Mijn eerste piepshow
Met mijn vrouw samen ben ik naar de piepshow van Albert Heijn geweest. Zij was bij een eerder bezoek al door het personeel geïnstrueerd. Het was nu aan mij om als leerling door de winkel te piepen. Vrees als lezer niet dat nu de hormonen zullen opspelen, want mijn blog zal een geheel andere wending gaan nemen.
Vorige week kwam mijn vrouw dolenthousiast thuis van het boodschappen doen. Als digibeet wist zij de caissière van de supermarkt volledig buitenspel te zetten. Hiervoor moest zij haar boodschappen zelf scannen, om zich daarna bij de betaalpaal af te melden. Natuurlijk niet zonder de paal met de betaalpas te hebben gevoed. Nog één keer was een streepjescode nodig om voorbij het uitgangshekje te komen. Ik moest ook maar eens zien hoe handig mijn vrouw anno 2010 haar boodschappen doet.
Alvorens wij de automatische hekjes van de winkel passeerden, hadden we eerst een stop bij het station van de scanpistolen. Met de ervaring van vorige week, toonde mijn vrouw het station-oog haar bonuspas, waarna haar een scanpistool automatisch werd toegewezen. Saldo 0,00. Deze kostenteller werd in de holster van de boodschappenkar gestopt, klaar om het eerste bedrag te scoren. “Piep,” de bonusdruiven zonder pit konden gekassierd de boodschappentas in.
“Want dat is nou juist zo makkelijk”, legde mijn vrouw uit, “niets hoeft nu nog bij de kassa op de band.” De volgende piep was goed voor de asperges. “Maar let nu op,” wees mijn vrouw mij op het volgende trucje. “ik neem twee komkommers, scan er één, piep, en druk op het plusje.” Het scanpistool werd ter illustratie onder mijn neus gehouden. De volgende piep had al van zich laten horen. Om ons heen werd er ook al heel wat afgepiept, bij de een alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, bij de ander toch nog wat onwennig. Ook mijn vrouw verkeerde nog in het stadium van een groot wantrouwen jegens de scores van het scanpistool.
Tja, behoudens mijn diensttijd (67-3), hadden wij niet de ervaring om met wapens om te gaan. “Piep”, met vijf keer plus, verdwenen de rode wijntjes in onze tas. Overigens zou er enig wantrouwen van meneer Heijn ook heel begrijpelijk zijn. Tot twee keer toe moest ik mijn vrouw tot scannen aansporen. Uit vrees dat de ongescande producten ons bij controle haar de kop zou kosten.
Uiteindelijk hadden wij voldoende bij elkaar gepiept en kon mijn vrouw, via haar bonuskaart en betaalpas, met de betaalpaal tot een vergelijk komen. Ook wisten wij ons moeiteloos de winkel uit te scannen. Dit alles zonder tussenkomst van personeel. Het valt te vrezen dat zij binnen afzienbare tijd er noodgedwongen tussenuit moeten piepen.
0510
