Militaire discipline
Steeds als ik bij Kiwi in de logeerkamer kom, word ik hartelijk begroet. Maar ik heb wel de indruk dat hij mijn kroondomein nog steeds als een logeeradres beschouw. Zo heeft hij, licht miauwend, eventjes bij de buitendeur gestaan. Voor z’n ontbijt vloog hij weer van bed af. Richting zijn etensbakje op de patio bleef hij langs mijn benen strijken, wat op een blijvend ritueel gaat lijken. Na toch nog even de kamer te hebben aangedaan, vertrok m’n katerkoppie 2.0 weer naar de logeerkamer, waar ik hem regelmatig op zocht.
Zonder hiervoor mij als een geleidende hond te hebben gebruik, stond hij rond het middaguur plots in de kamer. Natuurlijk kreeg ik weer heel wat kopjes, waarbij hij in verkennende zin zijn ogen de kost gaf. Eventjes had de tuin zijn interesse, maar nieuwsgieriger werd hij naar de mand die pal bij de tuindeur staat. Hoera, want dat is juist de plek waar ik hem in de toekomende tijd graag wil hebben. Vooralsnog bleef het bij wat gesnuffel, om daarna naar ‘zijn plek’ terug te keren.
Dinnertime werd weer een leuke happening. Hij vloog van bed af om zigzaggend zijn etensbakje op te zoeken. Al strijkend kreeg ik veel kopjes, waarbij ik de indruk kreeg dat Kiwi een militaire opleiding achter de rug heeft. Alsof ik zijn meerdere ben ging hij namelijk, pal bij het etensbakje, strak tegen mijn been aan staan. Ik had geen idee welk commando hij van me verwachtte, om aan te kunnen vallen. Op zijn eten, natuurlijk.
Omdat hij het initiatief volledig aan mij overliet, pakte ik wat eten uit zijn bakje en hield hem dit voor. Meer dan een paar likjes werd er niet aan gegeven. Bakje onder zijn neus was ook geen succes. Ik had al een heel blikje van zijn eigen eten moeten weggooien en was nu niet van plan om dit met het AH-eten te herhalen. Ik liet hem bij zijn etensbakje achter.
Heel snel was hij mij naar de kamer gevolgd, om verder ook aan deze omgeving te wennen en vooral veel kopjes uit te delen. Het plezier van ‘liggen in het mandje’ had hij mij nog niet gegund. Maar, zeker ook zo leuk, sprong hij op de poef, die ik pal naast mijn fauteuil heb staan. Helaas was het maar voor even, desalniettemin wel een leuk begin.
Kiwi vertrok weer, lokte mij daardoor mee naar zijn etensbakje, in de hoop dat hij zou gaan eten. Ondanks mijn hulp kwam het er niet van en vertrok hij weer naar bed. Het leek mij verstandig om me er verder niet druk meer om te maken.
0120