Koekel Urt.

Click op het kaartje en zie de weg naar de Hemelpoort

Mijn NS-keuzedag beleefde ik gisteren als een Jules Vernes reis. Een belevenis waar ik ’s avonds thuis graag over had willen verhalen. Iets wat ik in gedachte deed door de roltrap naar boven te nemen.

“Probeer je het nu alweer,” werd ik ‘boven’ door Petrus opgewacht. De Hemelbaas die mij december 2012 al een keertje had teruggestuurd. “Nou nee Petrus, ik wil m’n Truus gewoon even iets vertellen”, haastte ik mij te zeggen, uit vrees dat dit keer mijn reis naar boven wel zou worden gehonoreerd. “Echt, het gaat heel goed met mij, wekelijks wandel ik er twintig kilometers op los.” “Ja, ja, dat heb ik wel gezien. Wacht hier maar even, maar niet door de poort komen hoor, ik roep jouw Truus wel even. Ze is altijd bij je ouders, dus die zullen ook wel even meekomen. Jouw schoonmoeder is ergens aan het rond zwerven, die kan ik niet… “   

Ik onderbrak deze heilige Poortwachter: ”Nee, nee, hoeft ook niet, die is toch doof en we hebben haar gehoorapparaat toen niet meegegeven… Petrus woorden ‘dat je in de Hemel geen gehoorapparaat nodig hebt’ gingen aan mij voorbij, doordat ik inmiddels oog in oog met de beeltenis van mijn Truus stond. Met mijn ouders, zonder dat zij mij enthousiast begroetten, vlak achter zich. Wat ik eigenlijk helemaal niet gek vond. In mijn gedachten waren ze toch nooit echt ‘weggeweest’.

“Truus, dit keer had ik een heel bijzonder vrij reizen van de NS. Met m’n fiets opgevouwen vertrok ik 1e Klas…” “Eerste Klas, nu ik er niet meer ben kan het ineens wel?!” “Nee, nee, dat was een actie van de NS. Maar bij mijn aankomst in Enschede ontvouwde ik m’n bike…” “Vouwen, uitvouwen van je fiets, waar heb je het over?”, bemoeide m’n vader zich nu met het gesprek. Niet onlogisch, want uiteindelijk heeft hij al zijn 62 levensjaren in de fietsen, bromfietsen en motoren gezeten. “Leg ik je straks wel uit…” wist Truus mijn gesprek weer op gang te brengen.

“Vanuit het station moest ik nog zo’n acht kilometer fietsen. Maar ik had geen idee waar ik moest zijn om de twintig Twentse kilometers te wandelen. Ik heb toen de App ‘Maps’ op m’n smartphone aangezet… “Ep?!, ik ken alleen maar Malle Ep,” probeerde m’n vader het gesprek te volgen. “Laat ‘m nou even vertellen,” vervulde mijn moeder weer eens één van haar aardse taken van weleer. “M’n oortjes ingedaan.” ”Oortjes?!” “Sssttt!.” “En zo reed ik, met een weg wijzende juffrouw aan mijn oor, naar het voetbalveld van vv Victoria, om mijn wandeltocht te beginnen.” “Oh, is dat dan net als Google Earth?,” liet Truus blijken die internetontwikkeling nog wel mee te hebben gemaakt. “Precies! En dat kan tegenwoordig ook via je telefoon.” ”Wie is Koekel Urt?,” probeerde m’n vader toch het gesprek bij te benen. Een onmogelijkheid, want na zijn overlijden in 1982 is de wereld zo verschrikkelijk veranderd. Leg dan nog maar eens ‘IETS’ aan iemand uit, die de verwondering van de Betamaxrecorder nooit te boven is gekomen.

“Ik laat je Google Earth nog wel even bij Petrus zien,” toonde Truus zich nog steeds de ‘ideale schoondochter.’ Nu keek ik verbaasd. “Ja zeker, Petrus heeft Google Earth, daarmee ziet hij precies wie op welk moment, waar vandaan de roltrap neemt.” “Maar, dat ga jij toch zeker niet laten zien?!”, kwam mijn aardse bemoeizucht weer naar boven. “Tuurlijk niet, dat kunnen we niet eens zien, dat heeft Petrus achter een wachtwoord verstopt. Nee, alleen het aardse deel van Google Earth kunnen we naar kijken. Dat gaan we gelijk doen, dag!” En weg waren m’n Truus, vader en moeder.

Maar ach, ik kon toch even mijn verhaal kwijt.

0514

Fjoertoer Terschelling | Panda-daten.