De fietschat
De laatste tijd irriteerde de zuigkracht van mijn al jaren oude kruimeldief. Voor mij reden om ‘m te vervangen. Maar ja, Hollander als ik ben vond ik het zonde om de afgedankte zuiger zomaar weg te gooien. Zonder enige aanprijzing, met teruglopende zuigkracht, bood ik ‘m gratis aan op FaceBook. En zowaar, heel snel reageerde een jong vrouwtje of zij ‘m op mocht komen halen. Kom maar op! Via de FaceBook-chat sloegen wij spijkers met koppen.
9:15 uur: Zij, “Is het goed dat ik de kruimeldief om 10:00 uur op kom halen?” “Tuurlijk!, met uitleg hoe bij mij te komen.” 9:30 u. Zij : “Oké, tot straks.” Bij tienen zag ik die laatste boodschap, dus stak ik mijn digitale duim op, waarop ik terstond een duim terugkreeg. Zoiets werkt op mijn lachspieren, dus kon ik het niet nalaten terug te schrijven: “Wat een geinig bewijs dat een vrouw altijd het laatste woord moet hebben,” met een smiley als toevoeging. Ook weer terstond beantwoord met: “Hahaha ik ben er bijna.” En gelijk ging bij mij de deurbel.
Daar stond zij, die leuke jonge vrouw met haar soort opoefiets schuin voor mijn deur, met haar kindje achterop. Heden ten dage, terecht om als jonge vrouw voor de deur te blijven staan, dus vroeg ik of zij een tas bij zich had. Dankbaar, beleefd en vriendelijk verdween zij van mijn deur.
Even stond ik oog in oog met de huidige generatie moeders en voelde ik my happy dat mijn afgedankte kruimelzuiger het in een jong gezin toch nog gaat doen. Tevens realiseerde ik mij niet alleen de snelheid waarmee wordt gecommuniceerd, maar vooral ook onder welke omstandigheden dit wordt gedaan. Hooguit een paar honderd meter van mijn huis chatte zij al fietsend, met kindje achterop, hoe leuk zij mijn opmerking vond en dat ze er bijna was.
Opnieuw kan ik, nu wel achteraf, niet nalaten te reageren: “Jôh, kijk álsjeblieft uit en dan nog met dat lieve snuitje achterop!” Of zal dit nu generatiekloof heten?! Lijkt me niet, of is deelname aan het verkeer er in de loop der jaren veiliger op geworden?
0416
