De beroemde Wanmakers
click op de foto voor onze Amerikaanse familie Wan(a)maker
Als ‘moederskindje’ kan ik er niet omheen, mijn moeder is 32 jaar tekortgekomen om vandaag 100 jaar te zijn geworden. Veel te jong (68) devalueerde haar verjaardag tot d’r geboortedag.
Een dag om weer eens het familiearchief in te duiken. Dan blijkt dat je, zelf op gevorderde leeftijd, heel anders naar de foto’s kijkt. Niet alleen stil blijft staan bij al degenen die je zijn ontvallen. Zelfs niet bij de gedachte dat alleen mijn twee oma’s de hogere leeftijd (zij boven de tachtig) hebben gehaald.
Ik zie de foto’s meer als ons geschiedenisboek waarvan de tekst is weggevallen. Geen hulplijn staat er nog tot mijn beschikking. Van Oma Wanmakers kant, zij in Groningen (stad?) geboren als Antje Koops, weet ik weinig of niets. Nou ja, wel dat zij, weliswaar voor ons een heel lieve, kakmadam was. Voorbeeld: Tijdens onze verloving werd zij onder meer door vrienden gefeliciteerd met in de trant van “Oma ook gefeliciteerd met uw kleinzoon,” waarop zij hautain reageerde met “Oma ben ik alleen voor mijn kleinkinderen.”
Het boeit me nu waar haar kakkerige gedrag vandaan kwam. Ik ben wel sjieke foto’s van haar tegengekomen, maar weet niets van het gezin Koops, wat haar vader deed voor de kost. Het lijkt erop dat zij toen al de kloof herkende tussen het Noorden en de Randstad. Van mijn opa Wanmaker weet ik dat hij in Oude Pekela is geboren, volgens een foto in Duitsland trambestuurder is geweest. Daarna bij Beck en Van Essen in Amsterdam als monteur heeft gewerkt, om op enig moment zijn eigen bakfietsverhuurbedrijf hartje Haarle te beginnen. Hij bleef de gesjochte jongen. Oma groeide in haar rol als vrouw van de directeur.
Al Googelend bedacht ik ooit een verhaal waar mijn oma heel blij mee zou zijn geweest. Gezienus Wanmaker uit Old Pekel was ineens niet die gesjochte jongen meer, maar directe familie van de rijke Wanamakers in Amerika, bekend van de grote warenhuizen en filmsterren Sam en Zoë Wanamaker. Maar misschien is het helemaal geen fantasie, want er valt niet te ontkennen dat de foto’s gelijkenissen vertonen.
Ach wat zou het. Opa heeft mijn oma op handen gedragen. Niets was hem te veel. Voorbeeld: Tijdens een wandeling door het centrum van Haarlem zag mijn oma in de etalage van een bekende kunsthandel een prachtig schilderij. Mijn opa grapte, ook om door te kunnen lopen: “Jammer als ze nou op zondag open waren, had je het gekregen.” Mijn oma liep naar de winkeldeur en…, inderdaad het schilderij heeft jaren in de woonkamer gehangen.
Mijn moeder had meer het karakter van d’r vader. Ook voor haar was niets te veel, waarmee zij onder onze vriendenkring veel populariteit oogstte, iets wat Kiene in haar genen heeft meegekregen. Ik blijf ze missen.
4 maart 2023
