Opkrassen
Bijna was ik ook geneigd de standaardzin uit te roepen: “En ik win anders nooit wat,” toen het geluk mij toelachte. Flauwekul, want regelmatig win ik bij Dayzers drie euroknaken en een paar jaar geleden won ik zelfs een week gratis verblijf op de Canarische Eilanden. (lees: “Fasten your Seatbelts”) Dit keer lag Vrouwe Fortuna voor mij op Rhodos op haar knieën.
In de gedaante van een Duitser, dat wel. Hij was student en kwam met een gulle lach op ons af. “Alles goed? Mooi, waar komen jullie vandaan? Aha, Holland, heel goed..” Eindelijk een Duitser die toegeeft dat je maar beter uit Nederland kunt komen. Voordat wij ons af konden vragen of hij om een praatje verlegen zat, kregen mijn vrouw en ik beiden een soort ansichtkaart van hem aangereikt. In rap Engels lichtte hij zijn gift toe. De gezamenlijke hotelbedrijven op Rhodos willen de toerist voor de aankomende jaren extra voordeel bieden…. “Nee, nee…, geen Timesharing, zoals in Spanje…,” ging hij geschrokken op mijn interruptie in. “Wat een oplichtingspraktijken zijn dat toch…,” voegde hij er nog aan toe om vooral maar betrouwbaar over te komen.
Zijn rappe teksten gingen echter steeds meer op malafide verkooppraatjes lijken, dus was ik op mijn hoeden. Heinrich schatte mijn houding onvoldoende goed in en ging, verkoop-technisch gesproken, van de introductiefase over naar de voorstelfase. Daarbij concentreerde hij zich eerst op de kaart die hij mijn vrouw had gegeven. Met een munt in zijn hand legde hij uit dat er op de kaart drie vakjes konden worden open gekrast en dat je bij één palmboompje al een prijs had gewonnen.
Vakje één open gekrast, niets. Vakje twee, weer niets. Vakje drie zal ook wel een niet zijn. Wouw! een palmboompje, dus toch prijs. Met een gezicht, dat hij het mijn vrouw zo had gegund, feliciteerde hij haar van harte met het gewonnen T-shirt. “Nu mag u kiezen… of u krijgt een blanco T-shirt, of op borst en rug heel mooi bedrukt door onze organisatie. Natuurlijk hopen wij dat u voor de bedrukte versie kiest, want dan loopt u toch ook een beetje reclame. Maar, laten we eerst kijken of uw man ook prijs heeft,” waarna hij het muntstuk van vijf eurocent in mijn hand drukte.
Kraskraskras… vakje één, jemig, een palmboompje. Vakje twee, jazeker, opnieuw een palmboompje. De salesman gaf ik geen tijd de spanning op te laten lopen, door direct het derde vakje ook open te krassen. Het derde palmboompje was schoon geschrapt. Vol verbijstering werd ik door de werkstudent aangestaard. “U heeft de hoofdprijs gewonnen meneer. Ongelooflijk, wij staan hier met acht studenten al de hele dag kraskaarten uit te delen en meer dan een T-shirt werd er niet gewonnen. Wat een geluk voor u, maar ook voor mij, want ik krijg zelf bij drie palmboompjes vijftien euro bonus. Dus hartelijk bedankt!” En met een joviaal uitgestoken hand onderschreef hij zijn blijheid.
“Maar wat heb ik dan gewonnen?,” stelde ik de vraag, waarbij mijn wantrouwen voor een getraind oor hoorbaar moest zijn. Kennelijk niet voor onze oosterbuur. Met hetzelfde enthousiasme somde hij op wat mijn hoofdprijs zou kunnen zijn: een mp3-speler, digitale camera of zelfs de nieuwste digitale filmcamera van Sony. Zijn muntstuk, waarmee de hoofdprijs open was gekrast, had hij inmiddels weer van mij teruggenomen. En dit terwijl er toch nog één vakje, kleiner en onder op de kaart, moest worden open gekrast. Freundlich legde de goed Engels sprekende Duitser uit, dat onder het kleine vakje het symbooltje staat van één van de drie prijzen die ik heb gewonnen. Alleen mogen we hier op straat, van de Griekse overheid, dat vakje niet open krassen. Dan zou dit een loterij zijn en dat mag niet in het openbaar.
“Wel in een besloten omgeving, waar wij natuurlijk wel voor hebben gezorgd. Net even buiten de stad Rhodos heeft onze organisatie een conferentiezaal gehuurd. Daar mag u nu heen gaan, met een taxi. Die taxi betalen wij en met diezelfde taxi wordt u straks weer hier afgezet.” Met een lichte dwang wilde hij ons al naar de kant van de weg loodsen. “Maar ik kan toch nu wel even kijken, wát mijn prijs is, om die dan elders in ontvangst te kunnen nemen?,” probeerde ik nog. Maar ook dat kon echt niet, want dan zou ik mijn gelukskaart nog aan derden kunnen verkopen en dat is ook in strijd met de Griekse loterijwet.
De Duitser herkende langzamerhand mijn wantrouwen en trok alle registers open om dit gevoel bij mij weg te nemen. “Met het innen van uw prijs bent u tot niets verplicht. U hoeft niets te tekenen en bent ook niet verplicht om uw naam en adres achter te laten. Wacht even, ik zet achterop de kraskaart nog even mijn naam, zodat ik ook die vijftien euro bonus krijg uitbetaald. Nogmaals bedankt daarvoor,” ging hij met een schouderklop verder op de populaire toer.
“Maar wij moeten daarvoor zeker wel een verkoopdemonstratie bijwonen?” ”Nou ja, ach, zij willen natuurlijk u wel iets vertellen over datgene zij u de aankomende jaren allemaal hebben te bieden. Hoe meer u op Rhodos terugkomt, hoe hoger de korting is die u kunt krijgen. Zeg nou maar gewoon dat u het hier prachtig vindt en dat u zeker nog eens zult terugkomen. Als u dan niets heeft getekend bent u verder van alles af.” Echt, het is allemaal heel vrijblijvend en u bent straks een van die mooie prijzen rijker.”
Met de onvertaalde, Nederlandse tekst: “Laat maar, het komt mij te kras over,” liet ik de Duitse werkstudent licht verbouwereerd achter. Enkele dagen nadien hebben wij, heerlijk in het zonnetje op een bankje, de weldoeners op afstand gadegeslagen.
Juist op een dag dat de hoofdprijs bleef vallen en de taxi’s af en aan reden.
0506
