Er is altijd nog een Telegraaf
Hollanders op vakantie. Lekker van zon, zee en bossen genieten buiten de eigen heimat. Vreemd doen en vreemde talen spreken zijn de jaarlijks terugkerende pleziertjes in het buitenland. Toch wil de Hollander herkenbaar blijven, als supermens van dat kleine landje aan de Noordzee. En dat merk je. Met zijn auto, voorzien van het NL-plaatje, is die herkenning geen probleem. “Kijk daar gaat een Hollander!”
Anders wordt het als de auto staat geparkeerd. Dan ineens is ook de Hollander zijn identiteit kwijt. De identiteit waar hij zo trots op is. O ja, in Duitsland merkt men gauw genoeg “das er ein Hollander ist”. De mixage van de Duitse- en Nederlandse taal zorgt voor zijn ware identiteit. “Naturlich sprecht der Hollander Deutsch”. Tenminste, dat denkt hij. Moeilijker wordt het om in een land als Frankrijk herkenbaar te blijven. Daar willen ze de man van Olland nog wel eens aanzien voor een Duitser. En dat heeft de Ollander niet graag.
Niet alleen omdat de Duitser ook in Frankrijk niet zo geliefd is, maar een Hollander waar ook ter wereld, wil gewoon Hollander blijven. Hij praat ook zo graag over zijn lage landen. Vooral na het nodige drankje drinken. Overmoedig vraagt ie dan gebrekkig: “Vous êtes dans l’Ollande. Ah…,Amsterdam… c’est très bien… Nous………uh Maassluis…Ma-slu-wie, wie…uh…Rotterdam…”, tracht hij dan enige uitleg te geven aan zijn plaats van herkomst. De Hollander heeft het dan pas echt naar zijn zin. Geeft zelfs een rondje..“votre santé”.. Hij wordt wat luidruchtiger. Zijn omgeving er steeds maar aan herinneren: “Nous Ollandais”.
De Fransman laat zich dan ook niet onbetuigd.“Fromage d’Ollande c’est trés bien”, zegt hij in opvallend korte bewoordingen. Alsof hij gastarbeider is in zijn eigen land. Natuurlijk wil hij met zijn Franse-steno-conversatie de Ollander alleen maar een pleziertje doen. De Hollander begrijpt dit niet helemaal en is alleen maar apetrots op zijn Hollandse kaas. Vergetende dat hij de vriendelijke Fransman ook best met zijn Franse kaas mag complimenteren. “Foetbal..Argentina, Croeff, Kwiepèr, Zoetmek”.., de innemende Fransman zet alle bekende Nederlanders op een rij. De Ollander groeit van genot. “Fijne mensen die Fransen”.
Dat Frankrijk één van de beste elftallen had in Argentinië en Bernard Hinault spectaculair de Tour de France won, gaat aan de kirrende Ollander voorbij. Die Fransen hebben het er immers over hoe goed die Ollanders zijn. En zo iets kan je niet te vaak horen. En dan de hand, die de Fransman je geeft bij het verlaten van het cafeetje. Ongetwijfeld bedoeld als laatste compliment voor de Nederlandse natie. Weet de Ollander veel dat dit een Nationale gewoonte is. De Ollander groeit boven Frankrijk uit. Daarom geilt hij zo graag met het NL-plaatje op zijn auto. Zijn identiteit van het superdom.
Mocht hij evenwel zonder auto door het toeristenplaatsje dolen, weet hij toch zijn identiteit te bewaren. Want dan is er altijd nog de Telegraaf. Met die krant onder zijn arm blijft hij als Hollander herkenbaar. De Nederlandse krant in het buitenland…, het lijfelijke NL-plaatje.
Saint-Jean d’Angely, 1978.
