Friese herinneringen
Click op de route voor de genoemde de Groate Kerk met pelgrimsmarkering
Voor m’n KOGA had ik op de PC weer een fraaie knooppuntenroute uitgezet. Wat ik overigens achteraf pas zeker wist. Dit keer niet hun water opgezocht, maar daar waar het juist is drooggevallen, aan de Waddenzee. Ik vertrok vanuit Westwind pal bij de Zeedijk, bij Waddenherberg The Friezinn.
Was die wind maar west. Nu moest ik het opnemen tegen een krachtige noorderwind waar ik ruim zeven kilometer tegenaan moest boxen, om na nr. 70 pas op de route vanaf Sint Jacobiparochie (Sint Jabik) terecht te komen.
Sint Jabik is bekend als startplaats van het Jabikspaad, de Friese Camino de Santiago, wat uiteindelijk leidt naar het Spaanse Santiago de Compostela. Een duidelijke markering voor de pelgrimsroute, pal voor de Groate Kerk maakt dit dorp imposant. Met een omtrekkende beweging van ruim 69 kilometer, deels over het pelgrims pad, via Leeuwarden terug naar Westhoek, deed ik totaal 15 dorpen aan. Waaronder Stiens, waar we jaren geleden bij een tante van Truus menigmaal een kaartje hebben gelegd. Niet wetend wat voor fraai dorp er buiten die kaarttafel was te vinden.
Ook Berlikum riep een bijzonder herinnering bij mij op, ten tijde van mijn werkzaamheden bij het Noordhollands Dagblad. In dat Friese dorp was een reclamebureau gevestigd met een middelgroot filiaalbedrijf als klant. Wekelijks werd hiervoor paginagroot in de dagbladen geadverteerd. Alleen die reclameman was een hork van een Fries, die menig ordervrouw bij ons telefonisch over de klink joeg. Het kwam het zo nu en dan voor dat het reclamemateriaal niet op tijd klaar was. Daarvoor hadden we de afspraak dat hij over de Afsluitdijk kwam, om bij de receptie van VanderValk in Wieringermeer het materiaal voor mij klaar te leggen.
Op een gegeven moment was ik de terechte klachten van mijn order-collega’s spuugzat. Toen het zich weer voor deed, dat ik weer naar Wieringermeer moest rijden, belde ik de Friese hork op om van die gelegenheid gebruik te maken om samen bij VanderValk te lunchen. Niet meer dan drie happen van zijn uitsmijter gunde ik hem in alle rust, om daarna uiterst beleefd maar wel heel indringend de man, bij wijze van babbelen, zijn oren te wassen. Met het neerleggen van zijn bestek leek het er even op dat hij deze berisping niet pikte.
Maar nee, met een ernstig gezicht vroeg hij of ik aan mijn collega’s zijn welgemeende excuses wilde aanbieden. “Tja, de stress van een deadline kan mij behoorlijk onhebbelijk maken. Ik zal me proberen in te houden en, alsjeblieft laten je collega’s mij maar met dezelfde munt terugbetalen.”
Het is niet meer nodig geweest, de contacten werden allervriendelijkst en liep de stress op, liet hij voor de zekerheid zijn secretaresse het benodigde belletje doen.
Deze leuke herinneringen kunnen daar een rol in hebben gespeeld, want ik vond dit toch de mooiste fietsroute, die ik tot op heden in Friesland heb gereden.
0623
