De Schakelflorijn
Het lijkt erop dat de Ridderzaal een eigentijdse tijdmachine is geworden, waarin we teruggaan in de tijd. Stiekem bedacht door premier paljas Rutte, die uiteindelijk toch heeft ingezien dat hij met zijn regeringsbeleid, de zogenaamde participatiemaatschappij, een volledig on-Hollandse koers is gaan varen. Nederland snakt terug naar de verzorgingsstaat, met hooguit wat aanpassingen om misbruik daarvan te voorkomen. “Game Over Markie”, maar hoe?!
Na een diepgaand onderzoek ontstonden er kansen. Alleen zijn die ook niet geheel schadevrij te realiseren. De tijdmachine kan op eind jaren vijftig van de vorige eeuw worden ingesteld, met wel een goed draaiende verzorgingsstaat, maar ook de soberheid van dat moment. Node werd hiervoor gekozen.
In het bijzijn van een groot gezelschap, met leden van de Regering, Eerste en Tweede Kamer, haalde Koning ‘Willy’ een verscholen hendel over, waardoor wij subiet samen in de eind jaren vijftig werden teruggezet. Internet vloog uit de lucht, de PC’s rammelden weer als ouderwetse schrijfmachines, i- en smartphones functioneerden alleen nog als ‘selfiecamera’s’ en alle TV’s gingen op de eigentijdse zwart/wit.
Ook mij overkwam dit op hetzelfde moment dat ik in Den Haag schoenen ging kopen. Niet met baar geld, want de euro’s waren als sneeuw voor de zon verdwenen. Daarvoor in de plaats trof ik in mijn portemonnee een beroemd Haags bonnenboekje aan, als wettig betaalmiddel uitgegeven door de Volksbank van lening De Schakel, gevestigd aan het Stationsplein. Met dit bonnenboekje kocht je op de reutel, met maandelijkse aflossingen.
Het zou van Haagse Bluf getuigen als je deze bonnen ‘Schakelflorijnen’ zou noemen, want zij waren niet als ‘normaal geld,’ maar als waardezegeltjes uit te geven. Natuurlijk alleen bij de Schakelvriendelijke winkels, die op een bijgeleverde lijst stonden vermeld. Toen ik in een etalage de schoen naar mijn keuze zag staan, zocht ik heel omzichtig (“wat doet die vent daar raar?!”) op de lijst of er sprake was van Schakeldeelname. Yep, bij de Bata had ik mazzel.
De schoenen zaten als gegoten. “Spaart u zegels?” “Nee, ik betaal er verd… mee”, wist ik gelukkig nog maar net rond mijn huig te houden. Desalniettemin volgt dan de ultieme vernedering. Niet uit mijn kontzak trok ik mijn portemonnee, maar uit m’n binnenzak het zegelboekje. Gehaaid in de methodiek wist ik omzichtig het aantal zegeltjes te overhandigen. Neemt niet weg dat de verkoper geen enkele consideratie voor mijn gêne had. Verre van discreet telde hij hardop en vol in beeld mijn zegeltjes na.
De winkels van de Bata bestaan niet meer en gelukkig ook niet de florijnen van de Schakel. Trouwens op de reutel kopen hoeft ook niet meer. Hoewel, tegenwoordig geef ik bij afrekenen gracieus m’n VISA-pasje.
Koop ik op de lat, voor welgestelden.
0915
