Geen mensentreiter meer

Jaren langs was ik een nagelbijter en dat wordt vaak vies gevonden. Daar dacht ik anders over en veroordeelde de rokers eerder als ‘viezerikken.’  “Nagelbijters mensentreiters,” was een andere collectieve veroordeling. Om hieraan toch te ontkomen, deed ik in de loop der tijd enkele pogingen om van mijn bijtverslaving af te komen. Tijdens mijn militaire dienstplicht heeft zelfs een Luitenant zich ervoor ingespannen. Tevergeefs.

Al met al leed ik er niet echt onder. Maar dan volgt er, met een geheel ander doel, mijn 10^e operatie. Alsof er voor dit lustrum van 10^e een beloning bestond, bleek ik deels te zijn gereset. Na 66 jaar had ik geen enkele behoefte meer om op mijn nagels te bijten. Een klein wonder.

0122

Een klap er op | Uitgeslapen gespeeld