De bus en het balletje
Ook al omdat het iedereen kan overkomen, is het vanzelfsprekend dat je voor iemand klaar staat, wiens leven van het ene op het andere moment naar de gallemiezen is geholpen. Ik ben daar ook niet te beroerd voor. Zelfs niet als het lijdend voorwerp, in dit geval mijn buurman, te gierig is om uit zijn ogen te kijken.
Ongetwijfeld speelde dit hem ook parten, toen zijn aantrekkelijke vrouw er geen heil meer in zag, om hun huwelijk verder voort te zetten. Tien jaar lang zag Elly haar saaie huwelijksleven verder verschralen. Om haar leven zo niet verder voort te laten kabbelen, stapte zij van het ene op het andere moment opgelucht uit het huwelijksbootje. Achteraf gezien, had ik alle begrip voor die rigoureuze stap. Maar daar had ik niet het slachtoffer van willen worden.
Terwijl zij op weg naar haar levensgeluk nog bij de bushalte stond te wachten, had haar man al op van de zenuwen mijn zondagsrust verstoord. Jankend, vol ongeloof vertelde Bert, dat zijn Elly nooit een signaal had afgegeven, waaruit haar onvrede over hun huwelijk zou blijken. Beetje dom, want als buitenstaander had ik wél hierover de nodige signalen opgevangen.
Natuurlijk, ik weet ook dat het relatie-technisch gesproken goed is, om elkaars tegenpolen te zijn. Maar zijn sobere plattelandsmentaliteit lag toch wel heel ver van haar Haags kakmadammerige gedrag, waarbij ze met de nodige egards behandeld wenste te worden. Soms trokken ook mijn tenen krom, bij het zien van zijn lompheid. “Pfff, dat zij dát pikt,” zeiden wij hierover vaak in ons eigen huwelijksschuitje.
Hoe dan ook, het heeft mij tot diep in de nacht én een fles whisky gekost, voordat mijn buurman maar enigszins wilde inzien, dat hun beider levensidealen steeds verder uit elkaar kwamen te liggen. Met een “kop op man, verman je”, wist ik hem uiteindelijk terug in z’n honk te krijgen. Tenminste, voor die nacht. Want waar Bert verdronk in zijn verdriet, deed hij dat wel bij voorkeur, door avond aan avond zich aan mijn fles whisky te vergrijpen.
Bert ging zichtbaar wennen aan z’n nieuwe huiselijkheid, waarbij de wallen onder mijn ogen zich verder ontplooiden. Weken, zelfs maanden gingen voorbij, zonder dat Bert’s bezoekfrequentie gewenst terugliep. Naast zijn gelamenteer over het weglopen van zijn Elly, kreeg ik ook nog eens de nodige zouteloze anekdotes over zijn nietszeggende baan voor mijn kiezen. Jemig kan werken echt zó saai zijn?!
Nadat zijn scheiding was uitgesproken, besefte Bert zo langzamerhand toch dat de kans op terugkeer van zijn Elly tot een minimum was beperkt. Onder het genot van mijn volgende fles whisky heb ik uit wanhoop vaak op Bert ingepraat, in de hoop dat hij zijn eigen leven weer zou oppakken. Hij moest beseffen dat mijn opvang van tijdelijke aard was. Met plezier hielp ik hem aan zijn eerste contactadvertentie:
“Jonge vent, nog maar pas gescheiden, heeft afstand van zijn verdriet genomen, om zijn nieuwe geluk te omarmen. Ben jij die lieve, romantische vrouw van hooguit veertig jaar? Laten we elkaar dan ontmoeten. Brieven onder no. 5532 van dit blad.”
Dagelijks kwam Bert, natuurlijk onder het genot van mijn whisky, verslag doen. Toen er eenmaal 15 brieven binnen waren, gaf ik Bert de tip om te reageren op dat ene leuke typie, dat romantisch is aangelegd en snakt naar een beschermende arm om haar heen. Geen bar type.
Nou, daar hoefde zij echt niet bang voor te zijn. Want Bert had, nadat hij begreep dat je ook wel eens een rondje terug moet geven, de kroeg vrij snel zijn rug toegekeerd.
Om haar aan te schrijven, ging Bert drie borrels vroeger dan normaal naar huis. Heel opvallend werden we toen door hem niet dagelijks meer geconsulteerd, wat door onze slijter met lede ogen werd aangezien. Ik vond deze adempauze wel lekker en genoot van mijn herwonnen vrije avonden.
Dit mocht precies tien dagen duren. ’s Avonds kwart over negen werd er bij ons aangebeld en ja hoor, op een ongewoon laat tijdstip, stond Bert daar verzopen als een kat voor me. Hij wilde even met mij praten… “Nou die selectie van brieven was dus helemaal niet zo goed gegaan.” Zijn verwijtende woorden spatten op mijn trommelvliezen uiteen.
Hij kwam net terug van zijn Blind Date en dat was écht helemaal niks!” Onder het genot van mijn drankje werden de gebeurtenissen op een rij gezet. Al twee dagen nadat hij zijn brief had verstuurd, kreeg Bert een heel lief schrijven terug van een 38-jarige vrouw, die door haar verlegenheid, nooit de ware had gevonden en nu eindelijk, met haar schrijven de stoute schoenen had aangetrokken. Bert, getroffen door haar warme manier van schrijven, stelde direct een afspraak voor, waar zij willig op inging.
“Nou en dat was dus vanavond. Toen ik op de afgesproken plaats aankwam, stond zij daar bij de bushalte mij al op te wachten. Maar ja, het miezerde, dus hebben we eigenlijk alleen maar in het bushokje wat met elkaar staan praten. Toen er een bus aankwam, onderbrak zij eigenlijk heel onverwachts ons gesprek en zei nu toch wel weer naar huis te moeten en dat ze wel zou bellen.” “Maar Bert, had je deze regenachtige oktoberavond met jouw Blind Date bij de bushalte afgesproken?” “Ja, zoiets moet je de eerste keer toch op neutraal terrein doen…” “Nee man, in een restaurant natuurlijk…, je had met haar in een restaurant moeten afspreken!”
Bert keek mij vol onbegrip aan en sprak verontschuldigend, dat hij haar natuurlijk de volgende keer op een etentje had willen trakteren. “Maar ja omdat nou direct de eerste ontmoeting te doen” Tja, klaarblijkelijk vond Bert het voor zo’n diepte-investering nog te vroeg. Ik vraag me nog steeds af of hij mijn afkeuring over zijn gedrag ooit heeft begrepen. Vier whisky’s verder ging hij gedemoraliseerd naar huis.
In een latere whiskysessie vertrouwde Bert mij toe dat de Bushalte-date-sof voornamelijk aan dat verlegen vrouwtje lag en dat hij, door die ervaring rijker, nu anders tegen het leven aankijkt: “Want echt, als ik kán neuken, kan me niet schelen met wie, ja dan zal ik ook neuken hoor….” Zijn krasse taal werd hem kennelijk ingegeven door het opspelen van zijn testosteron.
Wilde ik niet veel langer tot deze man te zijn veroordeeld, besloot ik zelf iets in scène te zetten. Heel snel wist ik een maatje te strikken, die haar gescheiden vriendin ook wel eens een pleziertje gunde. Met Bert zou ik een avondje gaan stappen, waarbij wij haar met die vriendin toevallig tegen zouden komen.
Omdat ik mij overal wel weet te vermaken, gingen we heel gezellig wat kroegjes af. Opvallend was wel dat Bert steeds de urinoirs opzocht, op het moment dat er moest worden afgerekend. Maar, dit keer was het me wel waard. Uiteindelijk kwamen we uit op de kroeg waar ik vooraf had afgesproken. Ogenschijnlijk vanuit een natuurlijk proces kregen Bert en ik al snel contact met twee leuke meiden. Yep, mijn vriendin Sonja met huismus Esther. Natuurlijk viel ik (gespeeld) op mijn vriendinnetje en leek het er op dat Bert zich, weliswaar ingetogen, tot Esther voelde aangetrokken. En zowaar, het leek op een wederzijds genoegen.
Bert leek ervan overtuigd dat het vanavond allemaal wel zou lukken en dat zelfs “het kan me niet schelen wie ik neuk,” opgeld zou doen. Maar, toen Esther even haar neus ging poederen, voelde Bert zich totaal onbespied en bestelde tot onze verrassing een balletje gehakt. Toen zij mooier dan ooit terugkwam van het damestoilet, wisten wij instinctmatig dat dit het signaal was om naar die gezellige club te verkassen, waar lekker intiem gedanst kan worden.
Vriendin Sonja nam volgens afspraak het initiatief. “Kom op, we gaan naar de Love Story. Jassen aan, Lets go!”. Esther, volledig in the mood, stond direct met haar jas klaar. “Kom op Bert”, riep ik terwijl we de zaak verlieten.
Pfff, Ik moest de kroeg weer in, want Bert was niet gevolgd…. “Bert, je vindt haar toch leuk?!”.”Ja uh zeker…” , “Nou dan wil je toch wel wat meer met haar?!” “Uhhh, nou reken maar en dat ga ik doen ook… kan mij het schelen …” “Ja, ja, maar kom dan op jôh, ze staan buiten in de kou op ons te wachten…..” “Jaaa, ik kom, nog heel even wachten, want ik heb net een balletje gehakt besteld ….” Het balletje had hem nog niet op andere, amoureuze gedachten gebracht.
Na toch dat balletje gulzig naar binnen te hebben gewerkt, verlieten we de kroeg, waar natuurlijk de dames buiten waren verdwenen. Thuis, onder het genot van mijn whisky, vond Bert nog steeds, dat ze best nog wel even hadden kunnen wachten. “Ik had dat balletje gehakt nou eenmaal betaald.” Nadat hij op mijn kosten zich behoorlijk in de lorum had gezopen, zag hij uiteindelijk wel in dat het balletje hem, natuurlijk spreekwoordelijk, duur was komen te staan.
Ik bezwoer nooit meer met hem op stap te gaan. Kennelijk had Bert genoeg van de jacht op vrouwen. Hij ging zich op het tourfietsen storten. En na wat toeristische tochtjes te hebben gereden, was hij volledig in de ban van zijn nieuwe hobby. Nu was het de tourkaart die hij, vanzelfsprekend onder het genot van mijn whisky, met mij wilde doornemen.
Nederland werd te klein voor hem, zodat hij op wegenkaarten Engeland ging verkennen. Elke route die hij overzee uitstippelde kwam hij, “proost!,” bij mij evalueren. Nu werd ik dus volledig gestoord van zijn dolste plannen over zijn Engelse fietstrip, die hij in z’n eentje zou gaan maken. “En dat bijna voor niks, want door mijn werk maak ik gratis de oversteek,” bracht hij zijn belangrijkste vakantiekeuze toch eventjes ter sprake.
Bijna dagelijks, slokje voor slokje, hoorde ik het geleuter van zijn Engelse tour aan. Pfff, eindelijk was het dan zo ver. Met zijn oversteek bleef hij drie weken in Engeland zijn uitgestippelde fietstochten maken. Opgelucht haalde ik adem…
Nadat nog maar één avond zonder Bert voorbij was gegaan, ging net toen ik in bed lag, heel doordringend en langdurig de telefoon. Ik kon niet anders dan m’n mandje uitkomen: “Hier Scheveningen radio, Scheveningen radio, ogenblikje dan krijgt u vanaf de Noordzee de Princess Seaways…” en kort daarna: “Hallo, hallo, ja hier met Bert…”. Ondanks het vele geruis, herkende ik slaapdronken meteen de stem van mijn avontuurlijke buurman.
“Ik ben op zee, op weg naar huis. Wil je mijn sleutel onder de mat leggen… “ Zijn volgende plannen wilde ik verder niet meer meemaken.
0302
