Opsporing niet verzocht
Na driekwart jaar naar Opsporing Verzocht te hebben gekeken, geef ik het op. Ik heb niet de illusie meer dat een beloning wordt uitgeloofd. Ik kan mijn getuigenis van een criminele gebeurtenis nu wel prijsgeven.
Het speelde zich af op 9 mei 2009, rond 12:12 uur. Wij hadden zo’n 40 kilometer bij Enschede over de grens in Duitsland een Schloss bezocht. Op de terugweg moesten we iets uit de kofferbak van de auto hebben, dus draaiden we op de Autobahn een bosrijke parkeerplaats op. Aanvankelijk stond er alleen een grote witte bestelwagen. Ik parkeerde wel uit het zicht van de bestuurder, maar konden zelf wel de bestelbus blijven zien.
Kort daarna kwamen er twee peperdure Ferrari ’s aanscheuren, die bij ons vol in het beeld kwamen staan. De chauffeur van de bestelwagen liep op hen af en ging druk met ze in gesprek. Wij vonden het een verdacht tafereel. Daarom leek het mij slim om op afstand stiekem een snapshot van de vermeende plaats delict te maken en daarna als de wiedeweerga te verdwijnen.
Nog geen kwartiertje onderweg, werden wij door zowel de rode als gele Ferrari voorbij gescheurd. Even zat mijn hart in m’n keel. “Waarom moest ik zo nodig die foto maken?!” Gelukkig verdwenen de bolides snel uit het zicht.
Waar waren wij op die afgelegen parkeerplaats getuigen van geweest? Vandaar mijn wekelijkse belangstelling voor Opsporing Verzocht. Zonder gevolgen want, óf er heeft zich toen niets bijzonders afgespeeld, óf de Duitse Kriminal-Polizei heeft niet over de grens naar getuigen gezocht.
0509
