Inburgeringscertificaat
Kiwi doorstond gisteren het vuurwerk redelijk wel. Vér voor de jaarwisseling waren de knallen echter zo gortig, dat hij soms zich naast het bed ‘verschuilde.’ Rond 0:00 uur, toen de hel écht losbrak, ging ik bij hem zitten, zodat hij kon tonen wat voor stoere kater hij is. Met zijn kont lag hij naar het raam toe, maar draaide zijn koppie nieuwsgierig op het moment dat het naar siervuurwerk klonk. Al met al was het leed snel geleden.
Vanochtend hoefde ik niet lang op de verdere progressie van Kiwi te wachten. Al aaiend spoorde ik hem aan om vanaf nu het ontbijt op de juiste plek in de tuinkamer te nuttigen. Daar leek hij nog niet toe bereid en net dat ik besloot het dan toch maar voor zijn snuitje neer te zetten, sprong hij van bed.
“Jetzt Geht’s Los,” moet hij in zijn moedertaal hebben gedacht. Al slingerend, kopjes gevend tegen mijn benen, afgewisseld tegen alles wat hij tegen kwam, liep hij naar de patio, waar ik zijn ontbijt toen had neergezet. Blij verrast bekeek hij al snuffelend wat er voor hem klaar stond. Afwisselend at hij, bijna deftig, van zijn blikje en brokjes. Nee, niet zijn ‘bordje leeg,’ maar wat hem betrof, precies genoeg. “Totdat je nog een pannenkoek op zou kunnen,” zoals mijn vader zijn eet-limiet altijd aangaf.
Na het ontbijt maakte hij, overal tegen strijkend, op z’n gemak een verdere rondgang door mijn woon- en werkkamer. Iets wat hij, direct bij zijn aankomst in alle haast had gedaan. Nu niet om vervolgens onder bed te verdwijnen. Nee, meneer ging terug naar zijn plekje in de logeerkamer. Ik hoopte dat hij weer wat poezenmelk zou drinken. Helaas. Nu durfde ik wel mijn vinger in zijn melk te dopen, om zijn neusje hiermee te beroeren. Zowel z’n neus als mijn vinger werd meerdere malen afgelikt. Als beloning deed ik nog een keer de truc met de eetlepel.
Een vriendin kwam voor de nieuwjaarswens, én om met Kiwi kennis maken. De deurbel was voor Kiwi echter nog een onbekend fenomeen, dus bij de eerste ‘tring’ vloog hij naast het bed. Mijn gaste bleef hierdoor even op afstand, zodat ik Kiwi kon geruststellen. Inmiddels had hij zijn plekje op bed weer ingenomen en toen ik in de deuropening verscheen, kwam hij direct op me af om heel veel kopjes te geven. Een vriendschapsaanzoek die ik met kusjes op z’n kop beloonde.
Het werd tijd voor zijn diner. Met zijn éénpansmaaltijd in zicht, liep hij direct met mij mee naar de patio. Met heel wat kopjes en overal tegenaan strijkend at hij zijn maaltijd. Evenals bij de lunch maakte hij daarna al strijkend, vooral mijn benen niet vergetend, een rondgang. Eenmaal terug op bed maakte hij zijn tevredenheid met ‘pootje knijpen’ duidelijk zichtbaar.
Zou ik, jegens een Overheid of zo, verplicht zijn om de vorderingen van Kiwi te rapporteren, zou ik mededelen dat deze Haarlemmer tenminste het eerste certificaat jegens de inburgeringscursus met glans heeft behaald. Eén puntje van aandacht is, dat Kiwi té enthousiast met z’n nageltjes tegen mijn (nieuwe) bank opstond. Toen ik daarvoor hem echter een lichte zwiep gaf, leek hij daarvoor alle begrip te hebben. Verdere kopjes bleven ook toen niet uit.
-o-o-o-
n.b.: (zie FaceBook)
Kiwi is van heel ‘goede komaf,’ en had voor vele weken eten bij hem. Maar ook heel veel speeltjes, zijn kattenbak, een vervoersmandje, een eigen huisje in de vorm van een schildpad (70x45x25 cm) en een roetsj-roetsj-ding (45x ø 25 cm). Met het vervoersmandje wist ik al iemand gelukkig te maken. De kattenbak, de schildpad en roetsj-roetsjding kan gratis worden opgehaald. De enige vereiste is dat, met de aanvraag er een foto van het bedoelde katertje/poesje, inclusief naam, moet worden opgegeven. (Tja, dat is nou eenmaal de eis van Kiwi en daar sta ik achter.)
0120
