De jarige brief

Vandaag is er een brief jarig; die is twee geworden. Een aangetekend schrijven nog wel. 24 januari 2015 moest ik er een handtekening voor achterlaten. Heb ik nou een feestje?, nou bepaald niet. De brief kwam van DAS Rechtsbijstand en was namens mijn buren geschreven. De inhoud las ik met ogen zo groot als schoteltjes. Zij zouden zich juridisch beraden over de overlast van mijn 30 jaar oude bomen langs de erfgrens en over waterafvoer die ik zonder overleg op de mandelige muur (daar bedoelen ze ‘gemeenschappelijke’ afscheiding mee) heb laten aanpassen.  Over de exacte vordering word ik nader geïnformeerd.

Wat is er hier nou in hemelsnaam aan de hand? Al jaren kijkt de boze buur mij al niet meer aan. Dat kwam doordat hij in 2003 (!) een conflict kreeg met onze gezamenlijke loodgieter. Eerlijk gezegd miste ik die onderlinge communicatie totaal niet. Neemt niet weg, dat ik wel had verwacht dat zij mij persoonlijk zouden aanspreken over eventuele overlast, zodat dat ongenoegen de wereld uit geholpen kon worden. Nee, zoals eerder voorgekomen, wenste de boze buur via derden te communiceren. En omdat hij daar jaarlijks premie voor moet betalen, koos hij voor zijn DAS Rechtsbijstandverzekering. Waar tegelijk een ‘aardige’ dreiging van uit gaat.

Om niet de, door de boze buur verkozen, onderlinge stilte te doorbreken, diende ik DAS van repliek. Ik kreeg geen reactie, wat ik op zich ook weer niet erg vond. Ik was er direct al voorstander van om deze kwestie terzijde te leggen. Hoewel ik dan toch de motivatie Van DAS Rechtsbijstand wilde kennen. Wat deed hen bewegen om voor de boze buur die dreigende brief te sturen? Via hun website werd het mij niet duidelijk, of eigenlijk wel. “DAS Rechtsbijstand valt bij een conflictsituatie in te schakelen,” en die was er niet.

Dan kan het niet anders dan dat de boze buur daarover heeft gelogen. Nee, niet met de klacht dat ik geen goeie morgen tegen hem zeg, want daar trapt zelfs DAS niet in. Maar goed, ook op die vraag gaf DAS mijn geen antwoord. Ik denk dat zij zich betrapt voelden, dat zij per ongeluk van boze buurman ’s leugen een zaak hebben gemaakt en dat niet durfden te erkennen. Ach, wat zou het mij jeuken, het bleef compleet stil, maand in maand uit.

Tot 20 april 2016 aan toe, ja 15 maanden (!) na de aangetekende dreigbrief. DAS vond dit kennelijk ook wel wat lang hebben geduurd. Probeerden daardoor het ietsje aannemelijker te maken, door de brief met 13 dagen te antidateren. Dus werd het 7 april 2016. Hun leugen waar zij kennelijk toch een beetje nerveus van werden, met een volgende leugen tot gevolg. Die brief stuurden ze dus die 20^e april. Niet per post, maar per mail en noemde dat ‘een aangetekend schrijven’. Het is om je te benatten.

Inhoudelijk was DAS ook niet goed op dreef. De ene advocaat schreef namelijk dat de andere advocaat deze case intern had overgenomen van een jurist. Oef, deze zaak van overhangende takken werd zo heftig bevonden, dat er een driemanschap voor nodig was om de boze buur bij te staan. Verder hadden zij niets te melden. Nou ja, zij streefden er wel naar om ‘onderlinge verhoudingen niet te laten verslechteren.’ Ondanks dit inhoud loze schrijven, diende ik hen wederom van repliek. Een beetje boos, dat wel.
En das war DAS.

De kwestie was naar oordeel van de boze buur kennelijk niet naar zijn tevredenheid opgelost. Had hij nou helemaal voor niets gelogen?! Een derde advocaat, nou niet van DAS Rechtsbijstand, werd ingezet. Op  8 juni 2016, het is inmiddels bijna anderhalf jaar na de dreigbrief, schreef deze rechtsgeleerde dat mijn bomen niet alleen moesten worden gesnoeid, maar de hoogte van de bomen zou zelfs naar een acceptabele hoogte getopt moeten worden, wat door een externe expert moet worden beoordeeld.

Hallo!, er is hier sprake van verzwarende eisen. Dat vraagt natuurlijk om nóg een leugen en die kwam er dan ook. Wel of niet door deze advocaat ingegeven, het is op z’n minst een toevalligheid, werd aan de (te zwakke) ‘feiten’ toegevoegd, dat uit het dossier blijkt dat er in 2014 al over is gecorrespondeerd. Is dat niet raar??? Zou dit het geval zijn, was die correspondentie ongetwijfeld aan de dreigbrief van 23 januari 2015 zijn toegevoegd. Of, op z’n minst zou er naar zijn verwezen.

Leugenaars neigen er wel toe, om een leugen nadrukkelijk uit te spreken. Ergens nadruk op leggen, wil niet zeggen dat het daardoor wordt bewaarheid. En dat gevoel kreeg ik ook bij deze brief. Ik werd gesommeerd om binnen 14 dagen aan genoemde wensen te voldoen. Misschien een beetje naïef meende ik met het sturen van mijn lijvige dossier, dat er naar de waarheid zou worden gekeken. Zelfs na meerder pogingen is mij dit niet gelukt.

Deze derde advocaat is wel een man van ‘een man een man, een woord een woord.’ Nou ja, naar mijn optiek hanteert hij dat wel selectief. Via een gerechtsdeurwaarder werd ik op 14 juli 2016 (yep, anderhalf jaar na de dreigbrief) gedagvaard. Op 27 juli 2016 zou ik voor moeten komen, maar moest wel mijn mond houden. Ja zeker, mijn mond zou worden gesnoerd. Ik was verplicht om hiervoor een dure advocaat in te huren. Jemig, dan moet de boze buur met zijn advocaat wel heel sterk in hun schoenen staan en dat gebaseerd op klink klare leugens, pfff, je moet maar durven… Nou, die lef was er.

Aan de dagvaarding was een brief toegevoegd, gedateerd op 14 juli 2014, waarin de boze buur mij verzoekt om de overhangende takken te snoeien en, heel opmerkelijk, de hoogte te toppen. Een eis waarmee de derde advocaat in juni 2016 pas kwam(?!). Die niet eerder geschreven brief rammelt aan alle kanten. Er stond bijvoorbeeld een deadline van 14 dagen in, waarna er verder niets gebeurde. De grootste stommiteit is wel de geantidateerde datum. Eind 2014 heeft de boze buur pas zijn verwaarloosde tuin leeg laten trekken. Daarop had hij de antidatering van zijn brief natuurlijk moeten afstemmen. Trouwens, had die niet getekende brief écht bestaan, was deze ongetwijfeld aan de dreigbrief van 23 januari 2015 toegevoegd, of werd er op z’n minst naar gerefereerd.

Omdat ik niet in toevalligheden geloof, denk ik dat de advocaat mijn boze buur hierin van advies heeft gediend. Iets wat ik natuurlijk niet over mijn kant heb laten gaan. Bij de Deken van de Orde van Advocaten heb ik een officiële klacht ingediend. Intimi vinden overigens dat ik mij over deze onverkwikkelijke zaak veel te druk maak. “Winnen doe je toch!” Tja, aard van het beestje. Ik ben allergisch voor onrecht. Gelukkig kan ik het allemaal goed verwoorden. Maar stel je voor, naast iemand die niet goed voor zijn recht weet op te komen, woont een leugenaar die met leugens hem voor de rechter weet te slepen. Dan zou de beste man zomaar duizenden euro’s aan advocaatkosten kwijt zijn. Worden leugens gedoogd, hangt er bij ons allemaal een zwaard van Damocles boven ons hoofd.

Ik ben er trouwens niet gerust op, dat ik de rechtszaak zal winnen. Dat komt eigenlijk ook doordat mijn advocaat voorspelde, “dat er alleen naar de wel of niet gesnoeide bomen wordt gekeken.” Daarover valt de uitspraak. Oké, die bomen geloof ik wel, want tussentijds heb ik, om verdere ellende te voorkomen, mijn bomen drastisch laten snoeien. Het gaat mij er om, dat er in een duidelijke conflictsituatie een soort “in der minne schikken” wordt uitgesproken. Dan heeft een leugenaar mij duizenden euro’s gekost. Want, dat conflict is er NU wel, maar uit een eenzijdig leugenfestival ontstaan. Daar heb ik niets mee van doen! De leugenaar moet worden gestraft en voor alle, ook mijn, kosten opdraaien. Dan is er pas rechtgesproken. En daar heb ik, door dit langdurige gesar van mijn boze buur, door totaal drie advocaten gesuppord, wel mijn twijfels over.

Ach, een brief is eigenlijk toch nooit jarig.

0117

Niet in the pocket | Mijn bedweter