Een asbakje als territorium
Click op de foto en zie Jansentje (l) samen met Minni als kitten
Nadat we ons zwarte katervriendje Moor na trouwen van het ouderlijk huis hadden meegenomen, vonden wij tweeverdieners, dat er maar een maatje voor hem moest komen. Dit was net in een tijd dat het wat had, om je huisdier van de vogeltjesmarkt in Antwerpen te halen, wat wij dan ook prompt deden. Inkoop-technisch gesproken maakten wij hierbij, of liever gezegd: maakte mijn vrouw, een kapitale vergissing.
Niet met de aanschafkosten, de prijs van f. 3,50 (nu zo’n € 1,60) was scherp genoeg. Nee, er werd gevallen voor het meest lullig ogende, zwarte katertje dat ons werd aangeboden. In plaats dat wij kozen voor het meest pientere brutaaltje uit het nest. Want daar zouden we dan, in de kitten jaren, dolle pret mee kunnen beleven. Maar goed, we moesten het maar doen, met de niet slimste kater van België. Als een soort hommage aan m’n opa, die iedereen Jansen noemde, werd ons nieuwe katertje ook tot Jansen gedoopt.
Met Moortje wist hij inderdaad goeie maatjes te worden, ook doordat hij in al zijn lulligheid totaal geen bedreiging voor de oudste kater des huizes vormde. Hetgeen ons het meest van ons “Belgie-de Boer”, is bijgebleven, zijn niet de dolste capriolen en zijn kattenkwaad. Maar meer zijn minder slimme ongelukjes, zoals op het aanrecht met het vrouwtje mee zitten kijken en daardoor boven op een brandende sigaret te gaan zitten. Tegelijk dat er een schroeilucht ons neus binnenkwam, werd bij Jansentje een pijnsignaal afgegeven, waardoor hij wegvloog als de brandweer. Toen er even een knoop aan een jasje was genaaid, bleef naald en zwart draad achter in het asbakje.
Kennelijk het territorium van Jansen. Want ook nu weer werd de inhoud van het sigarettenbakje niet ongemoeid gelaten. Jansentje keek ons met een lange zwarte draad uit z’n bekkie heel lullig aan. Heel voorzichtig is toen de naald vanuit z’n maagje naar boven gehesen. “Het zou Belgie-de Boer weer niet wezen”, want ook een tweede keer was de naald zijn maagje ingedaald, wat gelukkig opnieuw door lang zwart garen werd gemaskeerd. Ook toen kon de naald, zonder interne schade aan te richten, worden opgetakeld
Hoewel de lulligheid ten top, was hij wel een ontzettende knuffelkater, wat hij aanmoedigde door z’n nekkie naar je toe te draaien. De knuffels werden met een stationair draaiende knormotormachine in dank aanvaard. Toen zijn maatje Moortje overleed werd hij door een spierwitte schoonheid van een Turkse Angora opgevolgd, waar Jansentje het opnieuw heel goed mee kon vinden. Van dat kleine witte dreumesje heeft hij werkelijk alles goed gevonden.
Uiteindelijk komt er dan toch de tijd dat zijn gedrag ineens niet meer vanzelfsprekend is. Jansentje’s ogen begonnen raar rood te worden. Langzaam maar zeker werd hij blind. Wat niet wegnam dat hij steevast zijn tafel, tussen de hoekbank, bleef opzoeken. Nu ineens wel, met een heel intelligent instinct, vond hij zonder het licht in z’n ogen, nog steeds alle belangrijke plekjes in ons huis. De dierenarts had toen al, het was 1987, bij onze lieve Belg Aids geconstateerd, wat ons makkertje heel snel op 12-jarige leeftijd fataal zou worden.
Alsof Jansentje het zelf ook al had begrepen, sliep hij zijn laatste nacht op bed, tussen ons in, waar hij uiteindelijk in coma raakte en bij de dierenarts rustig insliep.
0514
