Dezelfde hand
Via de krant was ik in contact gekomen met een vrij exclusieve club van restaurants, waarmee we misschien wel wilden samenwerken, om zo onze lezers een gezellig uitje aan te kunnen bieden. Dit idee was aantrekkelijk genoeg om daarover eens met elkaar van gedachten te wisselen. Ik maakte telefonisch een afspraak met de voorzitter van die club horecanen.
Om mijn eigen genoegens niet uit het oog te verliezen, sprak ik af om in het restaurant van de voorzitter vooraf te lunchen, wat van mijn twaalfuurtje een declarabele zakenlunch maakte. De voorzitter zou ik direct daarna ontmoeten. Op de Veluwe stapte ik een prachtzaak binnen, sfeervol, maar ook een beetje chic. Wel viel het mij tegen de enige gast te zijn. Maar oké, de menukaart zag er veelbelovend uit en de wijnkaart minstens zo verleidelijk. Ik hoopte er op dat de gezelligheid door latere bezoekers alsnog zou worden binnengebracht. Want, de kelner had ook bepaald geen sfeerverhogende trekjes. Correct maar uiterst vormelijk.
In culinair opzicht was de lunch geslaagd. Tijd om af te rekenen. Na aan mijn financiële verplichtingen te hebben voldaan, noemde ik mijn naam en zei een afspraak met de eigenaar te hebben. “Dat is mij bekend meneer.” Wat attent dat mijn komende gesprekspartner zijn personeel over mijn komst had ingelicht. Met “een ogenblikje alstublieft” ging de kelner naar achteren.
Niet veel later schudde de voorzitter, even vormelijk als zijn kelner, mij de hand. Logisch, want alleen het kostuum was verwisseld, maar de hand was dezelfde als van de kelner. Bij die constatering wist ik mijn binnenpret professioneel, weliswaar met moeite, binnen te houden. Ook de voorzitter gaf geen krimp.
Het gesprek verliep boeiend, maar bleef even vormelijk als daarvoor. Nou niet bepaald een sfeer die ik onze lezers aan wilde doen.
1106
