Door de zorgsector gegijzeld

Met een beetje onwezenlijk gevoel kwam ik terug uit de narcose. Mij eerst afvragend of ik nog daar ben, waar ik mijzelf had achtergelaten. In een blauwe operatiejas met een mutsje op in de operatiekamer van het Medisch Centrum Alkmaar. Alsof er een ogentest werd gedaan, verdwenen de vage beelden en had ik weer helder zicht. Ik was nog duidelijk binnen het aardse decor van het ziekenhuis, waar ik mij de dag daarvoor had gemeld. Nieuwsgierige blikken stonden mijn kant uit. “Goeiemiddag maatje, je hebt het een lekker tijdje uitgehouden. Gaat het al een beetje?” De medepatiënt waar ik gisteravond nog zo’n lol mee had, stond vragend aan mijn bed. Hij moest het met wat gemompel doen, omdat ik steeds wegzakte.

Binnen het uur was ik weer redelijk bij de pinken, had zelfs al weer een klein beetje water gedronken. Vanuit het niets werd ik echter kotsmisselijk, begon te kokhalzen. De aanstormende zuster was net te laat. Boven haar, nog niet goed gesitueerde pot, spoog ik gifgroene troep richting het voeteneind van mijn bed. Wat voelde ik mijn vreselijk ellendig en ondanks dat het antikotspilletje er al weer een tijdje in zat, wilde het maar niet beter worden. Het zweet brak mij uit. Ik werd de zaal weer afgereden om een scan te laten maken. Zo langzamerhand werd het steeds bedrijviger om mij heen. Mijn chirurge stond weer naast mijn bed. Zij had duidelijk weer de regie over genomen. “Meneer Kroon, uw nieren werken niet meer, komt wel weer goed hoor, maar we moeten u nu direct gaan dialyseren.” Weg was zij en met overschrijding van de maximum snelheid werd ik in mijn bed naar de betreffende afdeling gereden. Ik zakte weer weg, leek richting hemelpoort te glijden. Ik vond het goed zo.

Geen idee hoe lang ik was weggeweest, maar toen ik wakker werd stond de mooie, exotische chirurge opnieuw aan mijn bed. Haar verschijning, juist op dát moment, bracht mij in verwarring. Opnieuw vroeg ik mij af of ik niet de Petruspoort was gepasseerd. “Meneer Kroon…” Dit was duidelijk de stem van mijn arts. ‘Ik hoor, dus ik besta’, trok ik op Descartes-achtige wijze mijn conclusie. “Meneer Kroon,” hoorde ik opnieuw, “u bent vreselijk ziek geweest, we hebben u inmiddels al drie keer geopereerd. U moet nu aansterken en dan moeten wij u nog één keertje opereren.” Haar verschijning was mooier dan de boodschap. Nu pas realiseerde ik mij dat er heel veel met mij was gebeurd en dat dit de tweede keer van mijn leven is, dat een mooie vrouw voor mij knokt. Mijn Truus was ik hierbij natuurlijk niet vergeten.

Voor mijn gevoel niet veel later, stond de arts weer aan mijn bed. Nu met een heel strak gezicht. “Meneer Kroon, ik heb een heel slecht bericht.” Omdat ik mij inmiddels toch een klein beetje beter voelde, zag ik niet direct de ernst van haar opmerking in. Maar dat werd snel anders. “Ik heb gezegd dat u inmiddels al drie keer bent geopereerd. Daarna heeft u een week lang verzorging moeten hebben op de afdeling intensive care. Na een volgende operatie zou u minstens veertien dagen op een zandbed roerloos moeten liggen, waarna u dan weer moet worden gerevalideerd. In die periode, die wel een halfjaar kan duren, zal u door de Thuiszorg in uw eigen omgeving verpleegd moeten worden. En dat alles is nog al wat….” Van de stilte die zij toen liet vallen maakte ik gebruik: “Dat klinkt allemaal niet prettig dokter, maar het eindresultaat telt voor mij. We gaan er voor knokken dokter*.

” Weer een stilte, een pijnlijke stilte. Het leek zelfs of de dokter haar ogen wat vochtig waren geworden. “U kunt dat zeker aan, meneer Kroon, u weet er voor te knokken, maar het kan niet meer…” “Niet meer, hoe zo?” “Zojuist was ik uw operatie aan het inplannen, toen ik het nare bericht kreeg: Meneer Kroon zit aan het MIL.” “MIL dokter, wat bedoelt u?” kwam er nu toch een beetje angstzweet bij mij boven. “Uhh, sorry dat is jargon voor Medisch Investerings Limiet. Simpel gezegd, is er geen geld meer om u nogmaals te opereren, om daarna nóg allerlei medische kosten te moeten maken.” “Maar wat dan dokter?”

Gelukkig ben ik niet in 1990 geboren. Volgens mijn inschatting, de generatie die dat werkelijk gaat meemaken. Tenminste als het sociale beleid van de Nederlandse regering verder blijft verrutten. Momenteel is namelijk die vreselijke discussie gaande. Of er een soort kosten-batenanalyse moet gaan komen, alvorens er medisch actie wordt ondernomen. Steeds meer vormen van kanker zijn geen bedreiging meer. Daar tegenover staat dat de kosten van die bestrijding nú de bedreiging worden. In Nederland dan wel te verstaan. Want, neem Portugal, daar zijn sowieso de medicijnen de helft zo duur als hier.

Stel je de volgende situatie eens voor. Een hardwerkende Poolse medelander wordt ziek en krijg medicijnen voorgeschreven. Zou hij diezelfde medicijnen in zijn apotheek in Warschau hebben gehaald, zou er een fractie van de Nederlandse kosten voor worden betaald. Nu wordt er door de zorgverzekeraar de hoofdprijs betaald, waarvoor het totale Nederlandse volk moet bloeien. Er wordt dus gewoon een verkeerde, erg walgelijke, discussie gevoerd. Kosten voor ziek zijn/beter worden moeten niet worden gelimiteerd, maar sterk worden verlaagd. Waarvoor zitten wij anders in een EU?!

-o-o-o-

 1114

*) Vanaf hier verlaat ik de werkelijkheid
en ga over naar de realiteit van morgen.

Toch nog goed terecht gekomen | Licht vergeten