Zorgtournee
De notitie met geadviseerde arts vond ik jaren later terug (click op de foto)
Het zou zomaar kunnen dat mijn zeverende gedachte te maken heeft met de tijd van het jaar. Juist, het is herfst en de blaadjes vallen van de bomen. Ik verkeer weer eens in de gemoedstoestand dat bijvoorbeeld mijn baas kan verrekken. ‘Wie denkt hij wel dat ie is, om de prestatie-lat steeds hoger en hoger te leggen?!’
Nog maar een halve generatie geleden kreeg je op mijn leeftijd een job in de luwte. Met een stappie terug was dan jouw kennis en ervaring de toegevoegde waarde voor het bedrijf. Nou, mooi niet. Maar…, laat ik mij nu wel haasten te zeggen, dat ik een geweldige job heb, waar ik dagelijks veel plezier aan beleef. Het is maar af en toe, dat ik denk ‘rot op, laat mij met rust.’ Tja, dat heeft dan toch ook met mijn algehele fysieke omstandigheden te maken. Zij die “Het kan niet beter” hebben gelezen, begrijpen wat ik bedoel.
Eigenlijk heb ik dan best recht op mijn najaarsdip. En mag ik weer even opzien tegen alle opgefokte prestaties die je worden opgelegd. Bij mijn laatste vakantie in Praag, met een week lang prachtig weer, relaxed genieten van al het moois om je heen, kreeg ik zo nu en dan ook een flashback naar de prestatiemaatschappij, waaraan ik steeds vaker wil ontsnappen. En eigenlijk zou ik dat gewoon moeten doen. Deze meneer zou eindelijk eens aan zichzelf moeten denken. Weg bij die mallemolen van het leven. Het valt dan zelfs niet uit te sluiten dat mijn teruglopende gezondheid dan weer sprongen vooruit maakt. Iets wat door twee lieve Tsjechen bij toeval ook nog eens werd onderschreven. Ik verklaar mij nader:
Het was zaterdagavond en wij hadden binnen een van de vele Praagse patio’s een gezellig ogend restaurant gevonden. Het patioterras deels met tafeltjes en stoeltjes, deels met tuinbanken. Alleen een halve tuinbank bood ons nog plaats, natuurlijk niet eerder nadat wij het stelletje van hooguit midden dertig om permissie hadden gevraagd. Door de gehele entourage, de temperatuur buiten, aantrekkelijke menukaart en leuke bediening, leken wij een heerlijke zaterdagavond in Praag te gaan beleven. Het werd zelfs veel leuker en vooral verrassender.
Dat schepje erop werd gedaan, op het moment dat het Tsjechische vrouwtje even ‘de dames’ ging opzoeken. De Tsjechische meneer, die Ivo bleek te heten, had tijdens zijn entre noustje al getoond graag het woord te hebben. Iets wat door de pispauze van zijn partner werd onderbroken. Met “Where You come from?” bleef hij zijn stembanden aan het werk houden, waarmee tegelijk de start van ons gezellig samenzijn met de lokale bevolking werd ingeluid. Als je gespreksevenwicht buiten beschouwing laat, werd het een gezellige conversatie en bleek maar weer, dat wij Hollanders als aangenaam gezelschap worden beschouwd.
Ook na de plaspauze van Alena, zoals zij zich voorstelde, zaten we lollig over en weer te praten. Een verrassende wending kreeg het gesprek toen Ivo een sigaret opstak. “Zou ik eigenlijk niet moeten doen, want mijn vrouw is arts,” verontschuldigde hij zich voor zijn aandrang tot roken. Licht verbaasd keken wij naar dat leuke, doch eenvoudige typie. “Arts?!” “Ja, maar gespecialiseerd hoor,” lichtte zij in gebrekkig Engels toe. “TNE.” TNE, TNE, jemig wat zou zij daar nu mee bedoelen?! Al gauw wist zij het met de gebaren van de quiz “Klinkt als…” te verduidelijken; Keel, Neus en Oor… KNO, zij was KNO-arts. Een medische beroepsgroep waarvan ik de allerbeste spelers uit dit veld, in Nederland al had bezocht. KNO-arts…., jemig! “Alena, dan heb ik jou iets te onthullen! Tegenover je zit één van de beroemdste KNO-patiënten van Nederland. Haar verbazing nam ik weg door iets van mijn medische historie te onthullen. Zo vertelde ik haar zes keer in mijn voorhoofdholten te zijn geopereerd, daarvoor acht verschillende ziekenhuizen door het land te hebben bezocht, waarvan drie geclassificeerd als Universiteit ’s ziekenhuizen.
Zij luisterde aandachtig en kwam toen met een wel heel verrassende opmerking: “Dan zal je wel veel last van duizeligheid hebben?!” Dr. Alena veranderde voor mij heel even in de Heilige Maagd Maria. Hoe kon zij zo’n treffende opmerking maken?! In eigen land heb ik er namelijk enkele jaren en vier ziekenhuizen over gedaan om de KNO-artsen duidelijk te maken dat m’n permanente hoofdpijn natuurlijk geen feest is, maar dat die verrotte duizeligheid veel meer mijn levensgenoegens verstoord. Eén van mijn laatste KNO-artsen was eindelijk genegen, maar dan uitsluitend om mij een plezier te doen, mij op duizeligheid te testen.
Alsof het een weddenschap betrof, had ik er triomfantelijk bij gekeken, toen mijn arts met de testresultaten in handen moest toegeven dat ik gelijk had. Ja, ik had nu ook medisch onderschreven, last van duizeligheid. Door in privé-omgeving een KNO-arts te kennen, die heel erg gespecialiseerd is in duizeligheid, waarover hij meerdere boeken schreef, kwam ik moeiteloos in dat medische circuit terecht. Op meerdere locaties werd ik opnieuw getest. Weer was het twee keer JA, maar de uiteindelijke test in het ‘Walhalla’ (Nijmegen) op dit gebied was het NEE en deden de eerdere uitslagen er kennelijk niet meer toe.
Valt dan te begrijpen dat ik in Tsjechië het licht heb gezien?!, toen de Tsjechische KNO-arts duizeligheid bij mij als eerste symptoom noemde?! Mijn verbazing viel natuurlijk ook bij Ivo op. “Kom op man, laat je door Alena en haar collega’s nog eens onderzoeken. Je zal niet de eerste buitenlander zijn die hier in Tsjechië, op kosten van de zorgverzekeraar, wordt behandeld.” Nog eventjes hadden we het daar over. Maar ondanks dat de diagnose van Alena heel treffend was, ging ik voor de Nederlandse medici toch nog in de verdediging. “Ik ben echt door de KNO-top van Nederland behandeld. Dr. Visser* is een autoriteit op het gebied van duizeligheid en niet voor niets auteur van meerdere boeken over dit onderwerp. Doe mij een plezier en vraag jouw professor of hij Dr. Visser uit Nederland kent?” “Doe ik”, beloofde Alena, “maar vraag jij dan maar aan die Dr. Visser of hij Professor Betica uit Tsjechië kent, want ook hij is binnen zijn vakgebied grenzeloos beroemd.” Hier lieten we het even bij, wel met de belofte dat we per e-mail onze bevindingen naar elkaar zouden mailen.
De tijd was gekomen dat onze vriendschap moest worden beklonken. De Slicowitch, een nationale pruimenjenever, kwam op tafel. “útechy!” (Proost!) Mijn Heilige Maria dronk mee als een volwassen vent, “útechy!” In promotionele termen adviseerde Ivo mij ’s ochtends, ’s middags één borrel en s’-avonds drie borrels te nemen. Dan ben je heel snel van al je kwalen af, “útechy!” Op de dag met een borrel op achter het stuur?!, Oké stelde hij zijn advies bij, “dan ’s avonds vijf borrels, útechy!” Hij gooide ze echt achter elkaar achterover. Al borrelend vertelde Ivo dat zij samen gek zijn op zeilen en dat zij altijd nog voornemens zijn om naar Friesland te komen.
Nu was het mijn beurt om, weliswaar niet op medische gronden, het leuke Tsjechische stel naar ons land uit te nodigen; “útechy!” Inmiddels was het hele etablissement verlaten en was het de liefste wens van het personeel dat ook wij afscheid namen. Dat deden we, met de belofte dat wij elkaar zeker weer zouden treffen!
De volgende ochtend had wonderbaarlijk genoeg zich geen kater onder onze hersenpan genesteld. We konden alleen maar terugdenken aan een heel genoeglijke avond. Met verlichting van ene Alena, KNO-arts in Praag.
* Dr Visser, is omwille van de Privacy een gefingeerde naam.
1006
