Blauwe FA-tale ontgoocheling
Het is niet zozeer de ochtendspiegel die mij steeds regelmatiger met mijn vorderende leeftijd confronteert. Nee het zijn de dingen van de dag, die mij maar al te vaak wijzen op mijn royaal dertig-zijn. Kijk, het gelazer wordt al duidelijk als leeftijdsgenoten je jouw 39 jaar niet geven. Nee tuurlijk niet! Hadden zij dat kunnen geven, dan had je er zeker niet zo mild van af gekomen. Meer verlopen in ieder geval. Liefst met grotere wallen onder je ogen en graag zo kaal mogelijk. Want dat is wat zij jou als bijna veertiger stiekempjes echt willen geven.
“Je bent net zo oud als jij je voelt.” is ook zo’n gevoelige. Die uitdrukking komt meestal uit de hoek van de jongeren. O zo goed bedoeld, maar daardoor niet minder vernietigend in zijn uitwerking. Je hebt het maar te ondergaan; je bent immers oud en wijs genoeg. Het is nou eenmaal zo, dat door de dertig heen je zo langzamerhand gaat beseffen dat de MetLife crisis steeds minder van horen zeggen is. Er zijn zelfs al leeftijdsgenoten, weliswaar topsporters, die een punt achter hun carrière zetten. Pfff, omdat ze te oud zijn.
Nee, gelukkig ben je nu nog niet te oud om je carrière af te sluiten. Ben je zelfs nog maar “half course.” Of, zoals jij je oudere manager graag hoort zeggen: “Je komt nog maar net kijken.” Hoewel, de laatste tijd hoor ik toch in die routinematige uitspraak enige vertwijfeling in zijn stem.
En dat “ge-U” of “Zegt U het maar mijnheer.” Dat zijn van die speldenprikjes die dagelijks doel treffen. Ik laat dan ook geen kans voorbijgaan om allervriendelijkst op te merken dat het ge-U niet aan mij is besteed. Toch helpt dit de-vlotte-jongen-uithangen niet echt een generatiekloof te dichten. Je mag dan wat beter in het pulletje van de jongeren vallen, jij bent toch niet echt van hun tijd.
Jij zat aangeslagen in je stoel bij het horen van de moord op John F. Kennedy. De jongeren in jouw omgeving waren toen nog maar net van hun pisluier verlost. Fluit jij het “Kleine kokette Katinka”, mag je van hen niet verwachten dat zij daarin de tophit van de Spelbrekers herkennen. Veel erger nog, jouw jongere collega’s zijn van ná de Beatle-tijd. Nou vraag ik je…
Eind dertig blijkt dan toch een hele leeftijd te zijn. En echt, je bent veel ouder dan de leuke jonge meiden, die jou een vluchtige flirt ontlokken. Voor hen ben je dan gauw een ouwe viezerik, ondanks de geruststellende woorden: “Je bent zo oud als jij je voelt.”
Voel jij je dan nog maar eens een twintiger. Ja, thuis, onder de douche, weet je het tiener-leeftijdsgevoel weer aardig op te roepen. Dan wel geholpen door het doucheschuim met de wilde frisheid van limoenen. Maar dan ineens is deze groene flacon-van-zelfvertrouwen vervangen door een andere flacon. Wel van Fa, maar heel confronterend van verzadigd blauw.
Weg wilde frisheid van limoenen. Ik zal het nu moeten doen met “De milde zachtheid van copaïve“.
Logisch, want ik heb de Beatle-tijd nog meegemaakt.
30 augustus 1986
