Het kan niet beter
Ik zou eigenlijk ook dat gekke kleine negermannetje van die Tv-commercial op mijn schouder willen hebben: “zoenen, zoenen, zoenen…” Dat lijkt mij zo’n lekker vrolijk moment, waarbij ik die aanmoediging tot zoenen op mijn leeftijd maar laat voor wat het is. Het is mij meer te doen om wat dat mannetje doet, om mij ertoe aan te sporen het lekker ongedwongen naar m’n zin te hebben.
Daar gaat het mij om, want te vaak is dat ongedwongene er niet meer bij. Het is vandaag, zoals te vaak in het weekend, voor mij weer zo’n radeloos moment, dat ik te beroerd ben om uit mijn kop te kijken. Iets wat mij dan weer lusteloos maakt, terwijl ik hulpeloos toezie hoe de klok het ene naar het andere uur van mijn weekend wegtikt. Om onfris en nog steeds dodelijk vermoeid de nieuwe werkweek in te worden gepletterd. “Hoe gaat ie?” is de meest gestelde vraag die ik dan weer ga tegenkomen, “Het kan niet beter…”, is inmiddels mijn standaard antwoord geworden. Na met “Da’s mooi!” te snel is gereageerd, voeg ik eraan toe: “..…en dát is tegelijk het probleem”. Waarmee je gesprekspartner op het verkeerde been is gezet en schaapachtig lacht.
Lollig de vraag afdoen, is mijn manier om niet te zeveren over mijn eeuwig fysieke klachten. Uiteindelijk wil je niet altijd over jouw kop tegen andermans kop lopen zeiken. Daarmee prijs je jezelf uit de markt, zeker als je voorheen altijd wel iets lolligs had te melden.
Daarom vind ik het zo jammer, dat onze Schepper nooit affiniteit met de autobranche heeft gehad en hij nimmer op het idee kwam, om bepaalde verborgen mens-gebreken, met uitslaande naaldjes via een dashboardje op je voorhoofd, zichtbaar te maken.
Zou mijn instrumentarium dan worden afgelezen, kan ik altijd nog zeggen: “Ach, dat valt best wel mee”. Maar eigenlijk gaat het om de momenten dat het best niet meevalt. Juist dát kan ik niet verwoorden, ondanks dat mijn vingers redelijk gretig het toetsenbord weten te beroeren. Hoewel, ik moet toegeven dat ik steeds minder productief een verhaaltje bij elkaar weet te vingeren. Voor mijn gevoel glijd ik daarbij steeds meer af tot het hoofdredacteurtje uithangen van de rubriek Poespas en Blaf zelf!*, binnen mijn eigen Kroondomein. Dat bevalt mij natuurlijk niet en dat wil ik zien te veranderen.
Daardoor kwam het bij mij op om, als vervolg op mijn kroonjuweeltje Mag Leien toch weer eens over mijn fysieke omstandigheden te schrijven. Heel wat digitale proppen papier zijn, na dat voornemen, al de prullenbak van mijn bureaublad in gelazerd. Rot op met dat chagrijnige zelfbeklag. Toch kwam steeds weer dat vrolijke negertje op mijn schouder zitten: “schrijven, schrijven, schrijven…” In plaats van zoenen, zoenen, zoenen, zodat ik door deze aansporing mij dan geen oude viezerik behoef te vinden. Maar ja, het wil maar niet lukken zonder dat het slechts gezever wordt. Opnieuw ben ik weer achter m’n PC gekropen, heb voor de inspiratie een biertje gepakt en lekkere muziek opgezet… Kortom, het sfeertje is er. “Schrijven, schrijven, schrijven”, klinkt het van mijn schouder. Dit brengt mij op het idee om zijn stimulatio zo luchtig mogelijk digitaal door te willen geven aan een vriendin.
Geen vriend, want wij mannen lullen daarvoor te rationeel. Maar ja, hallo een vriendin?! En dan ook ineens van je schouder (denken te) horen: “zoenen, zoenen, zoenen,” zeker. Zal mijn vrouw leuk vinden?! “Fictie, man fictie…” hoor ik met een Surinaams accent door mijn operatief verkloten kop doorklinken, waarmee de koppijn iets milder wordt. “Weet je wat nou zo ellendig is Digi-Sonja?” In gedachte heb ik al twee A-viertjes aan mijn vriendinnetje weggeschreven, “Mijn koppijn en duizeligheid is áltijd aanwezig. De ene keer erger dan de andere keer. Dat ligt misschien aan het weer. misschien. Of, het ligt aan de mate waarin ik er weerstand tegen weet te bieden?!”. Ik kots mijn gevoelens van dat moment er ongedwongen uit.
Het is mij gegeven, om uit mijn hoofd “heel veel leuke gedachten op te halen.” Ik vind het dan ook onzin dat, vooral saaie mensen, verwijten “Dat je lacht om je eigen grappen.” “Mag ik alsjeblieft, want ondanks dat ik die grap vertel, hoor ik ‘m zelf ook voor het eerst. Minder humoristische mensen zijn, denk ik, ook meer de moppentappers. Dat maakt mij apetrots, dat ik géén mop weet te onthouden. Of is dat mijn eerste vorm van Korsakov?!
Maar ja, terug naar het aangehaalde fysieke probleem, want dat tergen in mijn kop houdt mij van lekker onbevangen schrijven af. Iets wat ik toch zo graag doe en is uiteindelijk mijn kroondomein.com uit voortgekomen.
Toch mag ik nog van enig geluk spreken. Want, ook onder mijn gedevalueerde, fysieke omstandigheden kan ik nog steeds foutloos van muziek genieten. Al zou het knoerthard zijn. Hoezo hoofdpijn? Tja, dat wel. Dat valt niet uit te leggen. Steeds moeilijker vind ik het om mijn sociale leven goed te onderhouden en verschuil ik steeds meer achter de digitale versie daarvan. Met koppijn je familie of vrienden opzoeken wordt steeds meer een opgave.
Gelukkig kent mijn meest intieme familie en vrienden de fikse hobbel die ik moet nemen. Mijn teruglopende initiatief wordt door hen opgevangen door voor mij het voortouw te nemen. Zodat ik én blijf squashen én blijf wandelen én samen lol blijf maken. Op die vrolijke momenten komt, vooral aan de bar van de squash, dat zwarte mannetje virtueel op mijn schouder dat zo nu en dan tot lol maken aansporen: “Lachen, lachen, lachen.”
Frank en vrij razen dan de grappen en grollen, ergens vanonder mijn hersenpan, langs mijn eigen gebit naar buiten. Jemig, ik zie nu, dat het schrijven weer ‘een beetje’ is gelukt.
-o-o-o-
*NB: Poespas en Blaf zelf waren rubrieken,
waarop dierenliefhebbers hun verhaal kwijt konden.
1104
