De onherstelbare NS
De gebeurtenis van vandaag deed heel erg denken aan het society TV programma Glamourland van Gert Jan Dröge. De fragmenten “Daar zijn ze weer…” (vergeet daarbij niet de sarcastische intonatie), waarbij Jan en Monique des Bouvrie op een party vol in beeld kwamen. Het waren altijd de Bouvrietjes. Bij mij zijn het, ondanks dat ik incidenteel gebruik van ze maak, altijd de Enesjes. De Nederlandse Spoorwegen. “Goede middag meneer Kroon, fijn dat ik u even tref, u spreekt met Liesbeth van de Nederlandse Spoorwegen.” Dat treffen zou niet wederzijds zijn. “U heeft voor uw vrouw het NS voordeelabonnement opgezegd. Nou heb ik per ongeluk meneer Kroon, ook uw abonnement per september stopgezet. Sorry hoor meneer, ik had de brief niet goed gelezen, daar bied ik u graag mijn verontschuldigingen voor aan.” “Geeft niet hoor juffrouw, draai dat maar gewoon terug,” sprak ik haar verder onwetend, bijna vaderlijk toe.
“Uhh, maar dat kan niet meneer, wat ik in het systeem heb veranderd kan ik niet terugdraaien”. Foutje gemaakt op de computer en dat niet ongedaan kunnen maken?! Ik begreep er niets van. “Kent het PC-systeem van de Spoorwegen geen controlevraag Weet u het zeker? Of, beter voor de NS: Weet u het heel zeker? Echt? Vergissing is NS-menselijk hoor. Kijk het voor de zekerheid toch maar even na?! Toch maar doen?” Nee, niets van dit alles. “Maar ik verleng uw abonnement en u krijgt een nieuw pasje hoor meneer Kroon, enne een pasfoto hoeft u ook niet op te sturen, die heb ik hier in mijn systeem zitten”, viel Liesbeth bijna van enthousiasme over haar eigen woorden. Duidelijk blij dat zij haar fout zo toch maar mooi wist goed te maken.“Nogmaals excuses voor mijn gemaakte fout”, wilde zij opgelucht het telefoongesprek beëindigen. Mijn NS-wantrouwen begon hierbij op te spelen.
“Maar het saldo wat automatisch opgewaardeerd op mijn huidige pasje staat, wat gebeurd daarmee?” Het stiltemoment aan de andere kant van de lijn deed het ergste vermoeden. “Uh, nou ja, dat zou u even over moeten laten boeken, bij een informatiebalie van de NS”. “Wat bedoelt u met even?,” kreeg mijn sarcasme de overhand. “U weet toch ook wel dat de meeste NS stations zo’n informatiebalie niet hebben. Dat ik verplicht bent ‘te reizen’ om bij zo’n balie terecht te kunnen komen. In de hoop dat ik dan niet in een lange wachtrij terecht kom?!” Het benepen antwoord was haast aandoenlijk. “Ik bied u graag mijn excuses voor de gemaakte fout aan. Echt, het is mijn fout.” “Nee juffrouw, het is niet uw fout. Het is de fout van die K**NS! Een vergissing is menselijk, ook voor medewerksters van de NS. Dat door incompetentie van de overbetaalde leiding van de NS een fout niet kan worden hersteld is diep en diep treurig, en valt alleen die bobo’s aan te rekenen. Even leek het dat Liesbeth met haar loyaliteitsgevoel in conflict kwam, waarna zij toch opgelucht adem haalde. “Bedankt voor uw begrip, meneer Kroon”.
Ik rijd probleemloos in een fantastische Nissan Note. Wat zou ik nog verder met die wanpresterende spoorwegen te maken willen hebben?! Daar ga ik mij over beraden.
