Mijn onmacht
Click op de foto en je ziet Kiwi als vanouds genoeglijk op schoot liggen.
Sinds 7 mei is Kiwi ernstig ziek, waarover ik eerder schreef en honderden lieve reacties van medeleven heb ontvangen. Toch is m’n katerkoppie er nog steeds, maar is helaas niet aan het opknappen. Kort na zijn twee daagse ziekenhuisopname, was het zo kritiek dat met zijn arts was afgesproken, dat ik in het weekend afscheid van m’n diertje zou nemen.
Alsof hij mijn What’s App aan de dierenarts had meegelezen, knapte hij zowaar weer enigszins op. Hij at en dronk weer en verorberde zelfs een Whiskas stickie. Alleen was het weer van korte duur. Vanaf afgelopen woensdag bleef opnieuw zijn bekkie voor eten en drinken gesloten. Met pijn in mijn hart meldde ik dit aan de arts en verzocht om m’n vriendje nog wel het weekend thuis te mogen hebben. Inmiddels kent zij mijn katertje door en door en wilde toch een laatste poging doen om hem aan het eten en drinken te krijgen. Graag ging ik daarop in.
Nu, een dag later heeft hij een heel klein beetje eten uit mijn hand gegeten en een beetje gedronken. Het afscheid lijkt toch onvermijdelijk. Dat heb ik maar te accepteren, iets wat ik uiteindelijk ook van mijn vorige acht diertjes manmoedig heb gedragen. Maar ja, die waren niet alleen erg ziek, zij trokken zich ook stilletjes in een hoekje terug. Waren meer dood dan levend.
Kiwi niet, hij loopt nog steeds door huis en tuin te scharrelen. Komt regelmatig op schoot en is vaak daar waar ik ook ben, bijvoorbeeld op m’n bureau als ik achter mijn PC zit. Na de avondschoot loopt hij altijd met mij mee naar bed, wacht ongeduldig om zich in mijn armen te kunnen nestelen. ’s Ochtends ligt hij naast mij met z’n snuitje op het kussen en zodra ik teken van leven geef brengt hij nog steeds zijn koppie naar mijn mond om traditioneel zijn ochtendkussen in ontvangst te nemen.
Zijn gedrag lijkt nog zo normaal. Hoewel, standaard heb ik wat tegen hem te kletsen, als hij langs mij richting tuin loopt. Iets wat hij met een stijgende staart beantwoord. Da’s niet meer, nu passeert hij mij met een hangende staart. Een nare teken aan de wand.
Vanochtend lag hij weer even op schoot, waarvan ik twee foto’s heb gemaakt. Zeg eerlijk, moet ik zo’n diertje het verdere leven ontnemen?
Zijn ziekbed met het komende afscheid is een nachtmerrie geworden.
0624
n.b. Zie hier het aangehaalde verhaal over Kiwi:
https://kroondomein.com/kiwi-kan-niet-meer/
