Het buurpoesje
Het buurpoesje
(Dag 49)
Misschien de lente al een beetje in z’n bol. Want afgelopen vrijdag begon Kiwi behoorlijk te klieren. Overal op en af, in en uit, om later weer een sprintje door de lange gang te trekken. Zijn kastanje gaf hem wat (speelse) afleiding. Voor een tijdje. Plots volgde er, met een lange aanloop, een spurt richting de vensterbank, waar hij met enige averij eindigde. De Ficus kreeg een zwiep richting Sansevieria, waarbij ik nog maar net beide planten in het gareel kon houden. Het stoffer en blik moest de sporen op de plaats delict uitwissen.
Het was tegen lunchtijd, schitterend, zonnig weer waarbij ik ging twijfelen: “Zal ik ‘m toch maar even buiten laten?” Volgens plan zou dit maandag zijn, omdat er dan stabieler weer op komst is. Was, want de weersverwachtingen waren veranderd en, als ik mijn normen aan zou houden, bleef ook die week de poort gesloten. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen, dus was vrijdag voor Kiwi het ‘moment Suprême.’ Kiwi zat op zijn tafeltje op de uitkijk, toen ik de tuindeur wagenwijd openzette. Ik stond in de tuin met mijn camera in de aanslag. M’n katerkoppie was niet onder de indruk, maakte aanvankelijk geen aanstalten, om uiteindelijk toch naderbij ‘te sluipen.’ Al met al duurde het bijna twintig minuten, alvorens hij, vooralsnog alleen met zijn voorpootjes, de tuin in kwam. Opnieuw kwam er een terugtrekkende beweging.
Nog steeds onder het motto; “voorzichtigheid geboden,” kwam hij eindelijk toch buiten. Snuffelen hier, snuffelen daar, steeds in de gaten houdend, of de weg terug nog open stond. Het werd een globale inspectie, waarbij de waterkant hem het interessantste leek. Net een plek buiten mijn zicht. Toen ik hem daar opzocht, kwam hij enthousiast op mij af, om langs mijn benen te strijken. Een klein uurtje later vond hij het genoeg en liep terug zijn inmiddels vertrouwde kroondomein binnen. En ondanks dat het de hele middag zonnig bleef, taalde hij niet meer naar de tuin. De vensterbank schonk hem voldoende genoegen.
Hoewel Kiwi ‘The Day After,’ op zaterdag geen interesse toonde om ‘buiten te spelen’ deed ik toch de tuindeur voor hem open. Het werd niet meer dan een korte rondgang, waarbij hij wel tegen een grote plant sproeide. Ongetwijfeld doordat hij eerder een buurpoes in de tuin heeft gezien. Afgelopen zondag werd ik met veel herrie rond 7:00 uur wakker. Kiwi ging behoorlijk te keer, naar bleek was er weer een kat in de tuin. Toch heeft hij die ‘dag van storm en regen’ niet een keer gezeurd naar buiten te willen. Ook vandaag was er geen gezeur. Toch liet ik hem even buiten scharrelen, waarbij het water hem toch het meeste trok. Als een grootgrondbezitter stond hij op het muurtje te bekijken hoe de eendjes bij hem langs paradeerden. Een militaire groet zat er net niet in. Wel kwam hij langs mijn benen strijken, zodat de kwakers wel moesten begrijpen dat Kiwi nu de kater des huizes is. Na een kwartiertje was het weer genoeg.
Maar dan, tegen de avond. Om ‘terug te kijken’ had ik mij net voor de TV genesteld. Uitgestrekt lag Kiwi op m’n schoot, om van het ene op het andere moment toch voor de vensterbank te kiezen. Hij begon wat te miauwen, te pe-pe- prrrën, z’n koppie dicht tegen het venster aan te drukken. Ja hoor, brutaal was een erg jong buurpoesje heel dichtbij gekomen. Op een of andere manier communiceerden zij met elkaar. Zou het een date zijn? Lijkt mij sterk, want het leeftijdsverschil is veel te groot. Nou ja, mijn ‘geholpen’ kater wil misschien gewoon vriendschap sluiten, waar het ‘broekie’ misschien wel IN voor is. Dat verklaart waarom Kiwi niet begon te miauwen en te tieren, zoals hij mij ’zondagochtend het bed uit jaagde. De tijd zal het leren.
Kiwi was in de vooravond nog wat aan het jammeren, wenste de tuindeur open, maar legde zich vrij snel neer bij de gesloten deur. Zonder probleem kon ik de lamellen sluiten.
0220
