Niet kiplekker meer
Links veel minder lekkere kip. Rechts bordje leeggegeten.
(Met een click op de foto maak je kennis met zijn andere eet-maatje)
Kiwi heb ik als een verwend katertje van acht jaar oud bijna 3 jaar geleden geadopteerd. Zijn gelukkige leventje was minder aangenaam geworden (vond hij), doordat zijn baasjes ineens veel meer aandacht hadden voor hun eerste kindje. Min of meer op zijn verzoek, is hij toen bij verhuisdieren.nl in de etalage gezet.
Nadat mijn sollicitatie bij zijn baasjes goed was verlopen, werd Kiwi eind december 2019 van mij. Toen zijn meegekomen eten op raakte, schotelde ik hem het smulwerk van Morro’tje voor. “Nee dankje, geen supermarktvoer, ik ben beter gewend,” leek hij mij duidelijk te maken. Dus bestelde ook ik zijn eten bij een Duits bedrijf. Niets anders dan het (relatief) vrij dure Almo Nature kwam er voortaan op zijn menukaart te staan. Tot grote tevredenheid van m’n katerkoppie.
Inmiddels had ik ook een Nederlandse leverancier gevonden die tegen dezelfde lagere prijzen (dan in de winkel) leverde. Alleen zijn snoepsnacks (Cosma) waren daar niet te koop. Dit bleek een eigen merk van de Duitser te zijn, dus eens per zo’n half jaar bestelde ik Cosma Snacks over de grens. Omwille van het gratis bezorgen, nam ik dan ook de Almo blikjes Kip en Tonijn.
Zo ook de laatste keer, toe de Dutch Food nagenoeg op was. Bij het voorschotelen van het eerste Duitse blikje Almo Nature Kip liep Kiwi ongeïnteresseerd weg. Dit terwijl het nota bene exact hetzelfde eten was, waarvan hij de dag ervoor nog van de Nederlandse versie had zitten smullen. Mijn opvoedkundige thema “eten wat de pot schaft” deed hierbij opgeld. Dus riep ik Kiwi terug naar zijn etensbordje.
Na opnieuw even te hebben gesnuffeld, ging hij tegen mijn been hangen, kennelijk om mij duidelijk te maken dat dit niet die lekkere ‘Hollandse’ kip is. Op mijn knieën nam ik een beetje van het goed ogende voer in mijn hand, waarna hij zowaar uit m’n hand begon te eten. Hapje na hapje werkte hij, mogelijk niet helemaal van harte, het meeste naar binnen. Deels weggooien nam ik voor lief.
Letterlijk werd dit zo dagelijkse kost, hapje voor hapje uit m’n hand. Had Kiwi een nieuw ‘etensritueel’ bedacht, of was er sprake van een smaakverschil? Reden om de Duitsers te informeren. Zij zouden hierop terugkomen. Van de 24 waren er toen nog 20 blikjes kip te gaan.
Hoewel het best grappig was hoe Kiwi (alleen) ’s ochtends uit m’n hand at, wilde ik van zijn ritueel geen gewoonte maken. Uiteindelijk maakten we samen zijn ontbijt-start, waarna ik na een paar gevoerde hapjes hem min of meer aan zijn lot overliet. Gaande de ochtend kwam zijn bordje dan toch nagenoeg leeg.
Uiteindelijk hadden de Duitsers niet de moeite genomen om de smaakverschillen te onderzoeken, “er mankeert niets aan,” hadden zij uit gemak hun voornemens bijgesteld. Ook een geste, voor het deels weg moeten gooien, is niet in hun opgekomen.
Kiwi smult inmiddels weer als vanouds van zijn Dutch Food. Wel heb ik voor de zekerheid de kip door zalm vervangen.
0922
