Afscheidswoorden
Rond het sterven van Truus schreef mijn zus Kieneke en ik een afscheid wat helemaal vanuit ons hart kwam. Niet bepaald de plaats vanwaar, zoals in de hersens, er taalkundig verantwoord kan worden neergeschreven. Wij hebben er voor gekozen om de stijl- en taalfouten in dit geval te laten staan.
Arnold
8.9.2011
Inleiding van Gijsje, van Charon Uitvaartbegeleiding:
Welkom
Welkom lieve mensen bij het afscheid van Truus,
Truus Kroon,
Over alles, geliefd meissie van Arnold, baasje, zitzak, knuffelkussen en troetelkoningin voor haar katten.
De lieve diertjes die zij samen hadden en Truus zijn voorgegaan, mogen hier ook vandaag naast Truus stralen en
dicht bij hun baasje zijn, haar misschien begeleiden op dit laatste stukje….
Toen ik Arnold – en Truus in de verhalen – enkele weken geleden ontmoette voelde ik meteen, Hier eindigt een lovestory….
Of is het de Never ending story ??
Als je in je leven zo veel liefde en warmte kan geven aan mens en dier, zoals Truus dat kon,maakt dit zoveel los in haar omgeving.
Dan kan het toch niet eindigen?
Je zaait….. en je oogst……
En je oogst…. wat je hebt gezaaid…
… Dat is te zien aan al die kaarten, mails en de reacties op de blog ….
Een overtuigde atheïst die zelfs een kaarsje aan stak,
Compassie, medeleven, gesprekken met God…
iedereen leefde de laatste weken met jullie mee.
al die mensen vandaag …
dat hebben Truus en Arnold – het gouden koppel – toch voor elkaar gekregen.
Fijn dat jullie dan ook met zo velen vanavond gekomen zijn om Arnold en de familie bij te staan in dit uur van afscheid.
Ik wil jullie graag meenemen op een reis door het leven van Truus.
Zoals jullie van Truus en Arnold gewend zijn in een huiselijke omgevingen Bourgondisch aangekleed.
Geen gewoon afscheid, maar een warm, betrokken afscheid,
waarin wij het leven van Truus vieren, in haar muziek – luister vooral naar de teksten – met woorden en rituelen …..
Een uur, waarin jullie alle herinneringen met elkaar zullen delen.
Natuurlijk wil ik Arnold als eerste het woord geven.
Arnold schrijft – zoals jullie waarschijnlijk allemaal weten – prachtige blogs en op zijn kroondomein.
Toch heeft hij besloten, om zich vandaag helemaal over te geven aan dit laatste uur met Truus en met jullie.
Ik mag daarom Arnold’s herinneringen aan Truus aan u doorgeven:
(mijn afscheidswoorden aan Truus)
17 jaar
Achteraf gezien, heb ik Truus 17 jaar lang moeten missen. De tijd die zij nodig had om eerst geboren te worden, onbezorgd te kleuteren om daarna zich tot een mooie, pracht vrouw met lang zwart golvend haar te ontpoppen. Dat lukte haar in vijftien jaar tijd. Het moment dat ik met een gouden ringetje met Agaatsteen op haar verjaardag kwam. We liepen met elkaar, zoals onze vroege verkeringsperiode werd genoemd.
Eigenlijk zijn wij vanaf die tijd onafscheidelijk geweest. Trotseerden we de protestsongs van onze ouders, tot het moment dat zij een beetje aan het idee waren gewend. Zoals zij mij met haar charme wist in te pakken, dat gebeurde in Rotterdam, wist zij ook mijn vader compleet in te pakken. Zijn bijna vijandige houding verdween als sneeuw voor de zon. Het meisje van zijn jongste zoon leek een blijvertje te worden. En, toen hij haar eenmaal leerde kennen, begreep hij maar al te goed waarom. Het lukte Truus om zijn populairste schoondochter te worden. Kreeg zelfs de eer toebedeeld dat, naast mijn moeder, alleen zij een boterham voor mijn vader mocht smeren. Zij die mijn vader hebben gekend, weten wat ik daarmee bedoel. Vanaf dag één was zij met mijn moeder vier handen op één buik.
Na zes jaar verkering hadden we, uniek voor die tijd, kans op een huis in Maassluis. Een locatie die overigens niet zonder slag of stoot door Truus werd goedgekeurd. “Je denkt toch niet dat ik helemaal naar Maassluis ga verhuizen?!” Toch wist ik haar er vrij snel van te overtuigen dat die 21 en een halve kilometer met de motor door het Westland makkelijk in een halfuurtje was te rijden en dat we gewoon in Den Haag konden blijven werken. Op de traditionele leeftijden van die tijd, 23 en 21, trouwden wij, zoals we ook traditioneel maar 5 centimeter in lengte van elkaar verschilden, jij 1,67 ik 1 meter 72 lang. Wat nu kort is, overigens.
Gedurende onze 17 jaar wonen in ons intieme flatje, vergaten we toch vrij snel Den Haag. Daar kwamen we alleen nog maar zo nu en dan, of bij familie, of als toerist. Jij vond werk in Vlaardingen, ik in Rotterdam. De plaats waar het tussen ons eigenlijk is begonnen. Wij voelden ons heel gelukkig in Maassluis. Jij ging halve dagen werken om maar alles te kunnen doen om het mij naar mijn zin te maken. Eigenlijk had je daarin mijn moeder’s eigenschappen totaal overgenomen. Dus werd ik ook door jou door en door verpest. Als een Archie Bunker wist ik niet beter, dan dat het zo hoorde tussen man en vrouw. Jij vond dat trouwens ook, want met veel liefde werd ik door jou dag in dag uit vertroeteld. Truus was ook een echte Kroon geworden, onderhield dagelijks contact met mijn moeder en mijn zus. Verkroonde als het ware. Zelfs haar humor, van huis uit toch anders dan wij gewend waren, maakte zij zich heel snel eigen. Daarin was Truus een ware kameleon. Daardoor wisten we ook samen altijd zoveel lol te maken.
Waar je ooit 21 en een halve kilometer te ver van je geboortegrond af vond, wilde ik je op een gegeven moment toch zover krijgen om nog eens 112 kilometer verder te verhuizen. Ik maakte carrière en dat gunde je mij van harte. Was er zelfs apen trots op. Alle handel ingepakt schoven wij ruim 24 jaar geleden nog eens 112 kilometer op, om in Alkmaar helemaal opnieuw te beginnen. Toen zag je niet meer tegen zoveel kilometers op. Alkmaar werd heel snel jouw echte thuis.
Met volle teugen genoot je van je pracht huis, je omgeving, je poezendiertjes, je tuin en van ons samen zijn. Truus had aan haar huisje-boompje-beestje meer dan genoeg. Kreeg niet de meest makkelijke baan bij Stichting Jeugdzorg, waar je na vele jaren trouwe dienst op je zestigste vertrok voor jouw grote vakantie, zoals wij samen onze VUT altijd noemden. Elke twee maanden bleef je bijpraten tijdens een lunch met je meest dierbare collega’s. Een uiterst select gezelschap. Want, selectief, dat was je. Ook aan je ruim 20 jaar Yoga hield je veel liefde en vriendschap over, wat later tijdens jouw meedogenloze ziekte bijna dagelijks bleek.
Het is nog maar 5 en een halve maand geleden dat jouw ongeneeslijke ziekte zich begon te manifesteren. Maar eigenlijk begon veel pijnlijk leed al eind november, met ontstoken polsen. Dag in dag uit verrekte je toen al van de pijn. Pijn die nooit verdween, maar zich alleen maar verplaatste. Meissie wat heb jij al die maanden geleden. En wat heb je dat allemaal moedig gedragen. Tot het laatste moment bleef jij hopen op beter. Tot het laatste moment verbaasde je iedereen met je opgeruimde karakter. Je bleef mijn maker van grappen.
Jij was, nee is, een vrouw om van te houden en dat deed ik, nee doe ik met heel mijn hart. Lieverd, al die kaarten, met de meest lieve, hartverwarmende teksten spreken toch voor zich. De eerste 17 jaar van mijn leven heb ik je moeten missen en misschien is dat nu weer opnieuw 17 jaar. Dan ben ik 81. Ik kom in ieder geval weer naar je toe. Alsjeblieft, blijf op mij wachten.
///
(Kieneke’s afscheidswoorden aan Truus)
Vanaf m’n tiende.
Op mijn 10e verjaardag nam mijn grote broer jou voor het eerst me naar huis.
Je leerde mij de Madison dansen en ben tot mijn 58e verjaardag bij ons gebleven.
We werden echte (vriendin)zussen, met alle bijbehorende emoties…
Liefde, trots, maar natuurlijk ook ergernisjes.
Hoe kan het ook anders…2 zo verschillende mensen.
Truus, die nooit iets kwijt was, ik…die nooit iets niet kwijt is.
Truus, die alles geordend in de kasten heeft liggen, mijn motto…er zitten niet voor niets deurtjes voor!
Truus, die blindelings alles uit haar tas kon pakken, terwijl ik…als een hond gravend naar zijn bot in mijn tas zit te graven
Truus, die heel graag op zichzelf was….bij mij, hoe meer zielen hoe meer vreugd!
M.a.w. jij danste de wals, ik de tango
Truus herinnerde mij altijd aan mijn trouwdag met een felicitatietelefoontje, dit keer belde jij me niet (4 september) en was Michas de eerste die er aan dacht!
Ik hoop dat ik in januari aan de trouwdag van mijn ouders denk, ook hier was je mijn reminder.
Wat heb ik een fantastische herinneringen aan onze tochtjes in jouw lelijke eend,
De ellenlange telefoongesprekken, wacht even hoor…ik heb een lijntje!
Wat was ik trots op mijn grote zus, toen je in Vlaardingen bij V&D als telefoniste werkte en ik je ging halen om te lunchen en ik je stem door de omroepinstallatie hoorde: Will mister Johnson please come tot the information to get his carkeys back!
We gingen verder uit elkaar wonen, jij Alkmaar, ik Weert
Vanaf dat moment stelde wij zussendag in.
Den haag, Haarlem, Rotterdam, Utrecht…
Ook dit bereide je helemaal voor en toonde mij alle mooie plekjes als een ervaren gids.
Vorig jaar had ik als verassing voor jouw verjaardag tweezussendagen in Vlaardingen geboekt!
Wat waren we trots, zonder de mannen in een Hotel, zelf inchecken, restaurantje uitzoeken, samen ontbijten, geweldig!
Ook hier liet Truus mij alle bijzondere plekjes zien en werden er veel herinneringen opgehaald uit de tijd dat zij nog in Maassluis woonde.
Zelfs in het eerste huis van Arnold en Truus zijn wij nog gaan kijken.
Geweldige dagen, we namen ons dan ook voor….dit gaan we ieder jaar doen!
Helaas….deze laatste reis ga je allen maken.
Wel heb ik je aan mogen kleden en ga ik samen met de liefde van je leven, je straks inchecken!
En half uur voor je stierf heb ik je mijn laatste geheim toegefluisterd, de naam van mijn kleindochter welke in oktober verwacht wordt!
Wat had ik graag dat je dit nog meegemaakt had, maar je weet mijn rotsvaste geloof in het hiernamaals en weet zeker dat je hierboven direct naar je schoonouders gaat zoeken en lieverd…ik weet dat een geheim bij jou altijd een geheim bleef, maar deze mag je aan pap en mam doorvertellen!
Nog 1 ding lieverd, niet verdrietig zijn…waren jouw woorden,
Ik zou haast zeggen…jij hebt makkelijk kletsen, dit ga ik jou niet beloven.
///
Voor Truus van Wim Stegeman:
beste Arnold, Kieneke, familie, oud-collega’s, aanwezigen,
Truus en ik kennen elkaar van de Stichting Jeugd en Gezin, het latere Bureau Jeugdzorg Alkmaar.
Truus werkte daar lang als receptioniste / telefoniste. Ik was meerdere jaren haar baas.
Maar dat is eigenlijk niet de reden dat ik hier nu sta.
Die is dat Truus en ik een verwantschap voor elkaar voelden. Ik kan niet eens echt uitleggen wat dat is, of waar het vandaan komt. Zoiets is er gewoon. Noem het zielherkenning. Ik weet daarom ook gewoon dat Truus het fijn vindt dat ik hier nu sta.
Truus was een zachtmoedige vrouw. Toch had ze een zware taak in de jeugdbescherming waar wij werkten.
Je moet je voorstellen dat zij en haar collega’s dagelijks tientallen, maar meestal wel een paar honderd mensen te woord stonden.
Die belden of kwamen aan de deur voor medewerkers, maar dat contact liep altijd eerst altijd via Truus of haar collega’s.
Ik ben altijd diep onder de indruk geweest van het werk van Truus en haar collega’s. Want bellers en bezoekers meldden zich vaak rustig, maar konden ook druk zijn en flink opspelen. Dat hoort nou eenmaal bij jeugdbescherming. Ze konden aardig zijn, maar ook boos, verdrietig, vasthoudend, agressief, of zelfs bedreigend. Weet dan maar eens op het juiste moment de juiste reactie te geven.
Truus kon dat allemaal! Hoe deed ze dat eigenlijk?
Maar iedere vrijdag was het een beetje feest. Dan belde Truus alle medewerkers langs en ook naar mij met de wekelijkse vraag waarop ze het antwoord zelf altijd meteen gaf:
wat voor vis wil je, Wim? Zeker 2 broodjes haring met ui!
Dat bestelde ze dan bij onze vaste visboer en tussen de middag zaten we daarna met zijn allen heerlijk te smikkelen in de kantine.
Ik moet ook altijd nog denken aan de auto’s waarmee ze op haar werk kwam. In mijn – vast erg overdreven – herinnering waren die op de één of andere manier nog net geschikt om van huis naar werk te komen en terug, maar ze gaven het een enkele keer ook nog wel eens op.
Als ik langs kwam bij de receptie zei ze soms ongerust: als ie ’t maar doet zo. Maar ze is altijd thuis gekomen.
Truus volgde consequent de zachtmoedige lijn en ze heeft dat ontwikkeld tot een grote kracht.
Zo ziek worden als zij is geweest! En dan zo je persoonlijkheid overeind houden! Zelfs pijn en ellende ging Truus met mildheid tegemoet en ging het dragen. Wat een kracht!
Ik wil nu graag Arnold noemen, die werkelijk naadloos is aangesloten bij zijn vrouw en voor haar zoveel heeft helpen mogelijk maken in zulke moeilijke omstandigheden als zij de laatste maanden hebben meegemaakt.
Arnold, ik kom graag nog ’s op bezoek bij je.
En de zielsverwantschap met Truus zal ik altijd in ere blijven houden.
///
Het laatste voor Truus door Gijsje, van Charon Uitvaartbegeleiding:
Na dit hartverscheurende Voor Altijd van Marco,
Speciaal voor Kieneke en Truus, zijn wij bijna bij het ogenblik van afscheid gekomen.
Deze bijzondere vrouw moeten jullie nu los laten
en jullie zullen Truus elke dag missen,
Elk uur van de dag…
Daarom
Waarschijnlijk ten overvloede…
Wil ik jullie vragen om dicht bij Arnold, Kieneke en de familie te blijven om er ook voor hun te zijn over een paar weken, als het wat stiller wordt daar op Winkelwaard,als het besef komt,als het leven een nieuwe invulling moet krijgen… zonder Truus
Straks als onze levens gewoon doorgaan
blijf dan komen bij hun,
zij hebben jullie nodig
voor een kopje koffie,
een schouder
een wandeling,
een luisterend oor…….
Schrijf ook straks nog even in het blauwe herinneringsbook van Truus. Dit zal de volgende weken en maanden troostend voor Arnold zijn.
Dank u
Tenslotte: …..
Zoals ik Truus de laatste dagen in de herinneringen heb leren kennen, …. denk ik dat zij met vergelijkbare woorden afscheid zou nemen:
Sterf niet met mij
Als je mij nog iets wilt geven
dan zou ik vragen:
sterf niet met mij,
omhels het leven.
Je mag bedroefd zijn
maar wanhoop niet,
verdrink niet in té groot verdriet.
Als je mij nog iets wilt schenken
dan zou ik willen:
blijf de toekomst zien,
blijf hoopvol denken
zodat je groeit
en voluit leeft,
het leven alle kansen geeft.
Wij zijn bij een bijzonder ogenblik van de avond gekomen. Ik wil u vragen om uw eigen post van het lint te nemen en aan Truus mee te geven. Er liggen twee plakstiften. Als u twee streepjes op het laatste huisje van Truus zet kunt u daar u uw kaart plakken. Is uw post voor Truus nog niet aangekomen en wel verstuurd, wees gerust: Over enkele weken zal Arnold alle laatste post voor Truus in een ritueel verbranden en de as van deze kaarten bij de as van Truus voegen, zodat ook de allerlaatste post voor haar bij Truus zal zijn.
Misschien willen de mensen welke hun eigen kaart hier nog niet bij zien, omdat zij nog niet bezorgd is, als laatste een willekeurige kaart van het lint nemen en deze aan Truus meegeven. Er hangen namelijk ook kaarten van mensen welke vandaag niet aanwezig konden zijn. U mag dan een van deze overgebleven kaarten nemen.
De intentie is ten alle tijde goed. Alle lieve wensen en warme groeten zullen met Truus meegaan.
Mag ik eerst Arnold en de familie vragen om een mooi plekje voor hun laatste groet aan Truus in het hart te zoeken,daarna bent u allen welkom,
Graag rechts en links van voor naar achteren,
neem de tijd, dit is uw laatste afscheid van Truus
Ina, Johanna en Els zullen ondertussen een drankje uitdelen. Arnold zal als alle post voor Truus op haar laatste huisje een plaats gevonden heeft een toost op Truus uitbrengen, wacht dus nog even met het drinken. Na de toost zullen Arnold en Kieneke Truus tot het laatst begeleiden.Ik wil u dan vragen om een erehaag naar de aula toe te maken,laten wij dan afscheid nemen van Truus met een daverend applaus.
Mag ik u naar voren vragen voor uw laatste groet aan Truus…
Arnold, ……Kieneke ……..
Im Memoriam Truus Kroon | In Memoriam Franke Venema
Ik heb net voor het eerst jou Kroondomein door zitten lezen
en de afscheidswoorden voor Truus prachtig gewoon ,ik werd er erg emotioneel van
ook het stukje van Maassluis.Ik wist ook niet dat jou broer ook was overleden wat een
klappen in korte tijd. Volgende week al weer 3 jaar Truus en 4 jaar Frank.
En ik wens je veel sterkte met die dag.
Veel liefs en gr.Jet