Sinces 2001

De tuin lekt

Kiwi is inmiddels ruim 10 weken in mijn kroondomein gehuisvest. Onnodig, dus voor de grap, hiervan een evaluatie. Een functioneringsgesprek, als hij daaraan zijn medewerking zou verlenen. Geen onwil, want hij kletst-miauwt er al aardig op los en luistert ook behoorlijk goed. Zo is de angst, dat hij aan de nieuwe bank zou krabben volledig verdwenen. M’n Katerkoppie heeft hiervoor standaard de (tuin)deurmat verkozen. Eén keer heeft hij zich vergist, waarop ik een verbouwereerde schreeuw gaf: “Nééé’j!” Ook hij schrok van zichzelf, vloog op mij af om tegen mijn benen te strijken, en vervolgens ‘model’ alsnog de deurmat te gebruiken.

Ook heb ik hem aangeleerd om op zijn eigen kussen op de bank te gaan liggen. In het recente verleden probeerde hij mij een paar keertjes uit. Ook hiervoor corrigeerde ik hem met mijn “Nééé’j!” Door snel met z’n koppie ondersteboven te miauwen, trachtte hij alsnog dispensatie te krijgen, om daarna als sportief verliezer z’n kussentje op te zoeken. Ook is onze stoelendans verleden tijd. Steeds als ik elders was, ging hij in mijn relaxstoel liggen. Op zich geen probleem, alleen wilde hij daarna mijn plek niet meer teruggeven. Even overwoog ik om ’s ochtends vroeg uit bed te stappen om een badhanddoek in mijn stoel te leggen. Dé manier om tijdens je vakantie een ligstoel op te eisen. Dat ging mij toch te ver. Wijzend op zijn kussentje, legde ik uit ook een eigen plekje in huis te willen. Mijn verlangen wordt inmiddels gerespecteerd, want zodra ik aanstalten maak, vliegt hij al naar z’n kussen.

Toch heeft het één keer tussen ons flink gebotst. Regelmatig ligt hij bij mij op schoot en dan zorg ik er voor dat de afstandsbediening van mijn TV, ter linker zijde, binnen handbereik ligt, zodat ik Kiwi niet onnodig hoef te storen. Die ene keer had ik wél mijn rechter hand, waarop hij op naar buiten ligt te kijken, nodig om naar NPO 1 over te schakelen. Gepikeerd wilde Kiwi van schoot springen, waarop ik ook gepikeerd raakte doordat ik niet even iets mocht pakken. Kortom met zijn vluchtpoging zette hij onbedoeld zijn achterpootje op m’n hand, wat een behoorlijke kras gaf.

Uit nijd ‘joeg’ ik hem de tuin in. Vrij kort daarna wilde hij weer naar binnen, maar kennelijk stond mijn gezicht nog op onweer, want bij het openen van de deur vloog hij weer de tuin in. Toch wilde hij naar binnen, dus meldde hij zich weer aan de poort (nou ja: de tuindeur) Gewillig deed ik de deur weer open en vloog hij naar binnen, om ver in de gang de situatie te beoordelen. Ik negeerde hem. Kiwi wilde doen alsof er niets was gebeurd en vloog met een (traditioneel) miauwtje weer op schoot. Ik gaf geen krimp. Ook op zijn knormotormachine gaf ik geen reactie. “Moet ie maar met z’n achterpoten van m’n hand afblijven.” Lang hield Kiwi die ongewenste situatie niet vol. Hij ging tegen mij op staan en gaf een vette kop tegen mijn mond. Natuurlijk smolt ik en waren wij nu allebei ‘het incident’ vergeten.

Hij weet mij toch behoorlijk in te pakken. Ik zat ’s ochtends achter mijn PC toen Kiwi recht voor mij en het beeldscherm ging zitten. Negeren was er niet bij, dus liep ik achter hem aan. Hij lokte mij naar zijn etensbakje op de patio en ging daar verwachtingsvol naast zitten, zonder zelf zijn volle etensbakje aan te roeren. “Kom op, eten Kiwi,” hielp niet, terwijl het woord ‘eten’ voldoende betekenis voor hem heeft. Willig liet hij zich tussen mijn benen situeren, terwijl ik op m’n knieën was gaan zitten. Kortom, het werd ‘bloemkolen’(zie eerdere verslagen). Uit z’n etensbakje nam ik ‘een handje’ van zijn eten, wat hij gretig uit m’n handpalm at. Zo smikkelde hij zijn volledige bakje leeg. Ach ja, ik kan hem best begrijpen, samen eten is gewoon veel gezelliger.

Na ruim zes weken mocht hij eindelijk z’n nieuwe tuin in. Hij vond het pracht, ik ook, want hij bleef netjes op eigen terrein. Tenminste, zover ik het kon waarnemen. Hij heeft een lekker plekje aan het water gevonden, waar hij de buur-eenden kan begroeten. Maar, Kiwi heeft wel een pest hekel aan regen, dan is hij niet naar buiten te krijgen. De dagen dat het constant regende begon hij te zeuren. Was soms zelfs niet te genieten. “In Haarlem was m’n tuin veel droger,” leek hij mij toen te verwijten. Het zou zomaar waar kunnen zijn, dat hij gelooft dat mijn tuin lekt. Zijn verklaring waardoor de tuin aan het water ligt.

Ik zei het eerder, ‘Kiwi is een ‘wereldkater’ een waardig opvolger van mijn Morro. Alleen mis ik het, eerlijk gezegd wel, dat Kiwi mij niet rond 23:00 uur komt halen om naar bed te gaan. Daardoor kijk ik nu niet meer, zoals toen met Morro, in bed naar de praatprogramma’s op TV. Maar er zijn wel heel veel leuke dingen voor in de plaats gekomen. Kiwi komt regelmatig op een drafje op mij af dribbelen, om uitvoerig langs mijn benen te strijken. Sta ik stil, komt hij, als variant op het gedrag van Hekking, graag tegen mijn been aan hangen.

Ook is hij, over het algemeen, heel bescheiden. Hij vraagt nooit iets. Ik moet er zelf echt aan denken om hem af en toe een snackie te geven. Pas kwam ik er achter dat ‘een liedje fluiten’ een heel bijzonder effect op hem heeft. Waar hij ook zit, zodra ik een liedje fluit, komt hij miauwend op mij af om zich op mijn schoot te nestelen. Soms maak ik daar en beetje misbruik van, hoewel ik hem niet test hoever ik hierin kan gaan. Ik denk dat dat ‘pesten’ zou zijn.

Kiwi is heel gezellig om mij heen. Ligt graag op mijn bureau, achter mijn toetsenbord, zonder dat hij nieuwsgierig probeert te lezen wat ik allemaal aan het schrijven ben. Maar, ga ik de kamer in, volgt hij mij direct. Vaak naar zijn eigen kussentje, soms op schoot, maar wat nu helemaal nieuw is: ligt hij ook graag verscholen onder het eetkamertafeltje. Zijn laatste foto is hiervan geschoten.

0320