Geen been om op te staan
(mijn problemen gedigitaliseerd.)
Click op de foto en zie hoe Ivo Niehe pronkt met andermans veren.
De bedenker van gevleugelde woorden is er meestal trots op zijn tekst elders terug te horen. Dat overkwam mij ooit in Amsterdam. Die woorden, ik onthul ze zo, waren ontstaan tijdens de conversatie met mijn vrouw, uitgesproken tijdens het eten.
Dat komt omdat ik op dat moment door ontstekingen met twee dichtgeslagen oren was behept. Een kwaal die mij, het ene moment erger dan het ander, nooit meer heeft verlaten. Zelfs niet na zeven voorhoofd- en bijholteoperaties en mijn tournee langs zes ziekenhuizen door het land.
Maar goed, terug naar dat eerste lastige moment tijdens het eten. Door mijn dichtgeslagen oren klonk mijn kauwen binnenshoofds als onsmakelijk gesop. Met als gevolg dat ik tijdens het eten mijn vrouw niet meer verstond. “Hè; wat zeg je; sorry; je spatbord rammelt; watte; zeg nog eens…” Elke variant op “Ik versta je niet” heeft de revue toen wel gepasseerd.
Gewend aan levendig taalgebruik verzon ik eigen varianten, waarbij er één heel goed beklijfde. “Wat zeg je”, werd bij ons thuis: “Ga je praten?” Lang nadat wij dit aan ons vocabulaire hadden toegevoegd, hoorde ik dit terug in een uitverkocht Olympisch Stadion, zelfs in de juiste context gebruikt: “Ga je praten.” Ik heb er slechts in stilte van kunnen genieten.
Veel meer eer behaalde ik met een spreukje, die onder vermelding van mijn naam in de Succes Agenda 2005 werd gepubliceerd. Met “Je beste maat is de middelmaat” bereikte ik een groot publiek.
Misschien dat ik door die kleine succesjes weet hoe belangrijk het is, dat ere wie ere toekomt en het zelfs ongepast vind dat er met andermans geesteskind goeie sier wordt gemaakt. Zoals Ivo Niehe dat deed in zijn tv-nacht over 30 jaar TV-Show. Aan zijn geschuifel, tijdens het interview met Tina Turner, zag je zijn haantjesgedrag groeien. Hij moest dan wel van goeie huize komen, wilde hij Tina nog kunnen verrassen. Veel meer dan een glimlach leek er voor hem niet in te zitten.
Tot het moment dat Ivo, doelend op haar minirokje en hoge hakken, grapte: “Mijn buurjongen zei vanochtend: Had m’n vriendin maar één been zoals zij”. De Queen of Rock klapte dubbel van het lachen. Die grap zou zij niet snel vergeten, zo ook de grappenmaker niet.
En dat vind ik te veel eer. Want, het was de Hagenaar (nee Haarlem, nadat hij een paar maanden oud was) en woordkunstenaar Godfried Bomans (1913-1971) die in 1963, tijdens de uitreiking van een Edison aan Marlene Dietrich speechte: “Een heel oud mannetje, naast mij in de bioscoop zei: Had mijn vrouw maar één zo’n been.”
Zo’n prachtige uitspraak mag je natuurlijk niet citeren zonder Godfried hierbij te noemen.
0711
