Nazomeren.
Zonder stapels gidsen door te worstelen, kwamen wij in voorspraak van onze reisgenoten, tot het besluit enkele oktoberdagen in te ruimen voor een beetje lol maken, in het Normandische Bethencourt. Een plaatsje wat nauwelijks vindbaar is op de kaart, wat ons overigens geen enkel probleem heeft opgeleverd. Wij verkeerden namelijk in de gunstige omstandigheid, dat de verhuurder van ons nazomerverblijf een routeomschrijving had meegegeven, waardoor we gesouffleerd bij Antwerpen de President Kennedy Tunnel wisten te nemen, op weg naar Arras, waar ons routetechnisch gesproken, een tankstop was voorgeschreven. Om onze rechten, op onder meer de uitkering van de regenverzekering niet te verliezen, hielden wij ons nauwgezet aan dit brandstofvoorschrift.
Toen wij echter nog maar net Frankrijk waren binnen gevallen, werd terecht vanuit het achtercompartiment er op aangedrongen om een plasstop met een kopje koffie te verenigen. Met veel begrip voor dit verlangen, werd de provinciale weg verlaten en kwamen wij zo in ongetwijfeld het kleinste plaatsje van Viva La France. Waar, o wat een toeval, de gehele plaatselijke bevolking zich in de enige winkel van dit gehucht had samengeschoold. Niet eerder dan, nadat wij onze wagen voor deze kroeg hadden geparkeerd, kwam het in ons op dat het nuttige van een kopje koffie cash met Frans geld moest worden afgerekend. Met het natellen van de verzamelde keukenlamunten, kwamen wij snel tot de conclusie dat hiermee hooguit 2 kopjes koffie betaald konden worden. Tenminste, als de uitbater de laatste tien jaar zijn prijzen niet had verhoogd. Ook een korte speurtocht naar een flappentapper van ABN AMRO, dan wel Banque De Paris, binnen deze woongemeenschap, leidde tot niets.
Licht teleurgesteld keerden we terug naar de Provinciale weg. Een verbaasde populatie achter ons latend. Wel konden we er zeker van zijn dat het imago van die Ollanders weer stevig was opgepoetst. Marjan viel terug in haar oude traffic-plas gewoonte, zodat we onze muntjes voorlopig nog even weg stopten. De reis verliep voorspoedig, vooral ook doordat we in Blangy niet de Franse Slag van 20 meter aanhielden, maar pas na 200 meter rechts afsloegen, om vervolgens niet atheïstisch de kerk links te laten liggen, maar gewoon er, buiten kerkelijk, voor driekwart met een grote boog om heen te rijden. Met al onze Franse muntjes nog in ons bezit, reden we de poorten van Domaine Du Bootsma binnen, Waarna nog één hobbel genomen moest worden. Opnieuw viel het ons Ollanders moeilijk om over de brug te komen. In het vervolg werd met meer succes, de te hoge verkeersdrempel, alleen door auto met chauffeur genomen.
Blij verrast aanschouwden wij het prachtige villa’tje met schitterende tuin. Ook het interieur ontlokte bij ons veel ooohhh’s en aaahhh’s. Glimlachend namen wij kennis van Le Memo Tartin, dat in een van de keukenkastjes was geplakt. Kennelijk een Franse gewoonte om, op kniehoogte, mededelingen op z’n kop en zo dus makkelijker leesbaar, op te prikken. Na te hebben uitgepakt verlieten we Huize Annie, om ons aan de kust aan de Normandische mosselen te goed te doen. En ja hoor, in Frankrijk zijn die schelpdieren, juist in miniformaat, van aller grote klasse. Le Tréport verlieten we niet, alvorens het Atlantische zeezout te hebben opgesnoven en we op een terrasje un pression richting de verorberde mosselen te hebben gezonden.
Menig drankje zou, al was het maar omwille van de gezelligheid, nadien nog volgen. Inmiddels had Wim zich, via de geldautomaat, verzekerd van vele Franse muntjes om in het vervolg aan al onze wensen te kunnen voldoen. Naast muntmeester was Wim ook onze meereizende kok. Wat mij bracht tot het volgende reisadvies: “Ga nooit op vakantie zonder eigen kok”.Gesmuld hebben wij, tijdens avondvullende programma’s, van lamsvlees, konijn, hammetjes en een stoofpotje, waar natuurlijk het gezellig borrelen aan vooraf ging. Door de zwoele avondtemperatuur, speelde dit zich zelfs af op La Terrasse De Maison Pierre.
Eén van die avonden, toen de dames zich samen op La Terrasse hadden geposteerd, kregen zij het een beetje moeilijk toen de Buurboer, die tot dan alleen maar met Ça Va vriendelijk zijn hand hief, aan de andere kant van de oever een praatje kwam maken. Wij mannen bleven, toen deze conversatie niet echt op gang kwam, wijselijk buiten beeld. Het gesprek verzande in een onverstaanbare monoloog, waarna het kneuterboertje aller hartelijkst zijn hand met een Bon Soir ophief, wat met een even vriendelijk (of was het opgelucht) Bon Soir werd beantwoord. Hoewel dit spontaan gebeurde, was het ons alles aangelegen om de Buurboer te vriend te houden. Als de dood waren we namelijk dat het imago van die Ollanders zou worden bezoedeld. We hadden ons dan ook snel aangeleerd met kuchen ons glasgerinkel te overstemmen, als weer eens een leeg flesje van het een of ander werd weggegooid.
Later hebben wij deze tactiek node bijgesteld. Heel geraffineerd deden we het toen doen voorkomen, alsof wij de wijnkelder van Nos Amices aan het reorganiseren waren. Tja en dat vraagt het nodige glasgerinkel en dan moet er heel wat heen en weer gelopen worden met doosjes wijn. “O lalalala, wat een amices, wat een amices, die Payse-Bassys”, veronderstelden wij dat de reactie op het boerenerf zou zijn. “O lalalala”.
Al eerder meenden wij als Ollanders goed aangeschreven te staan. Bijvoorbeeld toen wij het Feodale Chateau De Rambures bezochten en daar met het nodige respect werden gewezen op De Hollandse Tol, in de Bibliotheek. Een Nederlandse speeltafel uit de 19e eeuw en voorloper van de flipperkast. Dat Truus toen ook nog meende dat, de gaten in de omloop van het kasteel bedoeld waren om de vijand met kaas op afstand te houden, waar het gezegde “Ze smelten de kazen” vandaan zou komen, vonden wij toch wel heel erg van chauvinistisch doorslaan getuigen. Er was overigens, in directe omgeving van ons tijdelijk landgoed, veel meer leuks te aanschouwen. Zoals die dorpskroeg, waar life op paardenrennen kon worden gegokt. Daar waren wij er zelfs getuigen van, dat de uitbater zelf, het beste paard van stal was vergeten. Had hij nu maar numero 3 na 12 in zijn rijtje van 11,12,43, en 2 opgenomen, dan was er ter plekke een overweldigend volksfeest uitgebroken. Nu restte hem niets meer dan herhaling op herhaling van de TV-beelden gretig in zich op te nemen, om vervolgens meer dan uitvoerig zijn twee gokgenoten hier kond van te doen. Eén van hen werd dit, naast zijn eigen verlies, te gortig en verliet de gokkroeg. Overigens niet, alvorens weer 5 paarden op een rijtje te hebben gezet.
Eenmaal weer op weg naar Bethencourt, hadden onze magen pas in de gaten dat we de lunch hadden overgeslagen. Een probleem wat wij in Holland dan weten op te lossen door even een snackie te pakken. Het is de Fransen echter niet gegeven, om hun culinaire hoogstandjes te kunnen reduceren tot een simpele snack. Uit onverwachte en voor Mar ongewenste hoek, werd in Eu de oplossing door de vader van Ronald McDonald aangedragen. Al haar principes ten spijt, gunde Mar als bijzit, ons een heerlijk portie McNuggets. Heel solidair nam zij zelf ook een consumptie.
Dieppe heeft ons ook veel leuks geboden. Een schitterende markt, die door het hele stadshart zich een weg baande. En dan niet zo’n steriele Hollandse markt, waar de kramen als bouwpakketten voor de komst van de kooplui zijn neergezet. Nee, gewoon één grote handelsplaats, waar een ieder zijn eigen gemaakte kraam heeft opgezet. Van een simpel groentekistje, waar drie zakjes walnoten op lagen, die na Mar’s (“ach, zielig die man”) aankoop, weer tot drie werd aangevuld, tot aan verkoop van boeren melkproducten uit de auto toe. Ook troffen wij een campingtafeltje aan, waarop wat eigen kweek groente en een ouderwetse weegschaal met gewichten was gesitueerd. Kennelijk had de marktvrouw haar weegapparatuur net aan een kritisch onderzoek van de ijkmeester laten onderwerpen. Niet met als gevolg dat zij, met een fikse boete de marktplaats moest verlaten, maar met een alles corrigerende appel en walnoot, waardoor de consument alsnog kon rekenen op 500 gram bospeen, als er om een pondje werd gevraagd. Simpel; twee gewichten, met een appel en een walnoot, brengen in Dieppe alles terug tot de juiste proporties. Wat de Franse markt ook zo leuk maakt, is enerzijds het grote aanbod aan alles wat eetbaar is en anderzijds de tijd die men er voor neemt, om tot aankoop te komen. Want hier gaat altijd erg veel praatje pot aan vooraf. O lalalala.
Hoe dan ook, door ons bezoek aan de Franse markt, werden wij er gelukkig weer toe verleid om naar nationale gewoonte de geneugten van de Franse keuken te doorproeven, door oesters en mosselen, onder het genot van een voortreffelijke wit wijntje, wederom met onze papillen kennis te laten maken. Nog enigszins verdoofd van het zeezalige orgasme, verlieten wij twee uur later voldaan het restaurant, waarna wij volledig in verwarring constateerden, dat het zeewater in de haven inmiddels vele meters hoger stond. Waar wij kort daarvoor onze papillen niet geloofden, betwijfelden wij nu collectief datgene wat door onze ogen werd waargenomen.
Om onze realiteitszin niet te verliezen, maakten we van deze hoogwaterhaven een foto, om de volgende dag terug te keren voor een alleszeggende ebfoto, vanuit hetzelfde brandpunt genomen. Gerustgesteld stelden we vast dat het niet onze copieuze lunch was, maar een voor ons ongekende eb en vloed, die het havendecor in enkele uren had omgetoverd. Op een later moment aanschouwden wij, hoog op de krijtrotsen van Frécamp, nog eens de prachtige grilligheid van de Atlantische Oceaan. Na vier dagen van heel veel nazomerplezier, werd het weer tijd om op te breken. Alsof het fraai in een draaiboekje was vastgelegd, wisten we ons allemaal van onze taak te kwijten, om Huize Bootsma weer volledig in oude staat terug te brengen. Waarbij moet worden gezegd, dat het Franse toilet hierbij meer dan normale aandacht vroeg. Zonder hierover een technische verhandeling te geven, kan worden gezegd dat het aanbod ontlasting royaal meer is dan het verdwijngat aankan. Het gevolg hiervan is dat bij doorspoelen, wat met opwatering gebeurt, de drollen elkaar bevechten om de riolering binnen te dringen. Daardoor gebeurt het dat de zwakkere drol, uiteindelijk tegen de stroom in, als een goudvis terug de pot in komt zwemmen. En ja, dat vraagt, bij het verlaten van het appartement, extra aandacht voor zo’n Franse plee.
De vertraging bij ons vertrek kwam echter niet door de Franse drollenbak, maar doordat Wim minder succesvol, node een dorpje verder, ons ontbijt wilde inkopen. Door even de Fransman over het hoofd te zien, die als enige in de Région 76 de landweg was opgekomen, was een petite accident onvermijdelijk. Dit verlaatte enigszins ons ontbijt. Uiteindelijk verlieten wij, door de buurboer, met een kip die hij seconden daarvoor de nek had omgedraaid, uitbundig uitgezwaaid, ons nazomerverblijf. De vrouwen rilden van dit puur natuur proces, hetgeen mij deed besluiten niet te reppen over mijn getuigenis van een brute konijnenmoord, die zich in dezelfde periode had afgespeeld.
Eenmaal thuis gekomen was het verlate ontbijt niets, bij de vertragende factor van ons einddiner bij het heropende Chinese Restaurant Internationaal, wat wrang door ons werd omgedoopt tot Chinees Restaurant Wag Lang. Het Franse nazomeren had, wat ons betreft, wèl veel langer mogen duren.
1001
