sowieso nog vijf jaar mee.
