Beter weten
Jan-Willem zat één bank voor mij in de eerste klas van de lagere school. Een heel aardig mannetje, maar vreselijk eigenwijs. Ik moet steeds nog denken aan het moment dat wij als zesjarige kleuters rekensommen maakten. Nadat we de vermenigvuldigingsrijtjes hadden opgedreund, gingen we ook allerlei andere sommen maken. Jan-Willem staat daardoor in mijn geheugen gegrift.
4×2 is Acht. “Daar ben ik het niet mee eens juffrouw,” sprak Jan Willem nadat hij zijn vinger had opgestoken. “Ohhh, wat is het dan volgens jou?” “Nou gewoon zes” “Nee, natuurlijk niet, we hebben zojuist nog de tafel van vier opgedreund en zeiden we vier maal twee is acht.” “Ja, dat weet ik juf, maar toen ging het máál 2 en nu is het met een kruisje 2. Dat is heel wat anders. Het is echt zes.”
“En hoeveel is dan 4-2 Jan-Willem?” “Makkelijk, dat is ook zes.” Wij begonnen allemaal te lachen, maar de juf bleef serieus: “En 4:2?” “Haha”, lachte Jan Willem alsof de juf hem tuk wilde nemen, “ook zes!” “Leg ons dat nou eens uit.” “Nou juf, zo’n streepje of kruisje, of twee puntjes zijn geen cijfers. Daar moet je dus helemaal niet naar kijken, dus blijft een vier en een twee altijd zes.” Er volgde opnieuw een lachsalvo, wat ik eigenlijk een beetje zielig vond.
Door de herrie heen stootte ik Jan-Willem aan: “Nee jôh, luister nou naar de juf, die weet dat toch véél beter.” En net dat Jan-Willem zich naar mij wilde omdraaien om het mij nog eens een keertje uit te leggen, sprak de juf: “Jan-Willem, wij grote mensen hebben héél lang geleden met elkaar afgesproken dat het tekentje + bij elkaar optellen betekent, dat het tekentje – van elkaar aftrekken is, dat het tekentje x met elkaar vermenigvuldigen is en het tekentje : door elkaar delen betekent en zo komen wij tot die rekensommen van zes, twee, acht en weer twee. Snap je het nu?” “Ja, juffrouw ik snap het wel, maar ik ben het niet met u eens.”
Hij zou er na vier uur nog even voor nablijven. En nu geloof ik dat ik vandaag Jan-Willem weer ben tegengekomen. Ik hield wijselijk mijn mond.
1217
Betalen maakt niet gelukkig | Da’s kattenpis
Kostelijk zo’n jeugdherinnering. Verstandig dat je er na al die tijd niets over hebt gezegd. Zelf had ik vermoedelijk mijn mond niet kunnen houden.
Een geweldig verhaal…hilarisch! Knap dat je je spraak hebt weten te beheersen, of ik dat zou hebben gekund…
Prachtig verhaal. Maar ik haalde hem er niet 1 2 3 uit.