Hopelijk is het kankâh
“Dokter, oud worden vind ik eigenlijk helemaal niet zo leuk.” Vol begrip keek de man mij aan. “Dan heb ik goed nieuws voor u.” Misschien doordat ik direct zijn antwoord begreep, wachtte ik zijn verklaring niet af en werd wakker.
Deze bijzondere droom was min of meer mijn bewustzijn binnen gedrongen. Als een soort macaber voorspel van datgene mij vandaag stond te wachten. Ik had een darmonderzoek te ondergaan. Macaber?!, nou ja op z’n minst was het direct al emotioneel. Ik kwam namelijk op de ziekenhuisafdeling, waar mijn Truus nog maar net anderhalf jaar geleden haar laatste onderzoeken en behandelingen had gekregen.
Nu was ik het die een roesje kreeg, die later op de uitslaapkamer kwam in afwachting van de arts. ”Ik heb uw huisarts al ingelicht…” was zijn weinig hoopvolle openingszin. “Ho, ho, dokter, ik kom hier echt niet voor een twee halen één betalen,” verdrongen mijn gedachten zijn openingszin. Toch refereerde hij aan dezelfde ziekte van mijn vrouw. “Voor u is het helemaal vreselijk, want ook u heeft kanker, endeldarmkanker.”
Nee, ik had geen vragen. Dinsdag aanstaande ga ik de molen in en zal moge blijken of het operabel is en/of er uitzaaiingen zijn. Gelatenheid overviel mij. Alsof ik zonder gouden handdruk was ontslagen. Gelukkig werd ik door een goede vriendin begeleid, die alle praktische zaken naar verlangen afrondde en mij nadien bij mij thuis op haar kookkunst trakteerde.
Natuurlijk heb ik tussentijds moeten janken, want ik ben ten dode opgeschreven. Maar dan toch….. In een split second overzag ik mijn leven en concludeerde toch een prima leven te hebben gehad. Dat ik beroepshalve, vaak samen met mijn Truus, de leukste dingen heb meegemaakt. Wat hebben we vreselijk veel lol gehad, wat hebben we ontzettend gelachen.
Zonder mijn Truus ben ik nu nog maar veertien maanden bezig met het opbouwen van mijn tweede leven, heb een ontzettend fijne groep van intimi om mij heen, met natuurlijk mijn wandelmaatje, na vijfendertig jaar gewone vriendschap, inmiddels mijn hartstikkevriendin. In ons beider balboekje staan de allermooiste happeningen, die we nu samen hebben meegemaakt.
Kortom, mijn hersencellen tollen rond, als op een bord met rouwen erwten. Geen cel staat nog op z’n plaats. Gelatenheid (“So what”) maakt plaats voor strijdlust (“Mooi niet”). Ik ben dronken aan het worden. Voorlopig gaat mijn Beertender Marktplaats nog niet op. Stijf van emoties en rationele gedachten beroer ik momenteel mijn toetsenbord. En dan krijg je toch weer die schrijversmentaliteit, “de regenjas moet gewoon weer open…”
Vanaf het eerste moment wil ik over mijn kanker schrijven. Niet educatief, maar ook niet zoals ik, met een rose bril op, over de vreselijke ziekte van mijn Truus heb moeten schrijven. Mijn meissie heb ik zó in bescherming moeten nemen. Zo kan ik mijzelf natuurlijk niet in de maling, of in bescherming nemen.
Daarom ga ik voor de feiten. Oh, wacht even…., ook nu zonder zeikverhalen waar niemand op zit te wachten. Maar wel recht voor z’n raap, wie weet zelfs met een beetje humor. Ik heb kanker, hoop als Hagenees nog steeds dat het de Haagse kankâh is, want dat schrijf je anders, dus is het anders.
We zullen zien en hopen.
1112
