De herrezen voorzitter
Na een hartinfarct te hebben gehad, ging mijn vader wekelijks aangepast sporten. Met kornuiten, zo’n beetje van dezelfde leeftijd en met natuurlijk vergelijkbaar fysieke, problemen. Door week in week uit met volleybal elkaar het balletje toe te spelen, ontstond er een hechte vriendenclub.
Naar het scheen zaten er aan deze sportactiviteiten ook wat organisatorische kanten, zodat er voor deze revalidatieclub een bestuur gekozen moest worden. Hiervoor had de voorzitter zich als een waar leider beschikbaar gesteld. Mijn vader vond het voldoende om met een van de bestuursleden, de penning- meester, bevriend te zijn.
Op een dag, toen mijn vader de sportzaal betrad, heerste er een bedrukte stemming. Joop, één van de mannen was overleden. “Bob, doe mij een plezier en ga mee naar de begrafenis,” vroeg de penningmeester mijn vader, welk verzoek een paar dagen nadien, met rust-zacht-bloemen van de club, werd ingewilligd.
De eerstvolgende clubavond werd mijn vader allerhartelijkst door de voorzitter begroet. “Gaat het goed met je Bob? ” “Met mij wel, maar jou hebben wij afgelopen woensdag begraven”, respondeerde mijn vader nauwelijks van de schrik bekomen.
Hij bleek echter over de verkeerde Joop te hebben getreurd.
0899
