Het lieveheersbeestje en de Tien Geboden
Ooit, laten we zeggen toen ik klein was, schreef ik wekelijks voor een huis-aan-huisblad een column, die soms stichtelijk was, wel eens geëngageerd, maar vaak ook alleen maar leuk placht te zijn. Juist omdat ik met dit geschrijf niet Full Time bezig ben, overvalt me nog wel eens het moment, dat niet valt te bedenken, waarover het toetsenbordgeleuter moet gaan. Zoals dit nu bij mij ook het geval is. En geinig, dat doet mij dan weer aan een grappig voorval van weleer denken, die ik mijn lezers niet wil onthouden.
Hiervoor gaan we terug naar de tijd van de elektrische schrijfmachine en de kleurentelevisie met tiptoetsen. Zonder dat mij iets zinnigs te binnen schoot, zat ik ooit boven mijn schrijfmachine wat glazig voor mij uit te staren. Mijn creatieve startmotor was ontegenzeggelijk aan weigering onderhevig en er leek geen gelijkrichter in staat, om op dit cruciale moment, mijn accu op te laden. Juist heel erg dicht tegen de deadline aan, overviel mij zo’n geduchte zwart-uit.
Alléén de dwang, die mij door de redactie van het betreffende blad was opgelegd, hield mij aan mijn schrijfmachine gekluisterd. Doch zelfs dat plichtsbesef hielp mij niet aan een enigszins verantwoord artikel. Na enige tijd van toetsenbordgeklungel, keerde ik mijn trouwe schrijfmachine ontdaan de rug toe, om mij volkomen lusteloos op de bank neer te vlijen. Mijn column en misschien wel trouwe lezers, ten spijt.
Duitse overheersing
Het enige dat ik in zo’n black-outtoestand kan opbrengen, is niet veel meer dan kassie kijken. En hoewel de televisiegids niets goeds voorspelde, bleef ik naar de beeldbuis staren. Plaatjes kijken, zonder dat ik de nuttige informatie van het programma Showroom in de West (óók NCRV!), in mij opnam. Het geluid van de massa-slaapverwekker stond eigenlijk te zacht, om het educatieve tv-programma goed te kunnen volgen. Ik was echter te belabberd om van de bank op te staan, twee meter te lopen, om het geluidsniveau aan te passen. De auditieve informatie liet ik voor wat het was. En dat 15 minuten lang! Niet dat ik na dit kwartiertje was gerecupereerd. Een storing aan mijn TV bracht mij noodgedwongen in beweging.
Rigoureus werd namelijk het NCRV-programma afgebroken, om plaats te maken voor een programma op Duitsland-1. Versuft als ik was, begreep ik onmiddellijk dat deze Duitse overheersing op mijn TV, dit keer slechts aan een technisch mankement was te wijten. Het leek erop dat ik zo verplicht verder naar een Duitse zender moest kijken, waar ik natuurlijk helemaal geen zin in had. Juist nu ik een beetje gewend was geraakt aan bewegende plaatjes kijken op Aruba, via de nationale Nederland 2 zender. Moeizaam kwam ik dus overeind en tipte van het Duitsland-1 terug naar Nederland-2.
WK-voetbal
Slechts enkele seconden kon ik weer van de Aruba-plaatjes genieten. Want opnieuw kreeg ik Duitsland vol in beeld. Onwillekeurig dacht ik terug aan nog een Duitse overheersingen, het WK-voetbal 1974, toen het Nederlands elftal in de verloren finale tegen Duitsland, wel de sterkste was. Alléén daarom al wilde ik mijn éénmansstrijd tegen de Duitse zender winnen. Dus maakte Duitsland weer plaats voor Nederland-2. Tenminste…, Nederland-2 hield precies vijf seconden stand, waarna ik gelaten het Duitse programma over mij heen liet komen. Nog zes, zeven keer gooide ik Nederland-2 in de strijd, maar Duitsland bleef winnen. Goeie raad was duur. Al kon ik deze tweekamp dan niet winnen, opgeven… dat nooit!!!
Alleen met bondgenoten leek ik mijn kansen te kunnen keren. België Vlaams en België Waals boden hiervoor de uitkomst. Dus vlot naar hen overgetipt. Duitsland leek beducht te zijn op deze coalitie, zochten zelf ook bondgenoten en wisten mijn aanval en die van België, samen met Duitsland-2, te pareren. Als een bezetene bleef ik de aanvallen van Duitsland 1 en 2 aftippen, door afwisselend met Nederland 1 (toen de hoopgevende IKON), Nederland 2 (NCRV), België Vlaams en België Waals ten strijde te trekken. Mijn inspanningen ten spijt, bleef Duitsland vol op mijn beeldbuis overheersen. Waar ik eerst met dit beeldbuizen-gevecht de sport ervan in zag, door adrenaline mijn lusteloosheid als sneeuw voor de zon smolt, begon ik door weinig zicht op de overwinning mij een slecht verliezer te tonen. Symptomen, die de conditie van m’n Tv-toestel niet ten goede kwamen. Slechts vanuit één hoek kon er in dit duel nog worden ingegrepen, hetgeen gebeurde….
een beetje van Duitsland gewonnen
Mijn vrouw onderbrak mij in mijn wilde heen en weer getip. Geduldig overzag zij de situatie en onderwierp onze TV aan een uiterst nauwkeurige inspectie. En, wat ik als een zenderstrijd tussen Nederland en Duitsland zag, ontzenuwde zij met een uiterst nuchtere inspectie. Een lieveheersbeestje had namelijk bezitgenomen van het tiptoetsgedeelte van ons televisietoestel. Door het heen en weer gescharrel van dit beestje, tussen twee toetsen in, verschenen Duitsland-1 en Duitsland-2 afwisselend ongevraagd in beeld.
Een situatie waarover wij ons natuurlijk rot hebben gelachen en waarbij ik opgelucht adem kon halen. Zo dacht ik zelfs een beetje van Duitsland te hebben gewonnen. Want, nadat het lieveheersbeestje was verwijderd, kon ik ongestoord in alle vrijheid naar het Nederlandse net blijven kijken. Na deze Battle zocht ik onwillekeurig naar een verklaring voor dit voorval, waarvoor ik mijn Tv-gids raadpleegde.
Opmerkelijk was toen mijn conclusie:
Het lieveheersbeestje hield mij van de Nederlandse zenders af, door het gescharrel tussen tiptoetsen van de Duitse zenders in, om kennelijk zo mijn aandacht te vestigen op de programma’s van de Duitse zenders. Duitsland-2 stond geheel in het teken van mijn vakgebied. Door mij naar deze zender te leiden, leek het of het lieveheersbeestje mij ertoe wilde aansporen, om maar vooral in m’n vak bij te blijven. Duitsland-1 gaf helemaal te denken. Op die zender zond men op dat moment uit: “De Tien Geboden van vandaag!” Toeval????
Met de hit ” Weet je wat ik zie als ik gedronken heb, NOU,NOU, NOU???,” van de Ronnies, kon ik alsnog op tijd mijn verhaal schrijven voor de krant.
0405
///
*Met dank aan Ronnie en de Ronnies,
voor hun zestiger jaren hit “Beestjes”.
