Op commando
Om de reactie “Ja, toeval,” te voorkomen, heb ik gewacht met het wereldkundig maken. Tien dagen achtereen kan toch geen toeval meer zijn? Dus kan ik het nu wél zeggen: “Wat is Kiwi toch een fantastisch luisterend diertje.“
Met deze hittedagen mocht hij namelijk ’s avonds tot 11:00 uur in de tuin, aan het water verkoeling blijven zoeken. Dan volgde mijn “Siep-Siep,” het fluitje tussen mijn tanden, waarop hij direct reageert. Linea recta kwam m’n katerkoppie dan op mij af om, als strijkend langs mijn benen, gedisciplineerd naar binnen te gaan.
Eén keer hoorde ik hem over de schutting klimmen, had hij kennelijk bij buren een koel plekje gevonden, om toch direct naar huis te komen. En eerlijkheidshalve moet ik bekennen, dat ik tot twee keer aan toe naar het water liep, hem daar aantrof met een blik van “ik lig hier nog zo lekker,” waarna hij tóch direct met mij mee naar binnen kwam.
Alsof er een ‘hondjes gen’ binnen zijn chromosomen zich heeft genesteld.
0820
