Kiwi 2 jaar in Kroondomein

Kiwi laat ook graag mee eten (click hiervoor op de foto)

M’n katerkoppie 2.0, intensief luisterend naar zijn naam Kiwi, is vandaag precies 2 jaar bij mij. Daarover schreef ik vooral in die begin tijd veel. Inmiddels digitaliseer ik nauwelijks nog over het plezier wat ik aan m’n 10 jarige katertje beleef. Eigenlijk ten onrechte.

Neemt niet weg dat hij wel voldoende aandacht van mij krijgt. Eigenlijk een beetje (te) veel. Hierdoor heb ik hem zijn zelfstandigheid, zoals op de dag zich alleen kunnen vermaken, onbewust ontnomen. Oorzaak? Corona, want deze pandemie heeft mij veel meer thuis gehouden, met “Me and My Shadow” tot gevolg.

Kiwi is veelal daar waar ik ben. Voor de TV, op schoot; Bij m’n PC, als ik mazzel heb achter m’n toetsenbord, maar het liefst languit over mijn bureau, waardoor ik mijn toetsenbord alle kanten op moet verplaatsen. Verveelt de bureau positie hem, komt hij als een standbeeld rechts van mij op het bureau, mij indringend aankijkend. Met “Effe buiten kijken?,”  kan ik ‘m gelukkig dan vaak de tuin in loodsen. Eenmaal weer binnen maakt hij, door tegen mijn benen aan te strijken, zijn volgende wens kenbaar. Of, om het baasje nog even zijn ding te laten doen,  vertrekt hij naar de slaap- of logeerkamer. Klokslag 17:00 uur meldt hij zich in de keuken om zijn diner in de patio opgediend te krijgen. Want ja, hij is wel een katertje van de tijd.

Van huis uit erg verwend kreeg hij Almo Nature te eten. Al het supermarkt eten, zelfs van de betere merken, trok hij direct zijn neusje voor op. Wat Almo is moet Almo blijven. Soms had ik niet zijn favoriete “Tonijn uit de Atlantische Oceaan.” Dan vertikte m’n katertje om te eten. Ik ging dan op handen en voeten over hem heen zitten, om in mijn hand het hem hapklaar uit te serveren. Dan was het plots weer om te smullen. Dat ‘samen eten’ vindt hij zó leuk, dat hij mij ‘ook zomaar’ nog wel eens op m’n knieën dwingt. (Stiekempjes vind ik het zelf ook wel een genoeglijk moment)Kiwi heeft eigenlijk de leiding binnen mijn kroondomein op zich genomen. Af en toe vermoeiend, maar meestal ontzettend leuk. Doordat ik veel tegen hem klets is hij ook een gezellige pratende kater geworden.

Vaak ligt hij ’s avonds op m’n schoot. Zodra de TV met een tik uitgaat, spitst Kiwi z’n oren, hoort dan een tweede tik van de audio, om dan direct van schoot te springen en mij naar bed mee te tronen. Het ritueel is daarmee niet afgelopen. Kiwi blijft in de deuropening zitten totdat ik hem vanaf de slaapkamer roep. Op een drafje komt hij dan op mij af en laat zich op het voeteneind van het bed tillen. Zodra ik lig kijkt hij met een schuin kopje naar de trekschakelaar en zodra hiermee het licht is gedoofd komt m’n katerkoppie langszij om zich luid knorrend in mijn armen te nestelen. Na een knuffelsessie gaat hij op het andere bed met z’n koppie om. Meerdere malen komt hij dan nog in mijn armen buurten.

Tja, Kiwi is wel een heel speciaal diertje. Doosjes, of in een kattenmandje liggen doet hij niet aan. Dat vindt hij kennelijk te kinderpoesachtig. Hij drinkt z’n water ook heel stoer met één poot in het drinkbakje. Al heel lang gaat hij niet meer op de bak, want stoere katers doen dát in de natuur. Gelukkig wel altijd op één plek in mijn tuin. Recent was ik niet thuis om hem buiten te laten en, ondanks dat hij zeker een jaar van zijn bak geen gebruik meer maakt, was het toen zijn noodopvang.

Terwijl ik dit schrijf ligt hij knorrend op mijn bureau. Misschien wel mee te lezen. Van mij magdie.

3021

Het Goddelijke geheugen vieren | Afscheidstranen