In de boot
Heel gedisciplineerd verlaat ik altijd mijn huis, niet voordat ik mij er van heb overtuigd, dat ik de huissleutel bij me heb. Zo ook vanavond, dacht ik, toen ik oud papier, lege flessen en wat textiel ging weggooien. Geheel volgens de Alkmaarse normen ben ik wat dat betreft als Hagenees in de loop der jaren behoorlijk ingeburgerd.
Zo breng ik, wel onder een onbeantwoord protest gezien de 80 meter sjouwen, eens per week mijn vuilniszak naar de ondergrondse container. In een iets minder hoge frequentie bezoek ik de papier- en lege flessenbak en soms de bak voor textiel.
Vanavond was mijn afvalkarretje weer vol, heb ik mij er van gewis dat ik m’n huissleutel bij me had, om even later papier en lege flessen de ondergrondse in te pletteren. Kapotte sokken, na een hondse logee, had ik in mijn broekzak gestoken, om in de textielbak te deponeren. Sof Far So Good.
Eenmaal terug bij huis bemerkte ik, tot mijn schrik, dat er geen sleutels in mijn korte broek zaten. Vergeten? Dan maar hopen dat de deur, zoals ik dat soms doe, op een kier stond. Pot dicht! Oef, hoe kon ik zo stom zijn. Maar oké, even naar mijn overbuurtjes lopen om de reservesleutel op te halen. Zonder succes, na drie keer bellen en één keer op het raam kloppen, concludeerde ik dat ze niet thuis waren. Pffff.
Dan maar naar buurvrouw Hilda, die ik zo vaak heb gezegd bij haar ook een reservesleutel te willen hebben, om haar ladder te vragen. De tuinkant was weliswaar door het zonnescherm niet bereikbaar, maar ik zou wel via de patio, want het dak stond gelukkig open, naar binnen kunnen.
“Waarom ga je niet met de kano?,” opperde Hilda. Dat leek mij een goed idee. De boot lag er vredig bij en het leek mij toch sterk dat ik die tien meter met de boot niet zou kunnen overbruggen. Mijn kano-instap verliep voorspoedig en ook meerde ik vrij snel aan mijn kade af, hoewel ik hiervoor de waterlelies wel moest weg peddelen.
Mijn kade lag echter veel hoger dan die van Hilda. Na het aanmeren, kreeg ik geen houvast en lukte het mij niet om mij op te trekken. Meerdere pogingen mislukte. Ik prees mij al gelukkig dat mijn ‘water gekloot’ buiten het zicht van de buren bleef. De kano moest mij een extra zetje geven om aan boord van mijn Kroondomein te komen. Met een fikse afzet sloeg de kano min of meer op hol, kantelde en gooide mij koppie onder.
Na de kano te hebben gekalmeerd deed ik een tweede poging, waarna ik mijn wal bereikte. Drijf nat, waarschijnlijk met mijn Ecco slippers op de bodem van het water, was ik in mijn kroondomein terug, Linea Recta onder de douche.
Hilda maakte, gelukkig op mijn meest voordelige moment, hiervan een actiefoto.
o-o-o-
N.B.: Achteraf bleek mij, dat mijn sleutels tussen het textiel terecht
waren gekomen en zo in die bak tussen de sokken waren weggegooid.
0716
