Houwme
Onder de tourders van de wielervereniging was hij erg populair. Niet zozeer door de kilometers die hij vrat, want eigenlijk fietste hij geen meter. Maar meer om het gelikte materiaal wat hij bezat én zijn gezellige praatjes. Bij de Haagse wielerspecialist Gerrit Bontekoe, was hij dan ook een graag geziene gast.
Gerrit zelf, altijd in voor een lolletje, nam voor Houwme altijd alle tijd, om hem de laatste snufjes op wielergebied te tonen. Maar natuurlijk ook om één van zijn wieleranekdotes, steeds meer aangedikt, aan de man te brengen. Eigenlijk, aan de mannen, want Gerrit verzamelde in de wielersport vele willige oren om zich heen.
Steevast als Houwme, met een brede grijns van genoegen bij de wielerspecialist wegging, kreeg hij van Gerrit een gemoedelijk klapje op zijn schouder met de woorden: “Doe Bob de groeten, Houwme”. Wat overigens nergens op sloeg, want Houwme zag Bob evenveel als Gerrit, alleen op de club en zo nu en dan in de wielerspeciaalzaak. Maar ja, zo was Gerrit, voor de grap vasthouden aan dingen die nergens op slaan.
Het ging Houwme steeds meer opvallen, dat overal waar hij kwam hij Houwme werd genoemd, terwijl hij Nol heet. Omdat hij op een Engelse Raleigh reed, dacht hij een Engelse nickname te hebben meegekregen, zodat hij zich daar verder niet aan stoorde.
Tot het moment dat hij door Gerrit weer enthousiast met “Ha die Houwme” in het Haagse wielerwalhalla werd begroet. Nol wilde er nu het fijne van weten. “Jôh Gerrit, waarom noem jij mij toch altijd Houwme?” “Nou, zo heet je toch?!” “Welnee, hoe kom je daarbij? ” “Van Bob natuurlijk!”
“Van Bob?” “Oh jee, natuurlijk van Bob?!” “Ik begrijp het al, de hele Haagse wielersport noemt mij Houwme, omdat Bob mij zo heeft genoemd…” “Ik geef toe, het is weer écht een grap van Bob, want ik heet Nol, Nol Paalvast.” “Paalvast?, Houwme Paalvast” echode Gerrit.
Dit keer wist Gerrit het niet met een wieleranekdote te overtreffen.
0899
